மருந்து அதிகாரம்

 

திருக்குறளில் "மருந்து அதிகாரம்" ஒன்று உள்ளது என எத்தனைப் பெருக்குத் தெரியும்? அந்த அதிகாரத்தின் பத்து  மணி மணியான குரல்களில் ஒன்றை மட்டும் இங்கு பார்க்கலாம்.

"உற்றவன் தீர்ப்பான் மருந்துழைச் செல்வானென்று

அப்பால் நாற்கூற்றே மருந்து. "

இதற்குப் பரிமேலழகர் விளக்கம், மேலாவாரியாக :

"உற்றவன்" - நோயுற்றவன்

"தீர்ப்பான்" - தீர்க்க வல்லவன் (உண்டாகிய நோயை தீர்க்க வல்லவன்)

"மருந்து உளைச் செல்வான்" - வைத்தியன் இருக்குமிடம் நோக்கி செல்லுவது தான் 'மருந்து' ஆகும்

"அப்பால்" - வைத்தியன் இல்லாத இடத்துக்குப் போனால்

"நாற்கூற்று" - யமன் (மரண அபாயம் )

பொருள்: நோயுற்றவன், தன்னை தீர்க்க வல்ல வைத்தியன் இருப்பிடம் நோக்கி செல்லுவதே மருந்தாகும். வைத்தியன் இல்லாத இடத்திற்குச் சென்றால் அது மருந்து அன்று; நாற்கூற்றாகும். பரிமேலழகர் தனது உரையில் மிக நுட்பமாக "மருந்து" என்றால் உடனடியாக உணரும் பொருள் மாத்திரைகள் அல்ல; "மருத்துவச் செயல் முழுவதும்" என்கிறார். குறிப்பாக, மருத்துவர் இல்லாத இடத்தில் "மருந்து" எதுவுமே பயனில்லை, அது "நாற்கூற்று" என்று கடுமையாகக் கூறுகிறார்.

பரிமேலழகர் சொன்னபடி மொத்தக் கருத்து:

மருந்து என்றால் "மருத்துவர்+மருந்து+சிகிச்சை முறைகள்+நோயாளியின் ஒத்துழைப்பு" ஆகியவற்றின் சேர்க்கை. இதில் மருத்துவர் இல்லாமல், வேறு எதுவும் பயனில்லை. "மருந்து உளைச் செல்வான்" என்றார், அதாவது, மருத்துவரை நாடுவது தான் முதல் மருந்து

இன்றைய அறிவியல் ஒத்துப்பாடு ( comparison வித் modern medicine concepts):

Patient Compliance முக்கியம்

Qualified Physician's Diagnosis இல்லாமல், எந்த மருந்தும் ஆபத்தே

Pharmacovigilance கடைபிடிக்கப்பட வேண்டும்

Holistic View - நோயாளியின் உடல், மனம், சூழல் எல்லாம் பார்க்கப்பட வேண்டும்

இதுவும் தவிர,  "நாற்கூற்று" என்ற சொல்லுக்கு இன்னொரு கோணமும் நான் பார்க்கிறேன்.  நோய் தீர நான்கு அங்கங்கள் (components) தேவை. அவை செய்ய வேண்டியவை மற்றும் செய்யத் தகாதவை யாவை என இங்கு பார்ப்போம். இவை எவையேனும் செவ்வனச் செய்யவில்லையெனில், மரண அபாயம்தான் மிஞ்சும்.

1. நோயாளி (The Patient)

செய்ய வேண்டியது:

தன்னுடைய நோய் நிலையை வெளிப்படையாக சொல்ல வேண்டும்

மறைக்காமல், அருவாய் கூற வேண்டும்

மருத்துவ ஆலோசனைக்கு காலத்தில் செல்வது

மருத்துவரின் அறிவுரையை முழுமையாக கடைப்பிடிக்க வேண்டும்

அனுபவிக்க வேண்டிய சிகிச்சையையும், தவிர்க்க வேண்டிய பழக்கங்களையும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்

செய்யக் கூடாதது:

மருத்துவ ஆலோசனை இல்லாமல் தன்னிச்சையாக மருந்து எடுத்தல்

நோயைப் பாதியாக சொல்லுதல்

"ஓர் மூன்றுநாள் ஆவணமே!" என்று மூடநம்பிக்கையால் நடந்து கொள்ளுதல்

மற்றவர் பரிந்துரைகள், இணைய அறிவுரைகள் மட்டும் வைத்து சிகிச்சை மாற்றுதல்

மருத்துவர் (The Doctor)

செய்ய வேண்டியது:

நோயை பரிசோதித்து சரியாக கண்டறிதல் (Diagnosis)

நோயாளியின் உடல், மனம், சூழல் ஆகியவற்றைப் பார்த்து மறுமொழி தருதல்

தனது அறிவும் அனுபவமும் கொண்டு சிகிச்சை முறையை உரை செய்வது

மருந்து அளவை சரியாக சொல்லுதல்

நோயாளியை பயப்படுத்தாமல் நம்பிக்கை அளித்தல்

செய்யக் கூடாதது:

தகுதியற்ற மருத்துவ முறைகளை பயன்படுத்துதல்

நோயாளியின் நிலையை மதிப்பீடு செய்யாமல் மருந்து கொடுத்தல்

"பணம்" நோக்கி தேவையில்லாத சிகிச்சைகள் பரிந்துரைத்தல்

பரிசோதனை செய்யாமல் தொலைதூரம் இருந்து மருந்து பரிந்துரைத்தல்

3. உதவி பணியாளர்கள் (Support Staff - Nurses, Pharmacists, Technicians)

செய்ய வேண்டியது:

மருத்துவரின் கட்டளைகளை முழுமையாகப் பின்பற்றுதல்

மருந்து அளவுகளை மிகத் துல்லியமாக வழங்குதல்

நோயாளியின் மாற்றங்களை கவனித்து, உடனே மருத்துவருக்கு தெரிவிக்க வேண்டும்

நோயாளிக்கு மருந்து எப்படி உண்ண வேண்டும் என்பதில் விளக்கம் அளிக்க வேண்டும்

செய்யக் கூடாதது:

மருந்து அளவுகளில் தவறுதல்

நோயாளிக்கு தவறான தகவல் வழங்குதல்

மருத்துவரின் அறிவுரையில்லாமல் மருந்து மாற்றுதல்

நோயாளியை முறையீடு இல்லாமல் நிராகரித்தல்

4. மருந்து (The Medicine itself)

இது இருக்க வேண்டிய தன்மை:

பரிசோதிக்கப்பட்டது மற்றும் சுத்தம் செய்யப்பட்டு இருக்க வேண்டும்

நோயாளியின் நிலை மற்றும் வயது, உடல் தன்மை பார்த்து உகந்த அளவில் இருக்க வேண்டும்

காலாவதியாகாதது இருக்க வேண்டும்

எளிதில் உணர்த்தக்க மற்றும் செரிக்கக்கூடியது இருக்க வேண்டும்

இருக்கக்கூடாதது:

பாதிக்கப்பட்ட மருந்து (Expired or Contaminated)

தவறான அளவில் பரிந்துரைக்கப்பட்ட மருந்து

விலைவாசி அதிகமாக வைத்திருப்பது, பொதுமக்களுக்கு அணுக முடியாதது

தனிமனிதத் தன்மையைக் கருத்தில் கொள்ளாமல் Universal dose கொடுப்பது

இரண்டு வரிகளில் காலத்தாலழியாத தத்துவத்தை வைத்துவிட்டுச் சென்றுள்ளான் வள்ளுவப் பெருந்தகை!

அது  இருக்கட்டும். தமிழ் வளர்க்கிறோம் என சொல்லும் தமிழ் நாட்டின் எத்தனை மருத்துவக் கல்லூரிகளில் இந்த அதிகாரத்தைப் பற்றி பேசுகிறார்கள்? 

जाग उठो

जो जागता है रात में, वो हक़दार-ए-क़दर होगा।

सोते रहे जो उम्र भर, ना कोई आन-ओ-शान होगा।।

क़िस्मत में उनकी क्या लिखे, जो सो गए बे-ख़बर।

जागे जो हर सहर में हैं, वही तारिफ़-ए-क़ाबिल होगा।।

जो जाग कर लड़ा सदा, रहबर वही कहाएगा।

ग़फ़लत में जो भी डूबा है, हसरत में बेज़ुबान होगा।।

ख़्वाबों में डूब कर कभी, हासिल नहीं सुकूँ मिला।

जो जाग कर चला है बस, वही सर-ए-इम्तिहान होगा।।

नींदों के सौदागर यहाँ, बेमोल बिकते देखिए।

जो जागता है दिल से अब, वही हुस्न-ए-जहान होगा।।

'मनन' तुझे भी जागना, अब वक़्त का तक़ाज़ा है।

वरना तेरा भी क़िस्सा, बेमानी-बे-ज़ुबान होगा।।

He who stays awake through the night, will truly earn respect and honor.

Those who kept sleeping all their lives, will never have any glory or grandeur.

What fate can even be written for those who sleep in ignorance?

Only the one who wakes up at every dawn will be worthy of praise.

The one who always stayed awake and fought — only he will be called a true leader.

Whoever drowned in negligence, will remain voiceless in regret.

One who drowned in dreams never found any real peace.

Only the one who stayed awake and moved forward will shine in the test of life.

Look how the merchants of sleep here are sold off worthless.

Only the one who stays truly awake from the heart will embody the beauty of the world.

"Manan", you too must awaken now — this is what the time demands.

Else, your story too will be meaningless and silent — lost without a voice.

 

பாடலே!

 நினைந்தேன் உனை நேரமதில்,

நெஞ்சமதில் கலந்தாயடி,
தவமாய்த் தொடும் இசையோடு,
தளிர்த்தாயடி — பாடலே!

உன் உருவத்தில் ஒளி விரிந்தால்,
உணர்வுகள் முழு துளிர்த்தாலும்,
தவமெனக் கனவாகிப்,
தழைத்தாயடி — பாடலே!

நகரமெங்கும் உன் பெயர்சொல்லி,
நல்லழகு நினைவாக்கி,
இசையிலொலி பிறக்குமென,
இணைந்தாயடி — பாடலே!

தடைகள் வந்து நின்றாலும்,
தடிவழி நான் தேடினும்,
மதியெங்கும் உனை வாழ்த்தி,
மலர்ந்தாயடி — பாடலே!

மொழிகளுக்கு முத்தானாய்,
முகமெங்கும் உன் ஓவியமாய்,
பழகுமிது எனைக் கட்டிப்,
பறந்தாயடி — பாடலே!

மதிமாலையில்  நான் பாடினும்,
மலர்தூவும் சொல் சிந்தினும்,
இரவோடு கனவாகி,
இறந்தாயடி — பாடலே!

अगर तू होती नज़्म

 तुझे सोचा तो धड़कनों में बसा — अगर तू होती नज़्म।

मेरा हर साज़ बनता सदा — अगर तू होती नज़्म।

तेरी तस्वीर में दिखता जतन, दिल तेरा माँगे गुन।

तेरी हर धुन में खोता सदा — अगर तू होती नज़्म।

मैं शहर-शहर तेरा नाम लिए फिरता हूँ सुन।

हर इक महफ़िल में गूँजता सदा — अगर तू होती नज़्म।

मैं हर राही से पूछूँ, तेरा कोई पता धन।

मुझे मिल जाए तेरा पता — अगर तू होती नज़्म।

लबों पे तेरी धुन हो, हो जुबाँ पे तेरा मन।

मेरे हर लफ़्ज़ में रहता सदा — अगर तू होती नज़्म।

"मनन" कहता है, बस तुझ में ही है मेरा हर एक तन।

तेरी हर सांस में जीता सदा — अगर तू होती नज़्म।

है उसकी अदा

कभी देखूँ उसे दिल में उतर है उसकी अदा।

मिरी जज़्बात को छूती सफ़र है उसकी अदा।

वो उलझी शाम आई और बोली — सोच ले।
तुझे ले जाए ये कैसी ख़बर है उसकी अदा।

कभी रुक कर कभी फिर मुस्कराकर कह दिया।
मिरी बर्बादियों में भी असर है उसकी अदा।

कभी कहती है चल अब दूर एक रक़्स कर।
मिरी आँखों में बसती इक नज़र है उसकी अदा।

कभी कहती है चुप रह बस यहाँ अब बैठ जा।
मिरे हर ख्वाब का अब मुक़द्दर है उसकी अदा।

"मनन" कहता है वो मिलने चले दिल थाम ले।
मिरी हर साँस में बसता बसर है उसकी अदा।

Saṅkarṣaṇa Mūrti Swarūpa

At the conclusion of the Laghunyāsam, it is customary to recite the Rudrādhyāya, which naturally flows into the Namakam and Camakam. At first glance, these chants appear primarily Śiva-centric, invoking Rudra repeatedly. However, a deeper understanding reveals that these sacred mantras are drawn from the Krishna Yajur Veda, and as Vedic mantras, they transcend sectarian boundaries. No tradition—whether Śaiva or Vaiṣṇava—can claim exclusive ownership over these timeless verses.

What is particularly noteworthy is that ācāryas from diverse schools—Advaita, Dvaita, and Viśiṣṭādvaita—have studied, revered, and interpreted these mantras. Vaiṣṇava traditions too recognize the profundity of these chants, offering interpretations where Rudra is viewed as a manifestation or empowered aspect of Nārāyaṇa. This approach underscores the unified Vedic view of divinity, where apparent distinctions dissolve upon deeper contemplation.

A profound example is found in the verse:
"सङ्कर्षणमूर्ति स्वरूपो योऽसावादित्यः परमपुरुषः स एष रुद्रः देवता।"

The term "Saṅkarṣaṇa Mūrti Swarūpa" holds deep significance in Vaiṣṇava theology, particularly within the Bhāgavata and Pāñcarātra traditions:

Insights from Vaiṣṇava Commentaries:

1. Saṅkarṣaṇa is one of the four primary Vyūhas (emanations) of Mahāviṣṇu in Pāñcarātra Śāstra—Vāsudeva, Saṅkarṣaṇa, Pradyumna, and Aniruddha. In this framework, Saṅkarṣaṇa represents the aspect of the Divine responsible for Jīva (individual soul) and Ahaṅkāra (ego principle).

2. Saṅkarṣaṇa is also identified with Lord Balarāma, the elder brother of Śrī Kṛṣṇa. Balarāma is often described as the Ādi Guru and original source of spiritual strength, symbolizing the plough ("the one which drags, as in a plough") that uproots ignorance and prepares the soul for divine realization.

3. Linguistically, the root "kṛṣ" (to pull, attract) links Saṅkarṣaṇa to Kṛṣṇa, denoting the cosmic force that draws all beings toward the Supreme.

4. Interestingly, in the Bhāgavata Purāṇa, three related words derived from the same root "kṛṣ" (to pull, drag, attract) are used, each conveying nuanced meanings of cosmic interaction:

   • Ākarṣaṇa (आकर्षण) — "Ā + kṛṣ" meaning to attract or draw towards.
   • Prakarṣaṇa (प्रकर्षण) — "Pra + kṛṣ" meaning to spread out, to elevate, or to draw forth powerfully.
   • Vikarṣaṇa (विकर्षण) — "Vi + kṛṣ" meaning to repel, to pull away, or to separate.

   These terms symbolize the divine play of the Supreme—drawing souls closer, spreading grace, or repelling ignorance—and are poetically employed in Bhāgavata Purāṇa's descriptions of the Lord's cosmic functions.

5. Bhāgavata Purāṇa (10.2.8) also describes Saṅkarṣaṇa as:

   "Saṅkarṣaṇaḥ kāraṇa-toya-śāyī"
   (Saṅkarṣaṇa rests upon the Causal Ocean and draws all beings towards their origin.)

6. Furthermore, scriptural references like the Mahā Upaniṣad and Vishnu Purāṇa affirm:

   "nārāyaṇāt rudro jāyate" — Rudra is born from Nārāyaṇa.

Philosophical Unity of Hari and Hara:

When viewed through this lens, the invocation of Rudra as Saṅkarṣaṇa Mūrti Swarūpa in the Rudrādhyāya is not surprising. It reflects the non-dual vision of the Vedas, where all deities are various expressions of the One Supreme Reality. Rudra, in this mantra, embodies the Aditya, the Paramapurusha, inseparable from Nārāyaṇa.

The Vaiṣṇava perspective acknowledges Rudra as an empowered expansion (āveśa or amśa-avatāra) of Viṣṇu, tasked with specific cosmic functions—destruction and transformation—while ultimately remaining non-different from the Supreme.

It is we mortals who superimpose artificial divisions—seeing Hari and Hara as separate—and then engage in needless disputes. But from the Vedic standpoint, Hari and Hara are one and the same, differing only in function and form but never in essence.

When chanted with this understanding, the Rudrādhyāya, Namakam, and Camakam become universal hymns celebrating the One Supreme Īśvara, whose names, forms, and qualities are infinite but whose true nature is singular and indivisible.

---

Sanskrit Text (as-is):

अस्य श्रीरुद्राध्याय प्रश्न महामन्त्रस्य।
अघोर ऋषिः।
अनुष्टुप् छन्दः।
सङ्कर्षणमूर्ति स्वरूपो योऽसावादित्यः परमपुरुषः स एष रुद्रः देवता।
नमः शिवाय इति बीजम्।
शिवतराय इति शक्तिः।
महादेवाय इति कीलकम्।
श्री साम्ब सदाशिव प्रसाद सिद्ध्यर्थे जपे विनियोगः॥

கீத சக்கர

கீத சக்கரச் சவுக்கருளியெம் குருகுகாப் பெருமானை

சீத நல்பட நாமமலர்கழல் தொழுதெழு பண்ணுமே!

கீதமருந்தின் அன்பளித்திடு கீர்த்திச் செம்மையே
ஏதுமில்லா கலிவினை யெரியுமாற் செய்கின்றாய்!

காய்வினைகள் தீர்க்கும் கருணைக் கடலே நின் பாதமே
தூய்வெளிச்சம் உலகினுக்கெழும் நூலே நின் நாமமே!

பீதியெழுப்பும் வீரரொடுநட வீணை பாடுமாய்
வாதிமுக்தி புண்ணியனே, வணங்குவேன் என் மனதினால்!

கான வழியில் நின்றிடுபவ ரதிக்குள் கொணர்ந்திடும்
நானும் உன்னை பாடிடுகின்ற நாளும் வாழ்வாகுமே!

பாவியனின் பாச மயக்கை உடைக்க முனைநின்றாய்
தேவியொடும் வாழு துணையாய் உலகமே போற்றுமே!

சங்கரனே உன் மாளிகைதனில் சக்கர நாதனே
எங்கும் எழுந்த கோலமலரின் பொலிவை யாவுமே!