அக்னித் துண்டு

 

 

மழை வானத்திலிருந்து விழும் துளிகள் இல்லை — துக்கத்தின் கண்ணீர்த் துளிகள் போல விழுந்தது.
மேல் மாடியின் விளிம்பில் மழையில் நின்றாள் மீரா சர்மா. வெள்ளைச் சேலை பறந்து கொண்டிருந்தது, ஒரு வேதனையின் கொடியைப் போல.
வயது இருபத்தொன்பது. விதவை.
எட்டு மாதங்களில் வாழ்க்கை முழுக்கச் சிதறி விழுந்துவிட்டது.

கண்களை மூடியாள்.
விக்ரமின் சிரிப்பு… அந்த கண் ஓரம் மடிப்பு, அந்த முடியை காதுக்கு பின்னால் சொடுக்கிய மென்மை… எல்லாம் நினைவில்.
அவளை  மும்பையில் நடந்த ஒரு தொழில் மாநாட்டில் சந்தித்தான்.
அவள் அப்போது அகமத்நகரிலிருந்து வந்த ஒரு சாதாரண பெண். மேலாண்மை பயிற்சியாளர்.
அவர் — விக்ரம் சர்மா, சர்மா இண்டஸ்ட்ரீஸ் என்கிற பெரும் தொழில் பேரரசின் வாரிசு.

அவரது தந்தை ராஜ்வீர் சர்மா, ஒரே ஒரு துணி ஆலைக்குத் தொடங்கி அதை நூறு கோடி மதிப்புள்ள நிறுவனமாக வளர்த்த மனிதர். “மீரா ஒரு சாதாரண பின்னணியில் வந்தவள்,” என்ற ராஜ்வீரின் சந்தேகத்திற்கு விக்ரம் அமைதியாகச் சொன்னான்:

“அப்பா, பின்னணி முக்கியமில்லை. நேர்மை தான் முக்கியம். மீராவிடம் அந்த நேர்மை இருக்கிறது — நிறைந்த அளவில்.”

அந்த ஒரு வாக்கியம் மீராவின் வாழ்க்கையை மாற்றியது.

திருமணம் எளிமையாக நடந்தது. பெரிய கோலாகலம் ஒன்றுமில்லை.
மீரா தன் தாயின் பழைய பட்டு சேலையை அணிந்தாள். கோவிலில் சின்னச் சின்ன பந்தல்கள், நெருங்கிய உறவினர்கள். 

பத்து மாதங்களில் ஆதித்யா பிறந்தான் — கண்களில் ஒளி, புன்னகையில் வானம்.

ஆனால் விதி — எப்போதும் ஒரு திறமையான நகைச்சுவை எழுத்தாளர் போல — துயரத்தை எழுதுவதிலும் பேராற்றல் கொண்டது.

ஒரு செவ்வாய்கிழமை.
விக்ரம் சுவிட்சர்லாந்தில். பனியால் வழுக்கும் மலைப்பாதை. ஒரு லாரி, ஒரு திருப்பம், ஒரு நிமிடம்.
மூன்று மணிக்குத் தொலைபேசி.
ஒலியில்லாத ஒரு கத்தல்.

அந்த இரவே ராஜ்வீர் பத்து வயது முதிர்ந்தார்.

அந்த இறுதிச்சடங்கில், மந்திரங்களுக்கிடையே, “இனி அவள் என்ன செய்வாள்?” என்ற கிசுகிசுக்கள்.
ஒரு விதவை. ஒரு குழந்தை. ஒரு பேரரசு. அனைத்தும் சிதைந்த காட்சிகள் போல மீராவின் மனதில் சுற்றின.

ஒரு மாலை, சிறுவனுக்கு சாப்பாடு ஊட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
அப்போது ராஜ்வீர் வந்து அமைதியாகச் சொன்னார் —

“மகளே… என் மகன் போய்விட்டான். ஆனால் அவன் கனவு போகக்கூடாது. இந்த நிறுவனத்தை நடத்த உன்னைப் போன்ற ஒருவர் தேவை. எனக்கு பக்க பலமாய் இருந்து எல்லாவற்றையும் நீ கற்றுக்கொள். எனக்குப்பின் இந்த தொழில் சாம்ராஜ்யம் உன் வண்ணத்தில் மெருகேற வேண்டும்!”

அடுத்த நாளே, மீரா தொழிற்சாலைக்குப் போனாள்.

துணி இயந்திரங்களின் சத்தம், எண்ணெய் வாசனை, கணக்குப் புத்தகங்கள் — அவை அனைத்தும் அவளது புதிய உலகம் ஆனது.ராஜ்வீர் கடுமையான ஆசான், ஆனால் நெஞ்சம் மென்மையானவர்.

“மீரா,” அவர் சொல்வார், “தொழில் என்பது எண்கள் அல்ல. அது மனிதர்களின் வாழ்க்கை.”

எட்டு மாதங்கள் கடந்தன.
ஒரு நாள் ஆதித்யாவுக்கு காய்ச்சல்.
மருத்துவர்கள் “சாதாரண வைரஸ்” என்றார்கள்.
பிறகு “டெங்கு” என்றார்கள்.
பின்னர் — எதுவும் சொல்லவில்லை.

மழையில் நனைந்த மாலை. சிறுவன் மூச்சு நிறுத்தினான். மலரும் முன்னேயே அந்த இளம் பூ வாடி விட்டது! மீரா கண்ணீர் சிந்தவில்லை. ஒரு சிலை போல நின்றாள்.

அந்த இரவு, மேல் மாடியில் நின்றாள் மீண்டும்.
அந்த விளிம்பின் அப்பால் — அமைதி.
ஒரு அடிக்கு அப்பால் — விக்ரம். ஆதித்யா. மயான அமைதி.

அப்போது ராஜ்வீரின் குரல்:

“மீரா… என் மகனையும், பேரனையும் இழந்துவிட்டேன். இப்போது நீயும் போனால், நானும் உயிரோடு சாவேன்.”

அவர் அருகே வந்தார். மழை இருவரையும் நனைத்தது.

“நான் முதியவன். இன்னும் சில வருடங்கள். ஆனால் ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் நம்மை நம்பி இருக்கிறார்கள். நீ உயிருடன் இருக்க வேண்டியது உன் கடமை.”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

“என்னால் முடியுமா?”

“முடியும்,” என்றார் ராஜ்வீர். “ஏனெனில் உனக்கு அறிவு மட்டுமல்ல, ஆண்டவன் அருள் உண்டு. உன் துக்கம் ஒருநாள் மற்றவர்களுக்கு நம்பிக்கையாக மாறும்.”

அடுத்த காலை — மீரா மீண்டும் பிறந்தாள்.

அவள் போராட்டத்துக்குள் நுழைந்தாள். ஆதித்யாவின் சிதை அணையும் முன்னேயே மீண்டும் களமிறங்கினாள்!

 சில வாரங்களிலேயே கம்பெனியின் ஆண்டு பொதுக்குழுகே கூட்டம் (AGM).  கம்பெனி போர்ட்ரூம் முழுக்க ஆண்கள். சிலர் மெதுவாகச் சிரித்தனர். சிலர் பகிரங்கமாகவே பரிகாசம் செய்தனர்.
ஆனால் அவள் பேசத் தொடங்கியதும் — அனைவரும் அமைதி.

“நான் அனுபவம் இல்லாதவள்,” அவள் சொன்னாள், “ஆனால் பயம் இல்லாதவள். எல்லாவற்றையும் இழந்தவள், அதனால் எதையும் இழக்கப் பயப்படாதவள்.”

அவள் சமர்ப்பித்த திட்டம் — வெறும் வளர்ச்சி அல்ல, மறுமலர்ச்சி.
புதிய சந்தைகள், பசுமையான தொழில்நுட்பங்கள், பணியாளர்களுக்கான பங்குதாரர் திட்டங்கள்.

“நாம் பணம் சேர்க்கப் போவதில்லை,” அவள் சொன்னாள், “மதிப்பு உருவாக்கப் போகிறோம்.”

இரண்டு ஆண்டுகள். இரண்டே  ஆண்டுகளில் மீரா சர்மா, ராதோரே இண்டஸ்ட்ரீஸின் தலைமை நிர்வாகியாக நியமிக்கப்பட்டாள்.

பின்னர் — நிறுவனங்கள், நாடுகள், கண்டங்கள் — அவளது பார்வையில் ஒவ்வொன்றாய் விரிந்தன.

ஆனால் வெற்றியின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் அவள் நின்றது தர்மத்தின் மேல்.
தொழிலாளரை நீக்கவில்லை, கற்றுக்கொடுத்தாள்.
நதியை மாசுபடுத்தவில்லை, தூய்மையாக்கினாள்.
பணக்காரராக அல்ல — மனிதராக உயர்ந்தாள்.

“இது சாத்தியமில்லை,” என்று விமர்சகர்கள் கூறினர்.
ஆனால் அவளது மனிதநேயம் தான் நிறுவனம் வளரச் செய்தது.

பின்னர் அவள் நிறுவிய விக்ரம் ஆதித்யா அறக்கட்டளை —
பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள், தொழில் பயிற்சி மையங்கள் — நாட்டின் எல்லை எல்லையிலும் அவளது கைரேகை.

ஒரு பத்திரிகையாளர் கேட்டார்:

“இத்தனை சாதனைகளுக்குப் பிறகும், ஏன் இத்தனை சமூகப் பணிகள்?”

“ஏனெனில் துயரம் என்ன என்பதை நான் அறிந்தவள்,” அவள் அமைதியாகச் சொன்னாள். “அதை மற்றொருவருக்கு வராமல் தடுக்க முடியுமானால் — அதுதான் உண்மையான வெற்றி.”

ராஜ்வீர் இறந்த நாள், அவரது கையில் அவளது கை.

“மீரா… நீ என் கனவை மீறி வாழ்ந்தாய்,” அவர் நிதானமாகச் சொன்னார்.
“நீயே எனக்கு மீண்டும் மகனாய்  வந்தவள்.”

பதினைந்து ஆண்டுகள் கழித்து — வருடாந்திர கூட்டத்தின் மேடையில் நின்றாள் மீரா.

நாற்பத்துநான்கு வயது.

பெருமை இல்லை. அமைதி மட்டுமே.

“இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்,” அவள் தொடங்கினாள், “நான் ஒரு சாதாரண பெண். எந்த சிறப்பு வம்சமும் இல்லை. ஆனால் எனக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது — இரு ஆண்களிடமிருந்து. என் கணவன் விக்ரம் — குணமே வாழ்க்கையின் அடிப்படை என்றவர். என் மாமனார் ராஜ்வீர் — சேவைதான் தலைமை என்று கற்றுக் கொடுத்தவர்.”

அவள் சிறிது நிமிடங்கள் அமைதியாக நின்றாள்.

“இந்த மண்ணில், நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், சிதைந்த பேரரசை மீண்டும் எழுப்பிய பெண்கள் இருந்தனர். அவர்களை நாம் மறந்துவிட்டோம். வெளிநாட்டின் பெயர் தெரியாத பெண்களைப் போற்றுகிறோம். ஆனால் நம் மண்ணின் அகில்யாபாய் ஹோல்கார், நம் மீராபாய், நம் தாய்கள் — அவர்களே உண்மையான ஊக்கங்கள்.”

“துயரம் முடிவல்ல. அது தொடக்கம். இழப்பு நம்மை வரையறுக்காது — அதற்கான நம் பதில் தான் நம்மை உருவாக்குகிறது.”

கூட்டத்தில் ஒரு இளம் பெண் — கிராமத்திலிருந்து வந்த முதல் தலைமுறை பட்டதாரி — அழுதாள்.
அவளது தாய் ஒரு வேலைக்காரி.
இன்று அந்த மகள் மீராவின் நிறுவனத்தில் பணிபுரிகிறாள்.

பின்னர் ஒரு வயதான பெண் வந்து மீராவை அணைத்தாள்.

“மாமி,” அவள் சொன்னாள், “என் மகள் இன்று மூன்று பள்ளிகளை நடத்துகிறாள் — உங்க அறக்கட்டளையின் உதவியால். அவள் தன் மகளுக்கு உங்கள் பெயர் வைத்திருக்கிறாள் — மீரா.”

அந்த புகைப்படத்தில் குழந்தையின் கண்கள் — ஆதித்யாவின் கண்கள் போல.
மீரா நெகிழ்ந்தாள்.

“இதற்காகத்தான் நாம வாழ்கிறோம்,” என்றாள் மெதுவாக.

அந்த இரவு — மீண்டும் அதே மேல் மாடி.
அதே மழை.
ஆனால் இப்போது அவள் விளிம்பில் இல்லை.
வானத்தைப் பார்த்தாள்.

விக்ரம். ஆதித்யா. ராஜ்வீர்.
அவள் சிரித்தாள் — துயரத்திலிருந்து பிறந்த அமைதியுடன்.

“நான் ஒருத்தி அல்ல,” அவள் சொன்னாள், “பலர் நடந்த பாதையைத் தொடர்கிறேன். நான் அவர்களின் நிழல் — அவர்களின் தீபம்.”

மழை அவளது வார்த்தைகளை வானத்தில் சேர்த்தது.
அங்கு, ஏதோ ஒரு நட்சத்திரம், சிறிது நேரம் பிரகாசமாக எரிந்தது.

மீரா சர்மா — ஒரு பெண் அல்ல.
ஒரு புனிதம். ஒரு மறுமலர்ச்சி.
அவள் எழுந்தது தீயிலிருந்து அல்ல — தீயினால்.

அவளது எழுச்சியால், பல பெண்கள் தங்கள் பாதையை ஒளிரச் செய்தனர்.

அவளது கதையை வருங்காலம் சொல்லும்:
“அவள் அகில்யாபாய் போல, பேரரசை மீண்டும் எழுப்பினாள். ஆனால் தன் காலத்தில், தன் மொழியில், தன் மனதில்.”

ஏனெனில் உண்மையான ராணிகள் அரசரங்கில் அமர்வதில்லை —
அவர்கள் தங்கள் சாம்ராஜ்யத்தை சாம்பலிலிருந்து எழுப்புவார்கள்.

அக்னித் துண்டு  மீரா, மீண்டும் பிறந்தாள்.
தீயின் வழியாக — ஒளியாக.