Thursday, November 7, 2024

இது தமிழ் மண்ணில் எந்நாளும் மலரும் ஒரு நினைவு.

 இது தமிழ் மண்ணில் எந்நாளும் மலரும்  ஒரு நினைவு. 

சுமார் எண்ணுறு ஆண்டுகளுக்கு முன், கொல்லிடம் ஆற்றங்கரையில் வாழ்ந்தோர் அங்கிருந்த பெருமாளின் திருவிழாவைக் காண துயிலெடுக்காது விழித்திருக்கின்றனர். வாசல்கள் மலர்சேகரங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு, திருவிளக்குகள் ஒளியூட்டும் அந்த இரவின் சீரழகின் கோலமும் கொண்டாட்டத்தின் மகோற்சவமும் எங்கும் திரளியிருந்தது. மக்களோ அந்த மகதோற்சவத்தில் பிரம்மிக்க, அதற்குக் காரணமான அச்சார்யர்கள் – ஸ்ரீ வேதாந்த தேசிகர், ஸ்ரீசுதர்ஷண சூரி – பெருமாளின் திருமுறை அனுஷ்டிக்க வந்திருந்தனர். அந்தக் கூட்டத்தில் வயதில் முதிர்ந்த பிள்ளை லோகாச்சாரியர், கண்ணீரின் மலர்ச்சியோடு பெருமாளைத் தியானித்துக் கொண்டிருந்தார்; அவரின் நெஞ்சம் பரம்பொருளின் திருவருளால் நிறைந்திருந்தது.

அந்த நிமிடம்தான் அது நிகழ்ந்தது. ஒருவன் ஓடி வந்து, பெரும் பயத்தில், “ஆசார்யரே! காவிரி நதிக்கரையில் துணி துவைத்தபோது காரணம் எதுவும் இல்லாமல் என் கழுதைகள் திடீரென ஓடிவிட்டன. அச்சத்துடன் எதற்காக என்றறியச் சென்றபோது குதிரைகளில் ஆயுதங்களை ஏந்திய பெரிய படை வருவதைப் பார்த்தேன். அவர்களது உடைமைகள் பார்த்தால் இவர்கள் முகலாயப்  படைவீரர்கள் போலக் தெரிகின்றனர். நம் திருத்தலத்துக்கும் நம் பெருமாளுக்கும் என்ன நேரும் என்று பயமாக இருக்கிறது,” என்றான்.

அதற்குள் அச்சு அஞ்சாமலிருந்த பிள்ளை லோகாச்சாரியர், மனம் கனிந்து, "பிரபஞ்ச நாதன் காத்துக்கொள்வார்," என்று திடமாகப் பேசினார். ஆனால் அவர்களின் மனம் அப்படியே உறுதியானாலும், அச்சார்யர்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி அந்தப் பயங்கர தருணத்தை எதிர்கொள்ளத் திட்டமிட்டனர். 

மூல விக்கிரகத்தைப் பாதுகாக்கவும், எதிரிகளின் திருவருள் பாசத்திற்கு உட்படாமல் தற்காத்துக் கொள்ளவும் மூன்று குழுக்களைப் பிரித்தனர். முதற்குழுவினருக்கு வழிநடத்த பிள்ளை லோகாச்சாரியர் தன் பரிவாரர்களுடன் பெருமாளையும் தாயாரையும் மூடிய பல்லக்கில் ஆழ்ந்த மரியாதையோடு தெற்கே எடுத்துச் செல்ல விரைந்து புறப்பட்டார். சுதர்ஷண சூரி, பின்னர் மண்டபத்தின் முகப்பில் ஒரு செங்கல் சுவற்றைக் கட்டிக் கொள்ளும்படி கற்றார்; அதனை நிரப்ப, பக்தர்களும் உதவினர். இந்த சுவற்றினால் பகைவரை திசை திருப்ப முடிந்தது.

மூன்றாவது குழு தேசிகரைக் காப்பாற்றி, சமயத்தின் பூர்விகத்தை புனிதமாகக் காப்பாற்றும் பொறுப்பில் இருந்தனர். இப்பெருமான் ராமானுஜரின் ஆணையோடு வரலாற்றின் தடம் சேமிக்க வேண்டிய ஸ்ருதப்ரகாசிகா என்னும் அரிய நூலை சுதர்ஷண சூரி, தனது குழந்தைகளின் பாதுகாப்போடு தேசிகரிடம் ஒப்படைத்தார். அதன்பின், பக்தர்கள் திரும்ப வீட்டிற்கு செல்லும்போது கண்ணீரில் ஆழ்ந்திருந்தனர்; அவர்களது மனம் அச்சத்தில் மூழ்கியிருந்தது.

அந்த இரவில், குடியிருப்பில் இருந்த மக்கள் அச்சத்துடன் தங்கியிருந்தபோது, வீரர்கள் அங்குள்ள செல்வங்கள் அனைத்தையும் அச்சுறுத்தி அடிமட்டத்திற்குள் நுழைந்தனர். 

பகலோரத்தில் திசையில் பிரிந்திருந்த ஸ்வாமி தேசிகர், சில சிறுவர்களுடன் ஒரே கருணையோடு படைத்தலைத் தாண்டி, விழுங்கும் இரவையும் தாண்டி காவலின் கையில் சிறுவர்களுடன் சாமர்த்தியமாகக் காத்திருந்து, நெடிய பயணத்தின் வழியே ஆவிக்கால நம்பிக்கையுடன் சற்றும் தளராமல் ஜோதிஸ்குடி என்ற மலைப்பாதையில் ஓய்வெடுத்தார்.

அங்கு இறுதிக்கண் தன்னுடைய மறைபணியை முடித்து வைத்த பிள்ளை லோகாச்சாரியர், அர்த்திராவின் திருக்குறிப்பு நினைத்து பரமபதம் அடைந்தார். உடல் பிணைப்பும் மனக் கனவுமாக உயர்ந்து நிற்கும் அந்த சித்தத்துடன், அவரின் புகழின் சின்னமாக அப்பகுதியில் மங்கிய மண்டபத்திற்குள் அவர் அடங்கினார்.

அவரின் துணிச்சலும் தியாகமும் இன்றும் தமிழர் நெஞ்சத்தில் கன்னியாககான முத்திரையாகக் காட்சி தருகின்றது.

Wednesday, November 6, 2024

தெய்வத்தின் செம்மல் திருநீல மைந்தா!

 ஓங்கார ரூபா, ஓர்உயிர் தாங்கும்,

ஆராத அன்பால் அணைவோய் முருகா,

சிங்காரத் தோற்றம் சிறந்துழ லாளே,
சீர்கொடு காப்பாய், திருப்பாத பூவே!

அஞ்சுமலை மேல் அருள்செழித் தேவே,
அமுதமுங் காப்பாய், அகலா அன்பே,
கங்கை மகன் நீ, கணவளர் குகனே,
கண்கொடு காட்டாய், கருணைக் கடலே!

துன்பங்கள் தீர்த்திடு தூயவள் வேந்தா,
தாயின் தலையணைத் துணைதரும் நாதா,
ஆபத்துக் காளம் அணைந்திடும் வேளே,
ஆசைகொடு எம்மை ஆட்கொள்க நின்னே!

வள்ளி மணவாளன் மகிழ்ந்திடு வாழ்வே,
மண்ணில்வழி சீர்க்கும் மணிவிழி தேவா,
ஆறுமுகம் கொண்ட அணிமலை மாணா,
அடியேன் காத்தருள் அருள்தரும் தாயே!

ஞானத்தின் குன்றே, கண்ணினுள் சோதி,
வேதத்தின் ஊற்றாய் விளங்கிடும் தேவே,
தீமை விலக்கிடும் தெளிவொளி தாயே,
தெய்வத்தின் செம்மல் திருநீல மைந்தா!

Tuesday, November 5, 2024

Do not tire, O traveler, do not tire.

Traveler of night, do not tire,

The dawn you seek is not so far,

In earth’s vast embrace, you roam a while,

And soon enough, will end this trial.


The shadows linger, but light draws near,

Morning breaks through night's last fear.

Though the day may fade and bend,

The sun's rise knows no end, no end.

Do not tire, O traveler, do not tire.


The silenced voices now will claim,

The rights they’ve longed for, without shame.

What needs to be done, let it be loud,

What needs to be said, say it proud.

To live half-dead, just breathing air,

Is not a life to live or bear.

Do not tire, O traveler, do not tire.


Chains will shatter, heavy and tight,

And fortunes will wake from slumber’s blight.

How long shall the looting reign,

How long will rust mar swords with stains?

This world will not stand for lies,

That everyone defies, defies.

Do not tire, O traveler, do not tire.

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

 பொன்னாலும் பொலிவில்லை, ராஜ்யமும் நிறைவில்லை,

பொய் பெருமை தரும் பசுமைத் தோட்டங்கள்,

ஆணவ நெஞ்சத்தில் அரும்பும் பொற்கோட்டங்கள்,

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.


உடலும் உருகுகின்ற சலனமில்லாத பாரம்,

உறங்கும் உயிர்க்குள் ஏங்கும் அரணமில்லாத சுவாசம்,

அசரீரங்கள் போல ஆதங்கம் தோய்ந்த காலம்,

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.


அங்கம் அசையாமல் அதிர்ச்சி நிறைந்தே இருக்கும்

அணைக்கும் உறவுகளும் இறக்கும் உணர்ச்சிகளும்,

மண்ணில் வாழ்வதிலே மரணம் மலர்ந்து வரும்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.


இளமை அழுகின்ற மாயவெடி விளையாட்டுகள்

இங்கே இருளில் கறுத்த காதல் கூளங்கள்

மரக்கின்ற வாழ்வில் மனம் பிளக்கும் சுவையாட்டுகள்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.


நட்புக்கான நேசம் இல்லை, உண்மையின் ஒளியில்லை

உள்ளம் உறங்கும் வண்ணம் உறவுகள் மொழியில்லை

மதிப்பு மறந்த மனிதர் வாழ்வின் வழியில்லை

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.


எரிகின்ற தீயில் இட்டுப்போடு இவ்வுலகை

எரியும் இருண்ட பாழ்கோட்டையை மறைத்து விடு

நம் கண்முன் இருட்டில் அணைந்து விடட்டும்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

What can I offer, what can I give

 Blooming flowers laugh and sway,

Scenting the garden, lighting the way.

Colors dancing, radiant hues,

Bathing the path in nature's views.


Intoxicating nectars draw near,

Fluttering spirits without fear.

What can I offer, what can I give,

To these enchanting sights that live?


Teardrops and sighs, a bittersweet grace,

All that I have to leave in this place.

Melancholic notes, a yearning refrain,

As I gaze upon beauty, aching with pain.

Why dwell in sorrow when there’s so much to teach?

 I’ve felt life’s weight, its endless chase,

Yet here I stand, unbowed in grace.

Like waves that shape the rugged shore,

Life sculpts my spirit, more and more.


Yes, shadows linger, yet joy’s in reach—

Why dwell in sorrow when there’s so much to teach?

Let laughter heal, let music flow,

Let joy, like dawn, dispel my shadowed woe.


The light I seek, I’ll find it still—

A spark in darkness, a quiet thrill.

I’ll carry dreams, however small,

Bound by a hope that outshines all.


Though I’ve loosened hope’s frail thread before,

Today I weave it back once more.

No bitter words, no grief I’ll bear—

For strength grows steady with each care.

நாளை பிறந்தாலும் நம்பிக்கை இல்லை!

கண்கள் கசிந்தாலும் கணமொன்றில் தள்ளி,

கனவுகளை துவட்டும் கல்லென வாழ்க்கை,

வாழ்வின் சுமையை வீசக் காத்திருக்கும்,

வீரம் தேடுகிறோம் வலியுறும் நெஞ்சில்.


இன்பம் சலிக்கையில் துன்பமே பாடும்,

இளைப்பாற நினைப்பதும் ஏமாற்றமே!

இன்பம் தந்திடு, சுகத்தைச் சொல்வேன்,

இதழின் சிரிப்பால் இதயம் மயங்குமே!


வாழ்ந்தது எதற்கென வாழ்வின் வழியில்,

காயங்கள் கொடுத்ததே வாழ்ந்ததின் பயனென,

எதையும் தாங்குமோ எனக்குள் இருந்தால்,

இனியும் தாங்குமோ வாழ்க்கையின் பிணையைக்.


காலம் கடந்தது நம்பிக்கையின் பிணையால்,

கல்லான நெஞ்சின் கசிவுகள் தீர்ந்தது,

நொடியில் நீக்கினோம் நம்பிக்கையின் நூல்,

நாளை பிறந்தாலும் நம்பிக்கை இல்லை!



இது தமிழ் மண்ணில் எந்நாளும் மலரும் ஒரு நினைவு.

 இது தமிழ் மண்ணில் எந்நாளும் மலரும்  ஒரு நினைவு.  சுமார் எண்ணுறு ஆண்டுகளுக்கு முன், கொல்லிடம் ஆற்றங்கரையில் வாழ்ந்தோர் அங்கிருந்த பெருமாளின்...