हर लेन-देन में मुक्ति नहीं बंधन ही बचा है।
पर तुझे देने अब मेरा धड़कन ही बचा है।
उम्मीद की डोरी जब से बे-काबू हो गया हो
खुद के ऊपर दर्द-ए-उलझन ही बचा है।
तलाश-ए -प्यार में हर रिश्ते को ठुकराया मैंने
क्या करूँ, हर रिश्ते में शोषण ही बचा है।
इज़्ज़त और शोहरत बहुत कमा लिया हूँ, पर
दर्पन के सामने इक अभागन ही बचा है।
दीवार पे आपकी आँखों को रखकर
खुद को मेहफ़ूज़ कर लेते हैं हम।
दिन रात आपकी राह देखते देखते ही
ख़ामोखा खुद को मायूस कर लेते हम।
यह बात नहीं कि हमारे दिल आपके पास है
खोये दिल को अच्छे से जासूस कर लेते हम।
किसने कहा आप हमसे बिछड़ गए हैं
तन्हाई के हर पल आपको महसूस कर लेते हम।
குயவர் பட்டறையில் ஒரு
குழந்தை உருவெடுத்தது .
கன்னி அவள் மனமே அவர்களின்
களிமண் பாண்டம்.
கனிவும் அறனும் குயவியின்
கருவிகளாயின.
வேளை இலா தியாகமோ குயவனின்
சூளைகள் ஆயின .
பாடு பல பட்டு இருவரும்
பாண்டம் என்னைப்
படைத்தனர்.
மூப்பு காலத்தில் நான்
முத்தாய்ப்பாய் அவர்க்கு.
पहचान लो फ़र्क़ , ग़रीब और अमीर में।
वही झेलते हैं, जो लिखा है तक़दीर में।
मक़ाम-ए-सफल कैसे पायेगा बेचारा, जब
पैर बांधे हुए हैं हालात के ज़ंजीर में।
खराब कमान-ए-तक़दीर से मक़्सत फिसलता है
कोई गुनाह नहीं , राशिद, मेहनत की तीर में।
इस दिल ग़मों की काँटों से बहुत फट चुकी है
लागे रहो ज़िन्दगी भर, उस रफू की तदबीर में।
ख्वाब-ए-तरक़्क़ी देखो दिन-ओ-रात, और
बस, खुश रहो, उसी ख्वाब की ताबीर में।
एक अनोखा मायूसी दिल पर चढ़ा देती है।
यार की पुरानी यादें ग़म को बढ़ा देती है।
मेरी पल्कें मुश्किल से जोड़ने पर लगते ही
बस उसकी मुस्कान नींद को उड़ा देती है।
उसकी यादें दिल में बार बार सुलगती हैं - कुछ
अनमोल लम्हें बुझते शोलों को हवा देती है।
कुछ कश्मकश बातें दिल में बरक़रार हैं
दिल जो उन्हींको बार बार चबा देती है।
जनानां उन्मत्तं कृतं जन सम्मोहित कारणानां
मनोरन्जितं मदालसां तं नमामि खुशबू देवीम् !
सुलालित यौवनारंभां सुशोभित स्वरूपानां
मनः क्लेशे निवथ्यन्तं तं नमामि खुशबू देवीम् !
सिंहासन प्रियानानाम् बहु घोष्टि: प्रवेशिताम्
न हि बन्धु: कुत्रापि तं नमामि खुशबू देवीम् !
सुन्दराय वक्षोर गृहाणां सुर पूजीत भूषणां
मुनैरापि ईक्षितानाम् तं नमामि खुशबू देवीम् !
तितलियाँ कभी चमन नहीं छोड़ते।
हम हरग़िज़ अपनी जानेमन नहीं छोड़ते।
दिन के उजियाला हो, या फिर रात
तारे कभी दूर गगन नहीं छोड़ते।
हर महफ़िल में आप ही की तलाश है ,
आपको ढूंढ़ता यह मन नहीं छोड़ते।
आप कितने भी ख़फ़ा क्यूँ नो हो,
हम अपना ज़ाती नमन नहीं छोड़ते।
जुदाई का हुक़्म मत दो, सनम, हम
कभी अपनी दिल की धड़कन नहीं छोड़ते।
वक़्त इज़हार-ए-इश्क़ के लिए रुकता नहीं।
उल्फत में आशिक़ कभी झुकता नहीं।
हम उसकी ख़ुशी के लिए चुप रहते आये,
पर उसको लगा हमें कभी दुख्ता नहीं।
अब किसी परायी को अपनाना नामुमकिन है
भूका होकर भी शेर कभी घास को छूता नहीं।
मेरी ख़ुशी तेरे नाम पे दर्ज कर दिया हूँ , अब
एक भी रात नहीं, जब मैं तन्हा रोता नहीं।
रुत बदल सकती है, पर रूह ज़िद्दी है
दिल आशना है, बदलने वाला जूता नहीं।
राह के हर मोड़ पर मंज़र नहीं है ।
अक्सर सच्चे दिलों का नज़र नहीं है ।
जिसको जिगरी दोस्त मिल गया हो उसका
कभी खेत-ए-ज़िन्दगी बंजर नहीं है ।
दोस्त जितना भी कड़वा सच बोलते जाए,
लगता की उसके जुबान में खंजर नहीं है ।
तेरी जुदाई बहुत सताती है, ऐ दोस्त,
यह कम्बख्त दिल है, कोई पत्थर नहीं है।
सुबह आईने में खुद का खैरियत पूछ लेता हूँ,
अब खैरियत पूछनेवालों का कुछ खबर नहीं है।
यारों से बिछड़के चाहे कितना भी ठेस हो जाएं
आजकल मेरे रंजिशों पर खुद को क़दर नहीं है।
दोस्त से ख़ैर जुदा हूँ , पर दोस्ती से नहीं
मेरी सासें गवाह हैं, दोस्ती कहीं बाहर नहीं है।
"டேய் கார்த்திக் ! அங்க வந்து வால சுருட்டி மடில வெச்சுகிட்டு நல்ல பையனா நடந்துக்கணும். புரிஞ்சுதா?"
ஆன்லைன் ஸ்கூல் முடிந்த கையோடு அரக்க பறக்க தன் 6 வயது மகனை கிளம்ப தயார் படுத்திக்கொண்டே புவனா செய்த உபதேசம் அது. ஆயிற்று! இன்னும் பத்தே நிமிடத்தில் ரவி ஆபிசிலிருந்து வந்து விடுவான். மூவரும் லண்டனிலிருந்து புதிதாயாய் மாற்றல் ஆகி வந்திருக்கும் தன் தோழி சுதாவை பார்க்கப் போகின்றார்கள் .
தோழியை நெடுநாள் கழித்துப் பார்க்கப்போகிறோம் என்கிற பரபரப்பு ஒரு புறம். போகிற இடத்தில் கார்த்திக் விஷமம் ஏதும் செய்யாமல் இருக்க வேண்டுமே என்கிற கவலை இன்னொரு புறம்.
***
"வாடி! ஏன் இவ்வளவு லேட்?" செல்லமாக கடிந்து கொண்ட சுதாவை மெலிதாக அணைத்துக்கொண்டாள். ரவி வருணுடன் (சுதாவின் கணவன்) கதைக்கக் கிளம்ப,
"அஷ்வின் ! இங்க வா. யார் இதுன்னு பாரு!" தன் 6 வயது மகனை கார்த்திக்கிற்கு அறிமுகம் செய்ய, இரு பையன்களும் சிட்டாயப் பறந்தனர், விளையாட.
புவனா மனதுக்குள் ஒரு பதைபதைப்பு. " டேய் கார்த்திக்! ஜாக்கிரதை ! எதையும் போட்டு உடைக்காம விளையாடு!" உள் மனதில் பட்சி சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது, இன்று ஏதோ அசம்பாவிதம் நடக்கப் போகிறதென்று. தன் கண் எதிரில் கார்த்திக்கை வைத்துக்கொள்ள விரும்பிய அவளை " வாடி! கிச்சன்ல பேசிக்கிட்டே காபி போடலாம்!" என்று இழுத்துக்கொண்டு போனாள் சுதா.
கிச்சனுக்குப் போய் இரண்டே நிமிடத்தில் " க்ளிங்!"
அது தன் மனது உடைந்து நொறுங்கும் சத்தமா? இல்லை, ஹாலில் ஏதாவது உடைந்ததா?
ஹாலுக்கு ஓடினாள். பயந்தது நடந்தேறி இருந்தது. இத்தாலியில் இருந்து இறக்குமதியான, விலை உயர்ந்த கண் கவர் கண்ணாடியிலால் Blow moulding முறையில் வடிவமைக்கப் பட்ட Venetian Gondola Souveneir , சுக்கு நூறாகத் தரையில்.
அவமானம் கலந்த கோவம் தலைக்கு ஏறியது. " வரும்போதே சொல்லித்தானே கூட்டிட்டு வந்தேன். ஏன் இப்படி என் உயிர வாங்குற?"
"அம்மா! நான் உடைக்கலம்மா!"
இப்போது ஆத்திரம் அவள் கண்ணை மறைத்தது. " செய்யறதையும் செஞ்சிட்டு பொய் வேற!" அவன் அவன் முறையீடுகளைப் பொருட்படுத்தாமல், பாத்திரகாளியாய் மாறினாள். வந்த ஆத்திரத்தையெல்லாம் ஒருசேரக் காட்டிவிட்டாள்.
கார்த்திக்கின் கன்னத்தில் அவளின் ஐந்து விரல்கள் பதிய, அந்தப் பிஞ்சு மனதில் அவமானமும் சோகமும் பதிய, கேவிக் கேவி அழலானான்.
"சீ! பாவம்டி! ஏன் இப்படிப் போட்டு அடிச்ச? ஏதோ தெரியாம உடைச்சுட்டான், விடு!" . சுதா.
"இவன் எப்பவுமே இப்படித்தாண்டி. எல்லாத்தையும் போட்டு உடைக்கறதே வேலையாய் போச்சு!"
வீடு திரும்பும் வரை அவன் கேவல் சத்தம் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. அவன் கண்ணீரின் கறைகள் பதிந்து இருந்த காய் ரேகைகளை அழிக்கப் பார்த்து தோற்று விட்டு இருந்தன. எதுவும் சாப்பிடாமலேயே, கேவியபடியே தூங்கி இருந்தான். அவள் கோவமோ இன்னும் தீர்ந்த பாடில்லை.
மனதின் ஓர் ஓரம் சொல்லிற்று " ஓவர் ரியாக்ட் செயது விட்டோமோ?"
" சே! இல்லை. அவனுக்கு இந்தப் "பாடம்" தேவைதான்".
" ஐயோ! குழந்தைக்கு ரொம்ப வலித்து இருக்குமோ? மூர்க்கத் தனமாய் அடித்து விட்டோமோ?"
" இருந்தாவும் அவன் செய்யத தப்பை அவனுக்கு வேற எப்படித்தான் உணர்த்துவதாம்? சொன்னா கேட்டாத் தானே"
"இப்படி ராத்திரி ஒண்ணுமே சாப்பிடாமல் தூங்கிட்டானே! கொஞ்சம் பாலாவது குடுத்து இருக்கலாம்".
இரவு பத்து மணி சுமாருக்கு, சுதாவின் போன்.
"டீ இவளே! அஷ்வின் ரொம்ப சங்கடப்படறான். இப்போதான் சொன்னான். அந்த Souveneir உடைச்சது அஷ்வின் தானாம். கார்த்திக் இல்லயாம்!"
சப்த நாடியும் ஒடுங்கி விட்டது. "ஐயோ! என்ன காரியம் செய்து விட்டோம். தீர விசாரிக்காமல் குழந்தையை இப்படி எல்லார் முன்னிலையிலும் தண்டித்து விட்டோமே! அந்த பிஞ்சு மனம் என்னப் பாடு பட்டு இருக்கும்? ஐயோ!"
கட்டிலில் மரவட்டை போல சுருண்டு அயர்ந்து தூங்கும் தன் செல்வத்தை நீர் மல்க நோக்கினாள். வாஞ்சையுடன் தலையைக் கோதி விட்டாள். " அம்மாவை மன்னிச்சுடுடா கண்ணா!"
மனம் காகிதக் கப்பலாய்த் தத்தளித்தது. புரண்டு புரண்டு படுத்தாள். எப்போது தூங்கினாளோ , அவளுக்கே தெரியாது.
***
ஆதவன் அவள் கன்னத்தில் சுளீர் என்று அறைய, வாரி சுருட்டிக்கொண்டு எழுந்தாள். கார்திக்கைக் காணோம், பக்கத்தில்.
பதைபதைப்புடன் ஹாலுக்கு வந்தாள்.
சோகமாய் சோபாவில் உட்கார்ந்து இருந்தான். கன்னச்சிவப்பு கொஞ்சம் குறைந்து இருந்தது. கண்ணீர்க் கறைகள் காய்ந்து இருந்தன. அவன் கண்களில் சோகமும் கோவமும்.
"சாரிடா கண்ணா! போனா போறது, விடு!"
அவனை அணைத்துக்கொள்ள முயன்றாள். " எனக்கு அம்மா வேண்டாம், போ!" திரும்பிக் கொண்டான்.
" அம்மா தப்பு பண்ணிட்டேன்டா. அப்புறமாத்தான் தெரிஞ்சுது. நீ அத உடைக்கலன்னு . என் பட்டுக் குட்டி! சாரிடா!" அவன் கன்னத்தில் அவசரமாக உதட்டைப் பதித்தாள். கன்னத்தில் அவன் கண்ணீரால் அழிக்க முடியாத அவள் கை ரேகைகளை இப்போது அவள் உதடுகள் அழிக்க பிரயத்தினப் பட்டன.
"வேண்டாம் போ!" அவளைத் தள்ளி விட்டான்.
" அம்மாவுக்கு ஒரே ஒரு முத்தா குடுடா. என் ராஜா! என் பாலா முருகா! ஒனக்கு புடிச்ச Maggi Noodles பண்ணி தர்றேன் வா!"
" இப்போவே 3 பாக்கெட் பண்ணி குடு. அப்போதான் முத்தா தருவேன்!"
வாரி அணைத்தாள். உச்சி முகர்ந்தாள். ஒரே நொடியில் அவள் மனதின் அழுத்தத்தை எல்லாம் அந்தப் பிஞ்சு உதட்டின் பதிப்புப் போக்கி விட்டது.
=======================
கத்தும் தரங்கம் எடுத்தெறியக்
கடுஞ்சூல் உளைந்து வலம்புரிகள்
கரையில் தவழ்ந்து வாலுகத்தில்
கான்ற மணிக்கு விலையுண்டு
தத்துங் கரட விகடதட
தந்திப் பிறைக் கூன் மருப்பில் விளை
தரளந் தனக்கு விலையுண்டு
தழைத்து கழுத்து வளைந்த மணிக்
கொத்தும் சுமந்த பசுஞ்சாலிக்
குளிர்முத் தினுக்கு விலையுண்டு
கொண்டல் தரும் நித்திலம் தனக்குக்
கூறுந்தரமுண்டு உன் கனிவாய்
முத்தம் தனக்கு விலை உண்டோ
முருகா ...... முத்தம் தருகவே
முத்தம் சொரியும் கடல் அலைவாய்
முதல்வா முத்தம் தருகவே.
--- பகழிக் கூத்தரின் "பிள்ளைத் தமிழ்"
பாடல் விளக்கம் :
முழங்கும் அலை வருந்தி வெண்மனல் சொரிந்த முத்துக்கும் ஒரு விலையுண்டு. யானையின் பிறைச் சந்திரன்போல் வளைந்திருக்கின்ற கொம்பில் தெரிகிற முத்துக்கும் விலையுண்டு. தழைத்து கழுத்து வளைந்த நெற்கதிருக்கு கூட ஒரு விலையுண்டு. ஆனால் உன் கொவ்வைக் கனிபோன்று வாயின் முத்தம் விலை மதிப்பற்றதன்றோ , முருகா!
திருச்செந்தூர் கடற்கரையில் முத்தம் சொரியும் கடல் அலையாய் வருக! முத்தம் தருக, முதல்வா!
=======
கத்தும்-முழங்கும். தரங்கம்-அலை. கடுஞ்சூல்-கடுமையான கருப்பம். உளைந்து-வருந்தி. வாலுகம்-வெண்மணல். கான்ற மணி - சொரிந்த முத்து. கரடம்-மதம். விகடம்-விகடக் கூத்து, உன்மத்தமுமாம். தடம்-மலை. தந்திப் பிளைக்கூன் மருப்பு-யானையின் பிறைச் சந்திரன்போல் வளைந்திருக்கின்றகொம்பு. தரளம்-முத்து. சாலி-நெல். கொண்டல்-மேகம். நித்திலம்-முத்து. கனிவாய் முத்தம்-கொவ்வைக் கனிபோன்று வாயின் முத்தம்
காற்றிற்குத் தெரியாது - தீயை ஊதினால்
காடே எரிந்து சாம்பலாகும் என்று.
பெருமழைக்குத் தெரியாது - வெள்ளத்தால்
பெருந் சேதம் விளையும் என்று.
நுணலுக்குத் தெரியாது - தன் குரலால்
அரவத்திற்கு அழைப்பு விடுகிறோமென்று.
மனிதன் நாக்கும் அறியுமோ - மற்றவர்
மனதை ரணமாக்குகிறோமென்று?
-திலீப்-
நுணல் - frog
அரவம்- snake
मेरी बर्बादी की रवानी को तुम रवानी मानो।
बहता खून को खून नहीं, खैर, पानी मानो।
इस ज़ख़्मी दिल में अब भी तुम्हारी यादें क़ायम हैं
चाहे इसको मेरी ग़ैर-मुतग़य्यर नादानी मानो।
चाँद में गहरा दाग आज भी साफ़ ज़ाहिर है,
इसको भी इश्क़ की ज़ख़्मी दीवानी मानो।
तेरी इंतज़ार में एक और दिन कम हुआ तो क्या,
तुम बेफिक्र रहो, और इसे बहती जवानी मानो।
ग़ैर-मुतग़य्यर - unwavering
यह बात अब बेकार है, कि हमने इस ज़हर क्यूँ पीया है।
आप बिछड़ गये, और न जाने हमने कैसे जीया है।
हमारी तक़िया गवाह है, तन्हा जागे हुए रातों का
अक्सर प्यास-ए-आप में खुद की अश्कें पीया है।
ज़क्मी दिल को अब कुछ भी चोट नहीं लगती
इस इश्क़ ने हमें कितना ख़ूबसूरत ग़म दिया है।
आपकी अजीब नवाज़िश को हम क्या मिसाल दें
आप क्या जानो, मेरे अंदर उसने क्या क्या किया है।
दो दिलों का मिलन की दुआ पूरी ज़रूर हुयी, पर
दहेज़ में हमारी चैन-ए-दिल को ले लिया है।
-Dilip-
ஆதி சங்கரா!!
==========
காலடியில் கால் வைத்து எமக்கெல்லாம்
நாலடியில் பல நாமம் தந்தாய் - சங்கரா.
நீரடியில் நின்றும் தாகம் தீரா எமக்கு
நிழலடி யாய் நின்று நெகிழ வைத்தாய் .
ஓரடியில் உலகளந்த வாமனன் பூமியில்
தேரடியில் உறங்கும் தேர் போல் அல்லா - குரு
தாழடியில் தஞ்சம் புகுந்திட, பல ஊர்
காலடியில் கடந்து நீயே சென்றாய் .
மண்ணடியில் மாய்ந்து மறையும் முன்னே
விண்ணடியில் நீங்கிலா இடம் கொண்டாய்.
தன்னடியார்க்கு அருளும் காமாட்சியின்
பொன்னடியில் எமக்கும் இடம் வகுத்தாய்.
-திலீப்-
தை யலாள் தலைவனைத் தேற்றிடத் தவிக்க
வை த்தியரோ வழியின்றி கை விரித்திட
மை தானத்தில் உடல் ஒக்கி விழிந்திட
வை யகத்தில் உயிரொன்று குறைந்ததுவே.
ஐ ம்பூதக் கூறுகளும் அழியும் நேரமிது
மை தீட்டிய கண்கள் கரையும் காலமிது
கை கூப்பி ஊரார் விடை கொடுக்க, காட்டில்
வை த்தார் உடலோடு பாசத்திற்கும் கொள்ளி.
Dilip
My dear Shadow
=============
You always stick to me in times
Of darkness, and of moments of failure.
Oft I wonder, why is that so?
There certainly must be some secret allure.
When the lights of fame and glory shine on me
You slip away to quiet oblivion
Allowing me to bask in it, and let me be.
A friend who rather sees me off in fair weather
while quietly pushing yourself deeper into nether.
Mirrors never lie, and shadows never leave.
With that thought, a beautiful world, I shall weave.
வயது என்னைச்
சோதனை போட்டது.
அகப்பட்டன,
பல
பழைய நிகழ்வுகள்.
சோகங்கள் , சோர்வுகள்.
சோதனைக் காலங்கள்.
சிதைந்த இதயச்
சிறகுகள்.
ஆனால்,
சேதாரம் இல்லாமல்
சிக்கியதோ ஒன்றே ஒன்று.
சிறுவயது சந்தோஷங்கள்.
कोई जादू से मेरे चेहरे में भोलापन लौट आए।
बीत गये कल से अपना बचपन लौट आए।
वक़्त ने आइना-ए-मस्ती को तोड़ दिया है
उन बिक्रे टुकड़ों से फिर वही दर्पण लौट आए।
उन काग़ज़ की कश्तियों में अर्मानें भी चढ़कर चले गये
काश! मेरी उम्मीद के साहिल में वह फ़ौरन लौट आए ।
जेब में बसे तितलियाँ , और मन में बसे उनकी रंगीन पंखें
बस! वही ख़ुशी की तितलियाँ मेरी आँगन लौट आए।
आजकल ख़ुशी के मौके पर भी खुलकर हंसी नहीं आती
कुछ करो, ऐ ख़ुदा! बेवजह मुस्कुराने का वह मन लौट आए।
I relive the moment , when I first heard you cry
The most beautiful sound that I have ever heard.
I run out of emotions every time you call me "mom"
To me, there simply is not a more beautiful word.
You took me as your whole world, as a toddler
When I taught you to walk, hand in hand.
Your sweet nothings did mesmerize me for long,
Your smile was more powerful than any magic wand.
As you gear up now to step into the real world
To the ever-growing challenges that you would face.
Time for the erstwhile leader to be led, now
Time for me, to hold your hand, in support, and with grace.
बाजा बजाना हो, उस्ताद बन्ना हो, तो रियाज़ की ज़रुरत है।
बाज़ार में बजाना है तो भी वही रियाज़ की ज़रुरत है।
यह मत सच बैठो कि पैसा इतना आसानी से बन जाएगा
मार्केट खोलने से पहले होमवर्क की रिवाज़ की ज़रुरत है।
उसके ऊपर मेरा हर तहरीक नाकाम हो गया।
यारों के बीच में मेरा घोर बदनाम हो गया।
निकला तीर-ए-नज़र-ए-प्यार आँखों से , मगर
मुझे पहुँचते ही वह बेग़रज़ का पैग़ाम हो गया।
चाहा था उसके दिल में बस थोड़ी ही जगह
पर, वीराने का पूरा शहर मेरे नाम हो गया।
आग़ाज़ प्यार का था मगर, पर, न जाने कब
उल्फत का इस रास्ते में नफरत अंजाम हो गया।
बस आँखों से इशारा कर दो, साया बनके साथ आ जाऊंगा।
जो मन मांगे बोलो, चाँद को भी हाथ में ला दूंगा।
तुमसे मिलने के बाद लफ़्ज़ों का लिफ़ाफ़ा बंद हो गया है,
अब पैग़ाम-ए-दिल फ़क़त धड़कनों से सुना दूंगा ।
उम्मीदें सैक़डों आँखों में ही सजाते आया हूँ - आओ,
तुम्हें दिल की गहराईयों में बिठाकर खूब सजा दूंगा ।
आजकल दुआ मांगने का ठीक तरीक़ा भी भूल गया हूँ,
रूठ जाएंगे खुदा भी मुझसे , हर दुआ में तुम्ही को मांगूंगा।
अफ़सोस है की मेरा तक़दीर मेरे साथ नहीं, वर्ना
तुम्हें ज़िंदगी-भर के लिए अपना बना दूंगा !
अब अरमानों का धागा काफी लंबा हो गया है,
अब उससे हम दोनों की एक अलग दुनिया बुना लूंगा!
शुरू शुरू में नुक्कड़ में लोग मेरी ख़ैरियत पूछते हैं।
जब यारों से मिलता हूँ, तो मेरी क़ैफ़ियत पूछते हैं।
वक़्त इंसान को बदल ही देता है, राशिद -
आजकल वही लोग सिर्फ मेरी हैसियत पूछते हैं।
मेरी कमाई हुयी इज़्ज़त का क़दर कोई नहीं करता
बस, मेरी तिजोरी की ही असलीयत पूछते हैं।
उनके पास आलीशान मकानें हैं -फिर भी
बार बार ताज महल की खासियत पूछते हैं।
हर रोज़ आईने के सामने खड़ा रहकर
न जाने क्यूँ अपनी ही शख्सियत पूछते हैं।
ज़माना मतलबी हो गया है - यहां तक कि
उधर भगवन राम का भी वसीयत पूछते हैं।
Two years ago, my cousin Diwakar and I had walked into a Tesla showroom in Seattle, USA with an idea of having a look at the new toys on display. The salesman politely said "would you like a test drive, Sir? No obligations. All I need is your driving license.
Soon enough, Diwakar was on the wheels, with the Salesman sitting next to him, in a swanky new model 3. I was on the backseat, waiting to be driven around, little knowing about what was coming.
The salesman had pressed a few controls on the rather large 15 inch screen, which was the only "controlling device" that was seen on an otherwise empty dashboard. "Take off your hands, Sir. Let the car do it's job!" Diwakar felt a bit rattled. I was petrified. What? If the driver was not going to drive around, then, who, or what, would? Over the next few minutes of a test drive , I felt like sitting on a yo-yo in Disneyland, quietly praying for "safety" while the onboard chipset deftly got the car to zip from 0 to 60 miles an hour in 6 secs flat, and then deftly maneuvered the busy evening traffic in downtown Seattle, including making 90 degree turns at street corners. I felt totally powerless - and totally powerful - all at the same time. By the time we got off the car, I knew that I was staring at the future of autonomous driving. It is a different matter now, that the stock price of Tesla has accelerated much, much faster than the car itself can - and obviously, on its own autonomous mode in the stock market, as it were.
Welcome to the world of future transportation - possibly. If this scares you, then you better fasten your seat belts and get adjusted to the new reality. Autonomous transportation is not really new. If in doubt, ask Ravana how he had managed to abduct Sita from right under the noses of Rama and Lakshmana.
We have had commercial aircrafts flying on "autopilot" mode during cruise times for the past 40 years. In other words, while you were snoozing away in your aircraft seat for in those long trans-Atlantic flights, and while the pilot and co-pilot were busy probably flirting with those pretty cabin crew, those chips on board ensured that you do not land in Siberia, instead of Paris.
Then came the wave of railway trains going without a human at the head. In today's modern Metro rail links, you find neither an "engine room" nor a driver (or pilot, as some prefer to call them). To me, it is a matter of time before even high speed bullet trains will be driverless. Imagine putting your life at the hands, nee, CPU, of a faceless computer, hundreds ot miles away from the action scene, boarding a bullet train from Chennai, hoping to reach Bengaluru in 90 minutes in one piece. No, my name is not Carl Sagan. This probably is the shape of things to come.
Close on the heels of the Tesla electric vehicle (EV) mania, a couple of years ago, Uber had tried out a driverless taxi service, as a pilot project, in Phoenix, Arizona, USA. This probably turned out to be an experiment ahead of its time. But much like the Bitcoin craze, which has risen again like the Phoenix (pun intended) from the ashes, the driverless taxi service is back in action - only bigger, this time. Again, imagine an Uber taxi service in India, which lands on your door at the appointed time, and drives you through roads and potholes(yes, they will never change, I guarantee) . No more smell of cigarette or liquor smoke from the driver. No noisy mobile phone calls by the the driver, one hand on the wheel and another on the phone. No nosy questions from him. No prying eyes over lone women passengers even at 2 am in the night.
Would you accept that scenario? Is it better? or worse than the present?
A couple of side thoughts:
1. What will then become the value proposition of luxury cars? Assuming I have a million dollars to blow on a Luxury Lamborghini car ochre yellow car, will I be considered by society as being out of my mind, for throwing a million dollars on a car that I cannot really derive any pleasure of actually DRIVING it, but, instead, being meekly driven around?
2. My father retired as a guard, from the Railways. Assuming driverless autonomous vehicle are a likely future reality, will the likes of my father and tens of thousands of drivers like him go jobless? If so, what is the alternative to millions of drivers in the country, who originally may have come from the villages, abandoning agriculture, in the hope making some more money by being drivers? Re-skill them? Into what? Into programming these autonomous cars? Are the governments geared up to gainfully employ the youth of today/ tomorrow
Soon enough, autonomously moving Hyperloops are expected to travel at 700 miles per hour, transporting you from Dubai to Abu Dhabi in 12 minutes flat! That is three times the speed of the fastest autonomous train on earth as of now - the Shanghai City to Pudong Airport shuttle, which covers about 80Km in 8 minutes flat.
It looks like, very soon, the only thing that can travel even faster than these autonomous beauties, are thoughts in the human mind. As the Isavasya Upanishad says:
"anejadekaṃ manaso javīyo nainaddevā āpnuvanpūrvamarṣat |
taddhāvato'nyānatyeti tiṣṭhattasminnapo mātariśvā dadhāti || 4 ||"
It is motionless, one, faster than mind; and the Devas (the senses) could not overtake it which ran before. Sitting, it goes faster than those who run after it. By it, the all-pervading air (Sutratman) supports the activity of all living beings.
अब जन्नत का एहसास है, इस रूह पर।
तेरे संग चला हूँ , मुहब्बत की राह पर।
यूँ ही कहीं भटकने की गुंजाइश नहीं
इतना भरोसा है मेरा, तेरी निगाह पर।
तेरा रूठना भी प्यार का और एक सबूत है
कहता हूँ यह, तीर-ए-नज़र की गवाह पर।
तुम्हें देने और कोई तोहफ़े नहीं रहे -तो,
खुद को पेश करूँ, हमारी निक्काह पर।
अपनी आहों को बचाके ऱख, सनम
मेरा पूरा हक़ है, तेरी हर एक आह पर।
मेरे ख़यालों में वह अक्सर आती है।
जाने इतनी ख़ुशियाँ कहाँ से लाती है।
नींद में मेरी पलकों में ढलती है , पर
आखें खोलते ही वह भाग जाती है।
इस दिल में रौनक़ अब क़ायम है
हमेशा उम्मीद के दिये जो जलाती है।
जब भी ज़िक्र होती है सुकून का
तेरी बाहों की तलब लग जाती है।
तलब लगना - craving
