மாயை

 பொலிந்த உலகின் பொய்மை கண்டே

பொங்கி வெடித்தது உள்ளம் — ஹா!

நம்பி நெஞ்சில் நஞ்சே வார்த்தாய்,

நகைத்த முகத்தில் மாயை தானே!

சரளம் சொற்களால் செருக்கை மறைத்து,

சாந்தம் போலே சதித்த நடை—

மார்பின் ஆழத்தில் முத்து என நனைத்த

மறைக்குள் கல்லை தரித்தவளே!

இன்று மீண்டும் நினைவு வந்து

இருட்டின் ஆளாய் நிலையைக் கொண்டாள்;

துடிக்கும் இதயமோ துன்பம் தானே

தூய்மை நெஞ்சின் துரோகச் சுமை!

சிரிப்பு முத்தாம் செருப்பாய் பட்டு,

சிறைபோல் சுமந்த சுகந்த வார்த்தை—

இன்று அவள் வாழ்வு வாடை தாங்கி,

இரங்க மறுப்பது இதயக் கடன்!

தூரம், மூடம், துறக்கம் எல்லாம்

தோற்றமென்றேனும் தோற்றம் தானே;

கருணை போலே கருமம் செய்தாய்—

கண்ட கணங்களில் கள்ளம் வழிந்தாய்!

கண்களில் வீசும் இனிமை கூட

கள்வன் வலைபோல் கணையைக் குத்தி—

துன்பம் சூழும் தருணங்களிலும்

துளியும் தொலைவே தரவில்லை!

மக்கள் நடுவே மிளிர்ந்த நட்சத்திரம்—

மன அண்டத்தில் ஒளியாய் இல்லை;

அமைதி நேரம் அழைத்தபோது

அருகே நிழலாய் அலைந்தவளே!