மதியும் மனதும் பிணியாய் இழுக்க
நித்தமும் நீயென கதியாய்க் கிடக்க
சித்தமோ சிதறிச் சமநிலைத் தவறிட
பித்தம் தெளியப் பிரம்மப் பிரயத்தனம்.
ஆன்மா தன்னில் ஐக்கியம் ஆனாய்
ஆனால் தூரதேசம் விட்டுப் போனாய்
எழுமனது நிலைநிறுத்தி உயரும்போதும்
என் மனதுள்ளேயே நீ எட்டாக் கனியாய்.
❣D❣
1 comment:
Nice poem again. This is Anantha Nageswaran. My name does not appear in the comments.
Post a Comment