தெய்வத்தின் செம்மல் திருநீல மைந்தா!

 ஓங்கார ரூபா, ஓர்உயிர் தாங்கும்,

ஆராத அன்பால் அணைவோய் முருகா,

சிங்காரத் தோற்றம் சிறந்துழ லாளே,
சீர்கொடு காப்பாய், திருப்பாத பூவே!

அஞ்சுமலை மேல் அருள்செழித் தேவே,
அமுதமுங் காப்பாய், அகலா அன்பே,
கங்கை மகன் நீ, கணவளர் குகனே,
கண்கொடு காட்டாய், கருணைக் கடலே!

துன்பங்கள் தீர்த்திடு தூயவள் வேந்தா,
தாயின் தலையணைத் துணைதரும் நாதா,
ஆபத்துக் காளம் அணைந்திடும் வேளே,
ஆசைகொடு எம்மை ஆட்கொள்க நின்னே!

வள்ளி மணவாளன் மகிழ்ந்திடு வாழ்வே,
மண்ணில்வழி சீர்க்கும் மணிவிழி தேவா,
ஆறுமுகம் கொண்ட அணிமலை மாணா,
அடியேன் காத்தருள் அருள்தரும் தாயே!

ஞானத்தின் குன்றே, கண்ணினுள் சோதி,
வேதத்தின் ஊற்றாய் விளங்கிடும் தேவே,
தீமை விலக்கிடும் தெளிவொளி தாயே,
தெய்வத்தின் செம்மல் திருநீல மைந்தா!

Do not tire, O traveler, do not tire.

Traveler of night, do not tire,

The dawn you seek is not so far,

In earth’s vast embrace, you roam a while,

And soon enough, will end this trial.

The shadows linger, but light draws near,

Morning breaks through night's last fear.

Though the day may fade and bend,

The sun's rise knows no end, no end.

Do not tire, O traveler, do not tire.

The silenced voices now will claim,

The rights they’ve longed for, without shame.

What needs to be done, let it be loud,

What needs to be said, say it proud.

To live half-dead, just breathing air,

Is not a life to live or bear.

Do not tire, O traveler, do not tire.

Chains will shatter, heavy and tight,

And fortunes will wake from slumber’s blight.

How long shall the looting reign,

How long will rust mar swords with stains?

This world will not stand for lies,

That everyone defies, defies.

Do not tire, O traveler, do not tire.

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

 பொன்னாலும் பொலிவில்லை, ராஜ்யமும் நிறைவில்லை,

பொய் பெருமை தரும் பசுமைத் தோட்டங்கள்,

ஆணவ நெஞ்சத்தில் அரும்பும் பொற்கோட்டங்கள்,

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

உடலும் உருகுகின்ற சலனமில்லாத பாரம்,

உறங்கும் உயிர்க்குள் ஏங்கும் அரணமில்லாத சுவாசம்,

அசரீரங்கள் போல ஆதங்கம் தோய்ந்த காலம்,

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

அங்கம் அசையாமல் அதிர்ச்சி நிறைந்தே இருக்கும்

அணைக்கும் உறவுகளும் இறக்கும் உணர்ச்சிகளும்,

மண்ணில் வாழ்வதிலே மரணம் மலர்ந்து வரும்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

இளமை அழுகின்ற மாயவெடி விளையாட்டுகள்

இங்கே இருளில் கறுத்த காதல் கூளங்கள்

மரக்கின்ற வாழ்வில் மனம் பிளக்கும் சுவையாட்டுகள்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

நட்புக்கான நேசம் இல்லை, உண்மையின் ஒளியில்லை

உள்ளம் உறங்கும் வண்ணம் உறவுகள் மொழியில்லை

மதிப்பு மறந்த மனிதர் வாழ்வின் வழியில்லை

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

எரிகின்ற தீயில் இட்டுப்போடு இவ்வுலகை

எரியும் இருண்ட பாழ்கோட்டையை மறைத்து விடு

நம் கண்முன் இருட்டில் அணைந்து விடட்டும்

இந்த வாழ்வு கிடைத்தாலும் வெறுமைதான்.

What can I offer, what can I give

 Blooming flowers laugh and sway,

Scenting the garden, lighting the way.

Colors dancing, radiant hues,

Bathing the path in nature's views.

Intoxicating nectars draw near,

Fluttering spirits without fear.

What can I offer, what can I give,

To these enchanting sights that live?

Teardrops and sighs, a bittersweet grace,

All that I have to leave in this place.

Melancholic notes, a yearning refrain,

As I gaze upon beauty, aching with pain.

Why dwell in sorrow when there’s so much to teach?

 I’ve felt life’s weight, its endless chase,

Yet here I stand, unbowed in grace.

Like waves that shape the rugged shore,

Life sculpts my spirit, more and more.

Yes, shadows linger, yet joy’s in reach—

Why dwell in sorrow when there’s so much to teach?

Let laughter heal, let music flow,

Let joy, like dawn, dispel my shadowed woe.

The light I seek, I’ll find it still—

A spark in darkness, a quiet thrill.

I’ll carry dreams, however small,

Bound by a hope that outshines all.

Though I’ve loosened hope’s frail thread before,

Today I weave it back once more.

No bitter words, no grief I’ll bear—

For strength grows steady with each care.

நாளை பிறந்தாலும் நம்பிக்கை இல்லை!

கண்கள் கசிந்தாலும் கணமொன்றில் தள்ளி,

கனவுகளை துவட்டும் கல்லென வாழ்க்கை,

வாழ்வின் சுமையை வீசக் காத்திருக்கும்,

வீரம் தேடுகிறோம் வலியுறும் நெஞ்சில்.

இன்பம் சலிக்கையில் துன்பமே பாடும்,

இளைப்பாற நினைப்பதும் ஏமாற்றமே!

இன்பம் தந்திடு, சுகத்தைச் சொல்வேன்,

இதழின் சிரிப்பால் இதயம் மயங்குமே!

வாழ்ந்தது எதற்கென வாழ்வின் வழியில்,

காயங்கள் கொடுத்ததே வாழ்ந்ததின் பயனென,

எதையும் தாங்குமோ எனக்குள் இருந்தால்,

இனியும் தாங்குமோ வாழ்க்கையின் பிணையைக்.

காலம் கடந்தது நம்பிக்கையின் பிணையால்,

கல்லான நெஞ்சின் கசிவுகள் தீர்ந்தது,

நொடியில் நீக்கினோம் நம்பிக்கையின் நூல்,

நாளை பிறந்தாலும் நம்பிக்கை இல்லை!

The Longer I Go, The Less Money Matters

 The Longer I Go, The Less Money Matters
===============================

----Dilip


I rose from humble, rugged roots,

With pockets bare but dreams in boots.

Through trials fierce, through loss and gain,

I climbed my way, endured the strain.

And now I stand where once I aimed,

Yet feel this peak, this prize, unnamed.

For the longer I go, the less the money matters—

The soul finds weight in things that shatter.

The finest feasts lose taste with time,

The swiftest cars seem slow to climb,

No mansion walls, no views so high,

Can soothe the heart or satisfy.

I’d trade it all—the grandest cost—

For one soft night, in burdens lost.

To lay my head with ease unfound,

Where peace and quiet thoughts surround.

A sleep so pure, without desire,

No guilt, no greed, no frantic fire,

Just calm—a mind at last set free—

The longer I go, the less gold means to me.

For one night’s rest, profoundly deep,

To drift through dreams, in gentle sleep.