மாயை

 பொலிந்த உலகின் பொய்மை கண்டே

பொங்கி வெடித்தது உள்ளம் — ஹா!

நம்பி நெஞ்சில் நஞ்சே வார்த்தாய்,

நகைத்த முகத்தில் மாயை தானே!

சரளம் சொற்களால் செருக்கை மறைத்து,

சாந்தம் போலே சதித்த நடை—

மார்பின் ஆழத்தில் முத்து என நனைத்த

மறைக்குள் கல்லை தரித்தவளே!

இன்று மீண்டும் நினைவு வந்து

இருட்டின் ஆளாய் நிலையைக் கொண்டாள்;

துடிக்கும் இதயமோ துன்பம் தானே

தூய்மை நெஞ்சின் துரோகச் சுமை!

சிரிப்பு முத்தாம் செருப்பாய் பட்டு,

சிறைபோல் சுமந்த சுகந்த வார்த்தை—

இன்று அவள் வாழ்வு வாடை தாங்கி,

இரங்க மறுப்பது இதயக் கடன்!

தூரம், மூடம், துறக்கம் எல்லாம்

தோற்றமென்றேனும் தோற்றம் தானே;

கருணை போலே கருமம் செய்தாய்—

கண்ட கணங்களில் கள்ளம் வழிந்தாய்!

கண்களில் வீசும் இனிமை கூட

கள்வன் வலைபோல் கணையைக் குத்தி—

துன்பம் சூழும் தருணங்களிலும்

துளியும் தொலைவே தரவில்லை!

மக்கள் நடுவே மிளிர்ந்த நட்சத்திரம்—

மன அண்டத்தில் ஒளியாய் இல்லை;

அமைதி நேரம் அழைத்தபோது

அருகே நிழலாய் அலைந்தவளே!

Dont be a hoarder at 60

Yesterday, I was standing in front of the mirror. I told myself many of what I am writing up below. So, here I am, providing unsolicited life advice. Here it goes.

By the time we cross sixty, we have already spent a lifetime sacrificing, building, worrying, protecting. We have hustled through the prime of our health so that the future could be secure. We saved for children’s education, for weddings, for emergencies, for a retirement that once felt decades away. And now that retirement is here, instead of the freedom we once dreamed of, many of us choose fear. We clutch our bank balances like a fragile shield against the unknown, denying ourselves even the simplest joys.

But we forget something fundamental: children do not measure our love by the wealth we lock away for them. They will stand tall on their own, and the greatest gift we can leave them is not the burden of our unspent legacy, but the memory that we lived well, laughed freely, and taught them the meaning of living without regret. Hoarding for them at the cost of your own comfort is not sacrifice—it is self-neglect disguised as love.

Look back at the years behind you—every rushed morning, every postponed desire, every illness endured without complaint. You did not endure all that to live with the lights dimmed in your own home, counting every rupee as if spending is a crime. You saved so that these years—your years—would be kinder. You earned the right to loosen your shoulders, to sit in a comfortable chair, to travel while your legs still support you, to eat well while you can still taste, and to wake up without worrying about tomorrow’s pennies.

Living cautiously is wise; living joylessly is waste. It is not about reckless spending, but about responsible enjoyment. There is a middle path between extravagance and austerity. Somewhere in that space lies a life where the AC can stay on during a bad summer night, where a taxi is not a guilt-inducing luxury, where a small holiday is not viewed as financial sin. Ask yourself honestly: if not now, then when? Wealth is meant to serve you—not the other way around.

The irony is that guilt becomes our invisible jailer in old age. We feel embarrassed to treat ourselves well. We fear that if we let joy in, disaster will follow. Yet disaster rarely announces itself, and no amount of hoarding can fully shield us from life’s uncertainties. The real tragedy is when money remains unspent and dreams remain unlived, simply because fear kept winning.

In the end, none of us can take anything with us. The savings we count today will one day be someone else’s account entry, untouched by the life we could have lived. And history has always been clear—even those who amassed the greatest fortunes eventually found themselves equal to every common soul beneath the earth. As Thomas Gray reminds us in Elegy Written in a Country Churchyard:

“The paths of glory lead but to the grave.”

Before that path ends—live.

படைப்பின் பெருமை

 பாலைவனத்தைப் பார்த்தாலும் பூஞ்சோலை என்று சொல்லிடுவேன்!

பாடல் ஒன்று எழுதிடவே பேனா தானே எழுந்திடுமே!

காலம் எல்லாம் கடந்தோடிக் கற்பனையால் மாற்றிடுவேன்!

கண்ணில் தெரியும் வறட்சியையே கனிந்த தோட்டமாய்ப் படைப்பேனே!

நீரை எடுத்து மதுவாக்கி நிறைவான பாட்டு பாடிடுவேன்!

நேரம் வரும் அப்பொழுதே நெஞ்சில் கவிதை பொங்கிடுமே!

சீரும் சிறப்பும் இல்லாததைச் செழுமையான கலையாக்கிடுவேன்!

சேர்க்கும் சொல்லின் ஆற்றலினால் செய்யலாம் என்ற நம்பிக்கையே!

எழுத்தாளனின் பார்வையிலே இயல்பானதும் அதிசயமாகும்!

எண்ணம் ஒன்று தோன்றிடவே எதையும் செய்யலாம் என்ற தைரியம்!

கழிவு என்று நினைத்ததெல்லாம் கனிவான பொக்கிஷமாகுமே!

கவிதை எழுதும் வல்லமையால் கற்பனை மெய்யாய் மாறிடுமே!

The IMF's Report Card: Where BRICs Get a 'C' and OECD gets a Pass

An Analysis of Institutional Hypocrisy in Global Economic Assessment

By Dilip Subramanian - the Chief Economist of India (!!!)

The International Monetary Fund has demonstrated its remarkable ability to grade emerging economies with microscopic precision while applying binoculars backwards when examining developed nations. The latest Article IV Consultation report on India commends India's "very strong economic performance," yet the IMF's Data Quality Assessment Framework tells a different story: India's national accounts statistics receive a 'C' rating. 

Look up at https://www.imf.org/en/news/articles/2025/11/24/pr-25392-india-imf-executive-board-concludes-2025-article-iv-consultation

The delicious irony? Brazil and China share this distinction. If that doesn't spell out most of "BRICs," that's not my fault—Russia completes the quartet. What an extraordinary coincidence that the world's most significant emerging economies all suffer from "shortcomings that somewhat hamper surveillance."

The 'C' rating signifies "some shortcomings that somewhat hamper surveillance"—the second-lowest grade. India's sins include an outdated base year of 2011-12, reliance on Wholesale Price Index deflators, and insufficient informal sector coverage. These are legitimate concerns that India openly acknowledges. The government has announced a comprehensive overhaul with a new base year of 2022-23, releasing February 27, 2026, incorporating precisely the data sources the IMF recommends.

But here's the question: if India, with 6.6% projected GDP growth, robust financial systems, and a $4 trillion economy, merits a 'C,' what do other OECD nations deserve?

Ah, the OECD—that paragon of statistical virtue!

A nation whose credit rating was downgraded by Moody's in 2025, and whose Congressional Budget Office revisions dwarf India's discrepancies. Yet miraculously, the US maintains its pristine statistical reputation. But I am sure this is NOT professional courtesy, given the Fund's Washington headquarters and the US Treasury's influence over senior appointments.

European nations enjoy comfortable A-grades despite methodological challenges and the spectacular failure to measure the 2008 financial crisis—which originated not in Mumbai's bazaars but in New York and London's "highly regulated" financial centers.

These ratings matter. Credit rating agencies reference IMF assessments when determining sovereign ratings. A 'C' grade translates into higher borrowing costs, reduced investment confidence, and suspicion over economic performance. India, China, and Brazil—representing over three billion people and substantial global growth—face scrutiny that developed nations conveniently escape.

The pattern is unmistakable: emerging markets face standards calibrated to find fault, while developed economies benefit from low expectations—or no expectations at all.

Here's the absurdity: the problem is already being fixed. India's rebasing will incorporate comprehensive corporate filings, LLP data, and unincorporated enterprise surveys. By February 2026, India's statistical framework will be more current than most developed nations. Will the IMF graciously upgrade the rating, or discover new "shortcomings"?

The predictable outcome: India improves, the 'C' becomes a 'B,' everyone celebrates reform. Meanwhile, the double standard—rigorous scrutiny for emerging markets, forgiving glances for developed ones—remains intact.

India should complete its statistical overhaul with unimpeachable rigour, demand reciprocal DQAF application to developed nations, and build alternative frameworks through institutions like the New Development Bank. When Western institutions demonstrate persistent bias, emerging economies must create spaces for fair assessment.

The IMF faces an existential question: remain relevant in a multipolar world, or be remembered as the institution applying 21st-century standards to emerging markets while allowing 20th-century exceptionalism for its primary shareholders?

India's 'C' rating reveals more about the IMF's contradictions than India's capabilities. The supreme irony? The country that stopped publishing monthly reports gets an implicit 'A,' while the country transparently improving its systems gets a 'C.' That's not surveillance; that's selective vision.

By February 2026, when India releases rebased data, the BRICS nations will watch whether the IMF recognizes genuine improvement or finds new reasons to maintain hierarchical rankings. The verdict is clear: Washington-based institutions remain instruments of Western economic hegemony wearing multilateral masks.

The IMF's report card reveals more about the graders than the graded. India's surging economy and global influence suggest the market has issued its verdict—valuing performance over paperwork, reality over ratings, results over institutional rubber stamps.

Perhaps it's time the Fund learned the same lesson.

விண்மீன் பால் சாயாதே!

 கண்களின் கவர்ச்சிக்குள் காதல் சிக்காதே

மண்ணிலே வாழ்ந்திடு - விண்மீன் பால் சாயாதே!

பகைவரின் பேச்சினைப் பாரும் கூர்ந்தே நீ

நகைமுக நண்பரின் நாட்டம் போகாதே!

ஆயிரம் பேர்வழி ஆக்கம் தராதடி

ஓர் உணர்வை ஓதிடு - ஊர்வழி செல்லாதே!

சாபமே சொல்வதில் சாதுரியம் கொண்டவர்

தூபமாய் போற்றிடும் தூபிகள் நாடாதே!

புதுவழி படைத்திடு புண்ணியம் உனக்கென -

பழையதோர் பாதையில் பாதம் வைக்காதே!

கள்ளத்தோழர்களின் காதல் கண்மூடி -

உள்ளமே உருக்கிடும் ஓலைக்கு ஏங்காதே!

அருணகிரிநாதரின் சந்தக் கவிதையின் இலக்கியச் சிறப்பு

இளையராஜா இசையமைத்த "சங்கத்தில் பாடாத கவிதை" என்ற பாடலை நீங்கள் அனைவரும் கேட்டிருப்பீர்கள் என நினைக்கிறேன்.

சங்கத்தில் பாடாத கவிதை

அங்கத்தில் யார் தந்தது

த ர ரரரரரர த ர ரரரரரர

சந்தத்தில் மாறாத நடையோடு

என் முன்னே யார் வந்தது

த ரரரரரரர த ரரரரரரர

இந்த நவீன கால பாடல் சந்தம் என்ற தமிழ் கவிதை வடிவத்தையும் இசையமைப்பையும் அழகாக விளக்கும் ஒரு எடுத்துக்காட்டாகும். இந்தப் பாடலில் 'சங்கத்தில்', 'அங்கத்தில்', 'சந்தத்தில்' என்று மீண்டும் மீண்டும் வரும் ஒலிப்பொருத்தங்களும், தாளக்கட்டுகளும் நவீன தமிழ் திரையிசையில் சந்தத்தின் மகத்துவத்தை நிரூபிக்கின்றன.

"சிப்பி இருக்குது, முத்தும் இருக்குது திறந்து பார்க்க நேரமில்லடி ராசாத்தி..."   இது மற்றுமொறு புகழ் பெற்ற பாடல், சந்தம் பாணியில்.

இந்த நவீன கால உதாரணங்களிலிருந்து காலத்தை பல நூற்றாண்டுகள் பின்னோக்கி பயணிப்போம். பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய அருணகிரிநாதர் சந்தக்கவிதையின் உச்சகட்டத்தை அடைந்தவர். தமிழிலக்கியத்தில் சந்தக்கவிதை என்பது இசைக்கும் கவிதைக்கும் இடையிலான அற்புதமான பாலமாகும். சந்தத்தின் சிறப்பு என்னவெனில், ஒவ்வொரு சொல்லும் குறிப்பிட்ட இசைநயத்துடன் பின்னிப்பிணைக்கப்பட்டு, கேட்பவரின் உள்ளத்தில் அலைகளை எழுப்பும் கலைவடிவமாகும்.

அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் பாடல்கள் சந்த இலக்கியத்தின் கொடிகட்டிப் பறக்கும் சான்றுகளாகும். ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பாடல்களில் ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு சந்த அமைப்புகளைக் கொண்டவை. ஒரே சந்தத்தை இரண்டு பாடல்களில் மீண்டும் பயன்படுத்தவில்லை என்பது அவரது மேதைமையின் சான்றாகும். திருவகுப்பு, கந்தர் அலங்காரம், கந்தர் அநுபூதி, வேல் விருத்தம் போன்ற படைப்புகளையும் ஆர்வமுள்ளோர் ஆராயலாம். சந்த இலக்கியத்தில் திருஞானசம்பந்தர், மாணிக்கவாசகர் போன்றோர் முன்னோடிகள் என்றாலும், சந்தத்தின் சுதந்திரமும் இசையழகும் அருணகிரிநாதரிடம்தான் முழுமையாக மலர்ந்தது.

சந்தம் என்றால் இசை, ஓசை, ஒலிப்பொருத்தம் என்பதாகும். தமிழின் தொன்மையான இசை மரபில் சந்தப்பாடல்கள் முக்கிய இடம் வகித்தன. பிற்காலத்தில் கர்நாடக சங்கீதம் தென்னிந்தியாவில் பெரும் வளர்ச்சியடைந்து தனக்கென புதிய வடிவங்களை உருவாக்கியது. இரண்டு இசைமரபுகளும் தமிழகத்தில் இணைந்து வளர்ந்தாலும், திருப்புகழ் போன்ற சந்தப்பாடல்கள் தமிழின் தனித்துவமான இசைமரபை இன்றும் முழுமையான இசையழகுடன் பாடப்படுகின்றன.

அருணகிரிநாதரின் சந்த அமைப்பில் பல தனித்துவங்கள் உள்ளன. ஒலிப்பதிவின் அடிப்படையில் சொற்களை அமைத்து இசைநயத்தை உருவாக்கியுள்ளார். 'தனதனத் தந்தந்த' போன்ற சொல்லமைப்புகள் குறிப்பிட்ட தாளக்கட்டுகளை உண்டாக்குபவை. சொற்களின் நீட்டலும் சுருக்கமும் மிகத் திறமையாக கையாளப்பட்டுள்ளன. மேலும் அவரது சொல்விளையாட்டு அசாதாரணமானது - இரட்டுறமொழிகள், உவமைகள் என பலவிதமான கவித்திறன்களை ஒரே பாடலில் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் பாடல்களில் ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டால்,

"முத்தைத்தரு பத்தித் திருநகை அத்திக்கிறை சத்திச் சரவண முத்திக்கொரு வித்துக் குருபர எனவோதும்"


இதில் குறிப்பிட்ட எழுத்துகள் மீண்டும் மீண்டும் வருவதால் தாளச்சிறப்பு உண்டாகிறது. சொற்கள் பல பொருள்களில் வரும்வண்ணம் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக 'முத்து' என்ற சொல் முக்தி என்ற ஆன்மீகப் பொருளிலும், வெண்முத்து போன்ற பற்கள் என்ற நேரடிப் பொருளிலும் வருகிறது. 'பத்தி' என்பது பக்தி. இவ்வாறு ஒவ்வொரு வரியிலும் சொல்லாட்சியின் பல பரிமாணங்களும், தாளத்தின் இசைப்பாங்கும் இணைந்து வருவதைக் காணலாம்.

அருணகிரிநாதரின் பாடல்களில் செந்தமிழின் இலக்கண விதிகளோடு, எளிய மக்களும் புரிந்துகொள்ளும் வழக்குச் சொற்களையும் இணைத்துள்ளார். இயற்கைக் காட்சிகள், உவமைகள் பாடலின் பொருளை ஆழப்படுத்துகின்றன. ஒவ்வொரு திருப்புகழையும் ஆராய்ந்தால், மறைந்திருக்கும் பல அர்த்தங்களையும் சொல்லாட்சி நுட்பங்களையும் கண்டுகொள்ளலாம்.

நவீன காலத்தில் திருப்புகழின் மகத்துவம் பலருக்கும் முழுமையாக தெரியவில்லை. அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் தமிழின் இசைவளத்தையும் கவித்திறனையும் ஒரே சேர வெளிப்படுத்தும் அரிய படைப்புகளாகும். ஒவ்வொரு பாடலும் தனி ராகமும் தாளமும் கொண்டது. அவரது சொல்லாட்சியும் பொருளாழமும் ஒப்பற்றவை.

நவீன தமிழ் பேசும் மக்கள் தங்கள் மொழியின் இந்த பொக்கிஷத்தை அறிய வேண்டும். திருப்புகழை வெறும் பக்தி பாடல்களாக மட்டும் பார்க்காமல், இலக்கியப் படைப்பாகவும் இசைக்கலையின் உச்சமாகவும் அணுக வேண்டும். தமிழின் சந்த இலக்கியத்தில் அருணகிரிநாதர் ஒப்பற்ற மன்னன்.

வாரியார் சுவாமிகள் கூறியது: "அருணகிரியார் என்றாலே கவிதையின் கடவுள். தமிழ்மொழியின் திறமையையும் இசையின் இனிமையையும் ஒன்று சேர்த்தால் அது திருப்புகழ். ஒவ்வொரு சொல்லிலும் இசை, ஒவ்வொரு எழுத்திலும் பக்தி, ஒவ்வொரு பாடலிலும் கவிதையின் உச்சம். தமிழ் மொழி இருக்கும் வரை திருப்புகழும் இருக்கும்; திருப்புகழ் பாடப்படும் வரை தமிழின் இசைவளமும் வாழும்."

इज़हार न था

सफ़र में कोई भी हमसफ़र इकरार न हुआ,

हम चलते ही रहे पर दिल को करार न हुआ। ।

रास्तों ने हमें आज़माया जाने कितनी दफ़ा,

मगर कहीं भी उम्मीद का कोई दीदार न हुआ। ।

हवा तो थी मगर उड़ानों का ज़रा भी वक़़्त न था,

परों में जोश था लेकिन कोई पैग़ाम न हुआ। ।

हमने उम्रभर चराग़ों की तरह जलना तो सीखा,

पर रोशनियों को हमारी कोई स्वीकार न हुआ। ।

‘मनन’ ने दिल की हर धड़कन में तेरी याद बचाई,

क्या-क्या किया मगर तुझसे कभी इज़हार न हुआ। ।

==============

On this journey, not even a momentary companion ever came my way;

I kept walking endlessly, yet my heart never found a moment of peace. ।

The roads tested me again and again, in countless ways;

But nowhere did I ever witness even a glimpse of true hope. ।

There was wind, yes—but never the right moment for flight;

My wings had passion, yet no message of destiny arrived. ।

All my life I learned how to burn like a lamp in the dark;

But my light was never welcomed or embraced by anyone. ।

Manan kept your memory alive in every heartbeat;

I did so much—but never found the courage to confess to you. ।