The distressed farmer

It has become a sickeningly regular affair. Year after year, those despondent farmers out in the dusty outback commit suicide, driven to the extreme by sheer helplessness. The successive governments show token gestures, the media sensationalizes it, and a few drops of rains is all it takes, for deja vu.

In this poetic trilogy below, I have tried to capture the scene and the mood of the hapless farmer who took his own life away, unable to swim against the tide of fate. In three different languages. The flavour is the same, across the three. The presentation and context may vary.


The distressed farmer
================

Fleas circle my mortal remains
Hoping for a meal of blood.
The poor souls do not realize
that I am their food now,
Because of sustained lack of food.

My once strong body,
That had carried many a sack
Full of grains, to the shanty,
Is now ready to be carried,
To be devoured by fire.

Those strong arms, that
Planted many a sapling
And gave green life
Far into the distant horizon
Had dared to take my own life-
Crop head or human head,
The sickle knows only to harvest.

I am used to the stunning green
Of the crops swaying in the gentle breeze
But years of prolonged drought
Had made me to stop staring
My open , lifeless eyes now gaze
Into the empty blue sky
Into an abyss of famine.

Water had receded into oblivion
In the canal, the pond and the well
And took away with it,
Any remnant moisture in peoples' hearts
Not to mention the last drop
Of tears in my weary eyes.

There was no water,
To quench my parched gut
No soul to water my drained spirit
My endurance was long dead
Before I decided to kill myself.

Just as the fleas settle down
On my claret collar
They are shooed away -
By a torrent of water.

From out of nowhere
Long after my absolution,
They  brought buckets of water
For the customary ablution!!


कुछ बाक़ी नहीं
=========

ज़मीन जल चुकी है, उम्मीद अब कुछ बाक़ी नहीं
ऐ खुदा बस करो , तेरे इम्तिहान में अब कुछ बाक़ी नहीं।
आखों में आंसू , सीने में शरम, हालात से मजबूरी 
इनके अलावा मेरे पास और  कुछ बाक़ी नहीं ।

सोचा था - मेरा पसीना फसल बनके लहराएगा एक दिन
पर अब मायूसी की तूफ़ान के सिवा और  कुछ बाक़ी नहीं।

आशा की तुख़्म को बोना था खेत में - पर अब
लगान का वज़न के अलावा और कुछ बाक़ी नहीं ।

सोचा था - पेशा बदलूँ तो क़िस्मत भी बदलेगा
पर बेखूफ़ी के अंगारों से और कुछ बाकी नहीं।

ज़िन्दगी का हर मोड़ अब मेरे लिए बंध है
रास्ता-ए-ख़ुदकुशी के अलावा और कुछ बाक़ी नहीं।


பொய்த்த வானம், போன மானம்
=======================

காய்ந்து வெடித்திட்ட நிலத்தின் மடிதனிலே
மாய்ந்து  கருகிட்ட நெற்பயிரின் பரவல்
ஓய்ந்து  மருகிட்ட என்மனதை நோக்கிப்
பாய்ந்து  வந்தது தரித்திரக் கதறல்

முப்போகம் பார்த்திட்ட காலமும் போய்
எப்போது மறுபடியும் ஊண் என ஏக்கம் 
தப்பாது என் குடும்பம் இனி வறுமையிலிருந்து
தப்பேதும் செய்யவில்லை, பின் ஏன் தண்டனை?

ஆண்டாண்டு காலமாய் உழவனுக்கு சாபம்
தீண்டாமை கொடுமையினால் நீர் தர மறுப்பு
மாண்டாலும் சரி , அவர் தயவு இனி நமக்கு
வேண்டாமே என வானத்தைப் பார்த்தேன்.

கார்முகில் போன இடமோ கடவுளுக்ககே வெளிச்சம்
பார்முழுதும் வறட்சியின் கோர தாண்டவம்
ஏர்பிடிக்கும் என் நிலைமை என்னென்று சொல்வேன்
வேரோடு என் குடியை அசைத்திட்ட வறுமை.

ஒரு வேளை உணவுக்கே வழியிங்கு இல்லை
தர வேண்டும் தன் கடனை- ஈட்டிக்காரன் தொல்லை
பிறகென்ன செய்வேன் , வழி வேறு இல்லை
இறப்பைத் தழுவினேன், இனி இன்னல் இல்லை 

- D-

Photo courtesy: the Internet