काश मैं पवन बन पाता

 काश मैं पवन बन पाता — निशब्द, निश्छल, निराकार,

तेरे अंगों से गुजरता, जैसे मंत्र से होकर गुजरता हो सार।

तेरी केश-रेखाओं में बिखरता चन्द्रिका सा शांत,

तेरी त्वचा से छूकर लौटता, पावन, विमल, प्रांत।

तेरी गंध में रम जाता, जैसे वंशी में राग,

ना मेरा कोई ठिकाना, ना कोई विराम का भाग।

तेरी उपस्थिति ही मेरी गति, मेरी दिशा, मेरा स्वर,

ना वाणी, ना देह, सिर्फ़ स्पंदन का निर्झर।

मैं ना प्रेम माँगता, ना आलिंगन का प्रण,

बस बहता रहूँ तुझमें, तुझमें हो मेरा क्षरण।

अगर कोई अर्थ है अस्तित्व का, तो बस यही हो,

"मनन" का सबकुछ तुझमें बुझे — तू ही उसका वही हो।

A lesson in Humanity

Beneath a tree, a schoolboy cried,

His bag lay still by the grave nearby.

“Papa, wake up,” he sobbed in pain,

“They want my fees... or you again.”

A man stood close, with wreaths in hand,

His wife lay near, in the silent land.

He called a shop for silks and light,

For flowers to honour her soul that night.

But then he heard the young boy’s plea,

His heart grew heavy, his mind set free.

He dropped the phone, his voice went low,

“No wreaths today — there’s more to show.”

He walked up slow, with softened tone,

“Here, child — your dad has sent a loan.”

No need for garlands, or ritual flame,

Just help a heart — and light your name.

When Twilight Covered the Crying Star

 When twilight covered the crying star in grey,

The clouds broke down in waves of aching rain.

I tried to speak—but what was left to say?

My silence screamed, but still it screamed in vain.

Perhaps you never heard my heart retreat,

You walked away without a backward glance.

No tremble in your step, no cracked heartbeat—

Just cold goodbye without a final chance.

I looked for light behind your distant eyes,

But curtains fell, and all the stars were gone.

The dusk grew heavy, full of orphaned skies,

And left me bleeding into breaking dawn.

Will such a night return and find me whole—

Where even shadows seem too sharp to bear?

You took the sky, the stars, and half my soul—

And left me haunted by the empty air.

उसकी नज़रों का इंक़लाब

 कमाल सी कोमल है वो, अब पंखुड़ी जैसे गुलाब ।

उसकी बातों में है ग़ज़ल, वो है किसी शायर का ख़्वाब ।॥

नज़रों की चालों में है इक, शोख़ हवाओं की सरसर

लबों से बहती है नशा, जैसे छलकता हो शराब ।

रुख़ पे उजाला है ऐसा, जैसे सहर की पहली किरन

बदन की नरमी में छुपा, कोई रज़ा कोई हिजाब ।

उसके क़दम चलें तो लगे, फूल बिछे हों रास्ते

उसके लिबासों से उठे, रेशमी ख्वाबों का हिज्जाब ।

हर इक झलक में नाज़ है, हर मुस्कराहट में फितनह

नज़ाकतें यूँ झूमतीं, जैसे हो इश्क़ी इंक़लाब ।

"मनन" ने जब भी देखा उसे, साँसें हुईं बे-इख़्तियार

वो ज़िंदगी की आरज़ू, वो है मेरा आख़िरी निसाब ।।

फितनह: Mischief, seduction, temptation,

नज़ाकतें: Delicacies, gentleness, elegance.

झूमतीं: To sway, dance gracefully, or move rhythmically.

 निसाब. Curriculum, lesson

छुपा हर रंग

 हर सूरत में छुपा है नूर-ए-ख़ुदा का रंग है ।

जो भी देखा है उसे में हुस्न का एक अंग है ।।

आँखों में आँसू छुपाए दिल ने कहा ये राज़ ।
ख़ामोशी के पीछे छुपा हर लफ़्ज़ का संग है ।।

रात के सीने में छुपी है दर्द की एक बात ।
चाँदनी भी कह रही है दिल का बड़ा तंग है ।।

राह में जो भी मिला उसने दिया एक सबक ।
ज़िंदगी का हर मक़ाम एक छोटा सा रंग है ।।

वक़्त से लड़ते रहे हम ख़ुद से भटक कर ।
अपने ही अक्स में छुपी कुछ और ही जंग है ।।

पूछे कोई तो क्या कहे इस हाल-ए-पुर्सरार को ।
"मनन" के हर शेर में एक बेज़बां दंग है ।।

The Weight of Fifty Cents

She bargained hard for fifty cents or less,

Even as children's voices echoed in his head,

Their empty bowls, their hunger, their distress—

"Lower the price- or  I'll walk away," she coldly said.

His weathered hands trembled as he agreed,

Each apple a prayer for rice his family craved,

She smiled and left, believing she'd succeeded,

While his dignity slowly caved.

That evening, drowning in her gilded fame,

She tossed three hundred dollars to the floor,

For half-touched plates and wine she couldn't name,

While he still swept outside her door.

Why do we crush the ones who need us most,

Then crown ourselves with generosity's boast,

When kindness costs us nothing but our pride,

And love should lift, not push the poor aside?

The Divine Wait: Chokhamela’s Abhang and the God Who Waits

Every July, Maharashtra moves to a beat like no other. Along dry highways and monsoon-drenched trails, thousands of Wari pilgrims sing as they walk toward Pandharpur, feet blistered, hearts lifted. Among the many songs that rise into the dusty air, one Abhang carries a special kind of power. It’s simple, visual, unforgettable:

“Sukhache je sukh Chandrabhage tati

Pundalika pathi ubhe thake…”

The joy beyond all joys is found on the banks of the Chandrabhaga—

There the Lord stands behind His devotee, Pundalik.

Pause on that image. The Lord of the Universe—Vitthala—is not enthroned or exalted. He’s waiting. Quietly. On a brick. Behind a man who’s doing his chores. It’s a visual that lodges in the heart like a parable. What kind of God waits? What kind of spirituality praises that waiting?

This abhang, composed centuries ago by the 14th Century poet-saint Chokhamela, continues to be sung by millions. It's short enough to memorize, rhythmic enough to chant, and deep enough to teach for a lifetime. Its power lies not just in theology but in common sense, social equity, and emotional clarity.

Before we dive into meanings, here’s the original in Romanized Marathi:

Sukhache je sukh Chandrabhage tati

Pundalika pathi ubhe thake

Sajire gojire samacharani ubhe

Bhaktachiya lobhe vitevari

Kar doni kati Shreemukh changale

Shankh chakra miravale gada-padma

Chokha mhane shobhe Vaijayanti

Kanthi chandanachi uti sarv angi

Meaning:

The joy beyond all joys is found on the banks of the Chandrabhaga—

There the Lord stands behind His devotee, Pundalik.

Gracefully adorned, feet together, He stands still on a simple brick,

Holding Himself there out of love for His devotee.

Hands on His hips, His face shines with auspicious beauty.

He displays the conch, discus, mace and lotus—the full insignia of Vishnu.

Chokhamela says: He is radiant, wearing the Vaijayanti garland,

Sandal paste marks and perfumes Him—His entire divine form aglow.

Chokhamela was born into the Mahar community—regarded as “untouchable” in the caste hierarchy of his time. He likely would not have been allowed inside the temple whose deity he worshipped so dearly. But Bhakti poetry is subversive. It bypasses gates. His voice, like others in the Varkari tradition, entered hearts rather than halls.

That’s what makes this abhang radical. When a socially excluded devotee sings of a God who stands behind a human—loving, waiting, serving—that’s not just poetry. That’s protest. It rewrites hierarchy. In Chokhamela’s world, love outranks lineage. God has no ego, and devotion has no caste.

The genius of the abhang form lies in its design: short, singable, communal, portable. It was made to be walked with, worked with, lived with. Abhangs are for everyone – right from the illiterate farmer in the remotest of villages to the elite . They do not require credentials—only feeling.

The lines carry vivid images. Vitthala stands with feet together, hands on hips, balanced, calm. He’s adorned with divine weapons—Shankha, Chakra, Gada, Padma—but they don’t frighten. They comfort. His beauty doesn’t awe; it invites.This is a God who’s not somewhere else. He’s here—on the dusty road, in your daily duties, standing on a brick behind you.

The lore behind this image deepens the message. In the Varkari tradition, Pundalik is a devoted son, caring for his elderly parents. When the Lord arrives, Pundalik doesn’t leap up or run to worship. Instead, he tosses a brick and says, “Wait.”

Vitthala waits.

He does not storm off. He does not punish. He stands—with patience, with pride.

What a profound teaching! That caregiving is worship. That duty isn’t a distraction from God—it’s the very place God is found.

For today’s reader, the analogy is immediate. Parenting, elder care, balancing deadlines with compassion—these aren’t obstacles to spirituality. They are spirituality. Chokhamela’s image honors love-in-action. And that’s why it still moves us.

Each couplet in this abhang encodes a life principle. Not abstract philosophy, but earthy, applicable wisdom. Village advice wrapped in song.

1. “Sukhache je sukh Chandrabhage tati”

The deepest joy is communal.

Real happiness lives where people come together for a shared purpose.

2. “Pundalika pathi ubhe thake”

God stands behind those who serve.

Show up for your duties, and life stands behind you.

3. “Sajire gojire samacharani ubhe”

Vitthala stands balanced and poised.

Composure is beauty. Steadiness itself is divine.

4. “Bhaktachiya lobhe vitevari”

He waits—on a brick—for love.

True love doesn’t insist on ceremony. It meets you where you are.

5. “Kar doni kati Shreemukh changale”

Hands on hips, radiant and relaxed.

Confidence can be calm. Leadership doesn’t need to dominate.

6. “Shankh chakra miravale gada-padma”

He carries Vishnu’s full regalia.

Gentleness isn’t weakness. Strength can smile.

7. “Chokha mhane shobhe Vaijayanti”

The garland of victory shines on Him.

Service is the real triumph. Glory follows humility.

8. “Kanthi chandanachi uti sarv angi”

He’s perfumed in sandalwood.

Love beautifies the beloved. We shine when seen with love.

The Wari pilgrimage isn’t just a religious act. It’s a moving society. Rich and poor, men and women, Brahmin and Dalit, all chant the same songs side by side. Caste lines blur when you’ve walked 200 kilometers on the same feet and eaten from the same pot.

In that sense, this abhang isn’t just about a waiting God. It’s about the kind of world we want to live in—one where love, duty, and humility matter more than status or ritual. It gives dignity to the humble, and humility to the powerful.

So the next time you find yourself torn—between helping someone and rushing to a ritual, between a quiet duty and a shiny spiritual performance—pause.

Picture Vitthala. Standing quietly on a brick. Behind you. Smiling. Waiting.

Not because you’re ignoring God, but because you’re doing something that is God’s work.

That, Chokhamela reminds us, is what the Divine looks like—graceful, patient, and already with you.

“He even stands on a brick—because the devotee asked.”

What a God! What a song!

नज़र आना

हर रात मेरी आँखों में बस तेरा उतर आना। 

हर रोज़ मेरी सांसों में चुपके से नज़र आना। 

हर बात में तुझे ही पुकारा है दिल ने

जैसे दुआ में हो बस तेरा ही नज़र आना। 

तेरी कमी में दिल ने कई शहर खो डाले

हर भीड़ में लगे तेरा ही नज़र आना। 

लम्हे जो तेरे बिन थे, वो ठहरे हुए से

जैसे नदियों में हो पत्थर का नज़र आना। 

हमने तुझे भुलाने की लाखों तरह कीं

पर क्या करें, न रुका तेरा नज़र आना। 

'मनन' ने जब भी आँखों को बंद कर देखा

थी रोशनी में भी बस तेरा ही नज़र आना। 

தர்பை உருவில் ஊழ்

காலைத் தூய்மை தம்மைத் தானே மெதுவாக விரித்துக் கொண்டிருந்தது. ஹஸ்தினாபுரத்தின் மேற்கு வாயிலில், அந்த பரபரப்பான நகரம் அந்த நாள் மட்டும் ஒரு விதைபோல் சும்மா இருந்தது..

அங்கு அருளே கால் முளைத்து அரணில் இருந்து வெளிப்பட்டது. மெதுவாக அரண்மனையை நோக்கி நடந்தது.

பிரம்மாவின் மூலமந்திரமே உருவாய்ப் பிறந்தவர். வியாசர். அவரது நடை – காலமெனும் நதிக்கு எதிராக ஓடும் வேர்களின் மென்மை.

பறவைகள் சத்தமிடவில்லை. வேறு எந்த நுட்பமான ஓசையும் இல்லாமல். அவரது காலடி மட்டுமே நகரத்தின் நரம்புகளில் இசையாக ஒலித்தது.

அவர் மெல்ல நகரத்திற்குள் நடந்துசெல்லத் தொடங்கினார்.

விசித்திரமான அமைதியுடன். அரண்மனைக்கே உரிய மண், அவருடைய காலடி தடங்களில் வணங்கியது.

அவர் நடக்கும் பாதையில் தூவப்பட்டிருந்தது – குங்குமம், மஞ்சள், சந்தனம், பன்னீர்.

சுவரில் தொங்கிக் கிடந்த வெற்றிலைக் கொடிகள் கூட உறைந்து நின்றன, அவர் கடந்து செல்கிறார் என்பதை உணர்ந்துகொண்டு.

அவர் நகரமுழுதும் செல்லும் வழியில், பிள்ளைகள் கூட ஓடாமல் நின்றனர். தாய்மார்கள் தங்கள் குழந்தைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு தொண்டையை இறுக்கத் தொடங்கினர். மூதாதையர்களின் கண்கள் – “இந்த தருணம் ஒரு யுகத்திற்குப் பிறகு மட்டுமே ஏற்படும்” என்று சொன்னது.

நகரமே ஒரு பீடமாய் அவர் அதன் மேலுள்ள பிரதிஷ்டையாய்க் காட்சி அளித்தார்.

நகரத்தின் தூய்மைப் படைகள், கவசம் அணிந்த காவலர்கள், அவரை நோக்கி கைகூப்பினர். நகரப் பாதையில்அவரே ஒரு யாக குண்டம் போல, அருள் நெருப்புடன் வந்துகொண்டிருந்தார்.

ஜனமேஜயன் – ஒரு ரதம் சக்கரம் போல, அரண்மனையின் வாசலில் காத்திருந்தான். தாமரை, சந்தனம், பன்னீர், அர்ச்சனை பொருட்கள் – அனைத்தும் அவனுடைய கைப்பிடியில்.

அவன், தனது சிம்மாசனத்தை விட்டுத் தாழ்ந்து நின்றான்.

“பகவனே! எங்கள் ஊருக்கு இன்று ஒரு யுகம் பிறந்துவிட்டது. உமது காலடி எங்கள் மண்ணில் பதிந்ததே, அதுவே புண்ணியம். உமக்கென இந்த அரண்மனையில் அனைத்தும் தயாராக இருக்கின்றது. இங்கு வேண்டியதெல்லாம் உமக்கு அமையட்டும். உம்மை மகிழ்விக்க முடிந்ததுதான் என் குலத்துக்கான கௌரவம்.”

வியாசர் மெதுவாக நகர்ந்தார். மென்மையாய்ச் சிரித்தார். அந்த சிரிப்பில் – சங்கல்பம் இருந்தது. துறவியம் இருந்தது. வரம் இருந்தது.

“மஹாமுனிவரே! பரமபுருஷரே! உங்கள் காலடி தூசு எங்கள் குலத்துக்குப் புனிதம்!”

வியாசர், தமது கருணை பார்வையுடன் சிரித்தார்.அவர் வார்த்தை பேசவில்லை. அங்கு அவரின் பார்வையே ஆசீர்வாதம் ஆனது.

அவருக்காகவே வடிவமைக்கப்பட்டிருந்த அரண்மனையின் பவள மண்டபம் – மூன்றடி உயரம் கொண்ட தாமரைக் குளம் நடுவில்.

அதில் தவமிருக்கும் குமிழிகள் போலவே, வியாசருக்கென உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பாறைக் கல்லாசனம்.

பாதம் கழுவப்பட்டன. பசும்பாலில், சந்தனத்தில், துளசி தீர்த்தத்தில்.

அனுசரணையில் 16 விதமான சாற்றுகள், 32 வித சமர்ப்பணங்கள்.

ஜனமேஜயன் தனக்கென இருந்த சிம்மாசனத்தை விட்டு, தரையில் அமர்ந்தான். அரசன் என்பவன் அங்கே – ஓர் அதிதியை உபசரிக்கின்ற ஒரு பூசாரி.

“உமக்கு ஏது வேண்டுமோ – அது இங்கு இருக்கும். ஒரு நூற்றாண்டு இங்கு தங்கினாலும், உணவு, நிவாரணம், பூசை, வேத நூல்கள் – எதிலும் குறையாது.”

“ஜனமேஜயா… உனது வரவேற்பு – ஒரு யாகத்தின் பூர்ணாஹூதி போலிருக்கிறது. உன் குலம் ஒரு நாள் விழுந்தாலும், உனது நீதி உணர்வு விழவில்லை. அதுவே உன்னை காக்கும்.”

ஜனமேஜயன் நெகிழ்ந்தான்.

வியாசர் உணர்ந்தார் – அவன் புகழைப் பெறும் அரசனாக அல்ல, அவரிடம் அங்கீகாரம் பெற்ற மாணவனாக அவன் வாழ விரும்புகிறான்.

ஜனமேஜயன் - ஹஸ்தினாபுர சக்ரவர்த்தி - வியாச மகரிஷியின் வரலாற்றுப் பதிவை நன்றாக அறிந்து இருந்தவன்.

ஆனால் அவன் மனதில் ஏனோ ஒரு நெருடல்.

வியாசர் நாட்டின் நலன், மற்றும் மக்களின் நலன் பற்றி விசாரித்தார். பல நற்க்கருத்துக்களைப் பகிந்தார்.

பின் ஜனமேஜயன் மெதுவாக ஆரம்பித்தான்.

“பகவனே... ஒரு கேள்வி."

"கேள், மன்னவனே!"

"தாங்கள் கடந்த-நிகழ்-எதிர் காலங்களை பார்வையால் கண்டவர். அப்படி இருக்க, யுதிஷ்டிரன் சூதாட்டம் விளையாடுவதைத் தடுக்கத் தாங்கள் ஏன் முயற்சிக்கவில்லை?”

வியாசர், மெதுவாக சிரித்தார். ஆனால் பதிலேதும் சொல்லவில்லை.

ஜனமேஜயன் நிமிர்ந்தான்.

“ஓர் அரசன் ஆகமொன்றை மீறினால், தாங்கள் வாய்வழி நின்று பார்த்தீர்கள். அந்தச் சூதாட்டம் இல்லையெனில் யுத்தமே இல்லையாயிற்றே. ஏன்—தாங்கள் மௌனமாக இருந்தீர்கள்?”

இப்போது வியாசர் விழிகளில் கொஞ்சம் தீவிரம். ஆனாலும் வாயோரம் கொஞ்சம் புன்னகை.

“ஊழை நீ தடுக்கும் சக்தி உனக்கு இருக்கிறதா, ஜனமேஜயா?”

“நான் ஒரு சக்ரவர்த்தி! என் கட்டளையால் நாடு நடக்கிறது.”

வியாசர் நெருங்கி வந்தார். இப்போது சிரிப்பு இல்லை.

நடுவான குரல் – தீயின் எச்சரிக்கை.

“பத்து நாளில், ஒரு அந்தணன் – உன்னால் சுடப்பட்டு இறக்கப் போகிறான். அதையும் தடுத்துப் பார். பிறகு யுத்தத்தை தடுக்க முடியுமா என்று நீயே தீர்மானித்துக் கொள்ளலாம்.”

...என்றவுடன் அவர் மறைந்தார்.

அரசன் ஸ்தம்பித்தான்.

அடுத்த நாளே, ஜனமேஜயன் பிரம்மஹத்தி தோஷத்தைத் தவிர்க்க, மாபெரும் யாகம் நடத்தத் தீர்மானித்தான். நூற்றுக்கணக்கான பிராமணர்கள் வரவழைக்கப்பட்டனர். மூலிகை வாசனைகள், வேத மந்திரங்கள், பல்லவிசைகள் – கோரமான ஒளிவட்டமாக மாறியது.

வேள்வி விதிப்படி அது பத்து நாள்கள் தொடர்ந்து நடைபெற வேண்டும். அதற்குள் வேள்வி நடத்தும் அந்தணர் ஒருவரும் ஒரு நிமிடம் கூட தூங்காது விரதமிருந்து அந்த வேள்வியை வெற்றிகரமாக முடித்திட வேண்டும்.

அவர்களில் ஒருவர் – ஒரு நெற்றி சுருங்கிய, வயதான அந்தணர். தோல் எலும்போடு ஒட்டியிருந்தது. ஆனாலும் வேதத்தில் பரம நிபுணர்.

வேள்வி தொடங்கி ஒன்பதாவது நாள் வெற்றிகரமாக முடிந்தது. ஜனமேஜயன் – பூரண நம்பிக்கையுடன்: “நான் வியாசரை வீழ்த்தியவனாக வரலாற்றில் எழுதப்படப்போகிறேன்.”

பத்தாவது நாள். மாலை.

சூரியன் மேற்கில் விழு எத்தனிக்கும் நேரம்.

இப்போது – மகா வேள்வியின் கடைசி பத்து நிமிடங்கள்! அந்த நேரத்தில்...

வயதான அந்த அந்தணர்…

தலையை சாய்த்தார். கண்கள் சுருண்டன.

அவர் அசதியினால் சற்றே தூங்கத் தொடங்கினார்.

ஜனமேஜயன் – பதற்றம்.

“ஐயா! விழிக்க வேண்டும்... விழிக்க வேண்டும்!”

தலையை அசைக்க, உடல் பதறவில்லை.

அவசரத்தில், அவர் பக்கத்தில் இருந்த தர்பை புல் ஒன்றை எடுத்தான்.

அதை மெதுவாக அவரது முதுகில் எழுப்பும் பொருட்டுத் தீண்டினான்.

அந்த நொடி –

“அய்யோ!!” – ஒரு பயங்கர சத்தம். என்ன நடந்ததோ தெரியவில்லை.

அந்தணர் திடீரென விழித்தார். குபீரென்று யாக குண்டத்தில் குதித்தார். கருகினார். சாம்பலானார்.

ஒரே நொடியில் அந்த வேள்வித்தீ மயானத் தீ ஆகியது.

பர்ணசாலை எங்கும் மௌனம்.

அந்த “அய்யோ!” ஒரு அந்தணரின் இறுதி சத்தம் மட்டுமல்ல. ஊழ் என்னும் சக்தி தன்னுடைய உரிமையை எடுத்துக்கொண்ட சத்தம்.

மந்திரிகள் பதைபதைத்தனர். ஜனமேஜயன் – அழுதான்.

அப்போது – மறுபடியும் வந்தார் வியாசர். தாமரையின் மேலிருந்து இறங்கும் பனி போல.

“பகவனே… நான் ஒருபாவம் செய்யவில்லை… யாகத்தை நிறைவு செய்ய முயன்றேன்…அவ்வளவேதான்…பின் ஏன் இந்தப் பாவம் எனக்கு?”

வியாசர் – தீர்க்கமாக ஜனமேஜயனைப் பார்த்து

“மகனே! அந்த அந்தணர்க்கு சிறு வயது முதலே புலி துரத்துவது போல அடிக்கடி கனவு வருவதுண்டு. பாயப்போகும் சமயம் விழித்துவிடுவது வழக்கம் . ஆனால் இன்று – அவர் உன் கையால் மரணிக்க வேண்டும் என்பது விதி. அதனால்தான் இன்று அவர் விழிக்கவில்லை.

இன்றும் அரைத்த தூக்கத்தில் அதே கனவு. புலி துரத்தியது. அவரை அடைக்க அவர் மேல் பாய்ந்து கையை ஓங்கும் பொது தட்ட நீ அவரை தர்பையால் தொட்டாய். அவர் நினைத்தார் – புலி அடித்து விட்டது என்று . அதன் பின்னர் யாவும் – நீ பார்த்ததுதான்.”

ஜனமேஜயன் வீழ்ந்தான். வியாசர் மறைந்தார்.

மனிதனின் அகந்தையை விழுங்கும் ஒரு தருணம் அது. விதி வலியது என பறை சாற்றும் தருணம் அது.

================================

திருவள்ளுவர் சொல்வது:

"ஊழிற் பெருவலி யாவுள மற்றொன்று

சூழினுந் தான்முந் துறும். ."

ஊழைக் காட்டிலும் பெரிதும் வலிமையானவை யாவை உள்ளன! மற்றொன்றை வலியது என்று கருதினாலும், அங்கும் ஊழே முன்வந்து நிற்கும்!

A triumph, not a mirage

 India has officially emerged as the world’s 4th largest economy by nominal GDP, surpassing economic heavyweights like the UK and France. While this milestone has generated significant political and public commentary, some of it celebratory and some dismissive, it’s essential to parse this through an economist’s lens—rooted in facts, proportionality, and strategic foresight. I am clearly masquandering here as an economist, while sharing this view, while I am not a trained economist at all, and yet, I would like to stay away from any political discourse on this, and focus objectively.

Yes, GDP per capita matters. At approximately $2,850 in 2024 (nominal terms), India ranks around 130th globally, far behind China ($11,000). Critics often use this statistic to belittle India’s overall GDP achievement. But this is a simplistic and incomplete narrative. GDP per capita reflects average individual income, and while it captures welfare more directly, it does not negate the macroeconomic significance of India’s total output crossing $3.7 trillion.

The 4th largest economy is not merely symbolic, over even a Just a Vanity Metric —it has tangible, strategic consequences:

• Geopolitical Leverage: A higher GDP translates to increased global bargaining power. India’s influence in forums like the G20, BRICS, and the WTO is now backed by economic heft. This is not mere optics—FDI decisions, trade negotiations, and defense alliances are influenced by such metrics. The result of this is already visible in oil and defence contracts being signed, something that would be much harder with a lower GDP

• Fiscal Muscle: A $4 trillion economy generates significantly more fiscal revenues, enabling India to invest in areas long underfunded—defense, infrastructure, social welfare, and climate resilience. Defense allocation in 2024 was ₹6.2 lakh crore (~$75 billion), up 13% year-on-year, and growing—enabled by GDP expansion. Higher investment in Defence can also lead to higher Defence exports, buoyed by the recent showcasing of our indigenously produced defence equipment like Akash, in the Pak squirmish recently.

• Capital Formation: Higher GDP encourages private investment, both domestic and international. India’s gross fixed capital formation crossed 30% of GDP in 2023–24, and infrastructure buildout—railways, expressways, ports—is at a scale not seen before.

In 1962, India’s GDP per capita was higher than China’s. Today, China’s GDP is over $17 trillion—nearly 5X India’s, and its per capita income is 4X greater. The divergence wasn’t inevitable; India’s lagging is the consequence of inconsistent policy, missed reforms, and populist economics (blind socialism and protect domestic market). That is precisely why this moment must not be wasted.

Skeptics mock the $2,850 per capita figure. But the journey from $2,000 to $10,000 per capita income is transformational—not incremental, in my view. Let me explain how. 

At $2,000–3,000, household expenditure is focused on bare essentials—food, rent, basic healthcare. As incomes rise, discretionary spending (education, electronics, entertainment, personal mobility) takes off, creating a virtuous consumption-investment cycle.

• Two-wheeler sales rise, then plateau, and are replaced by automobile ownership.

• More Indians begin to take domestic and international holidays, eat out more frequently, and spend on grooming, appliances, and gadgets.

• Demand for private education, insurance, and real estate surges—spawning industries and jobs.

In macro terms, this shift contributes to consumption-led GDP growth, diversification of the economy, and more stable employment patterns.

None of this is to deny India’s stark challenges:

• Education & Health: Public expenditure on education is still around 2.9% of GDP, and on health, 1.9%—both grossly inadequate.

• Judicial Delays & Corruption: Contract enforcement takes an average of 1,445 days, among the slowest globally.

• Water stress, urban waste management, and regional inequality remain critical bottlenecks.

But the key point is this: India now has the economic scale and a conducive policy climate to address these head-on—if we choose to double down.

To belittle India's GDP rank by highlighting per capita limitations is intellectually lazy and strategically myopic, in my view. It is equivalent to mocking a young athlete’s progress because they haven't yet won an Olympic medal, despite breaking into international competitions.

India's economic trajectory is not a guaranteed success story—but it is the best opportunity in decades to structurally transform into a middle-income economy by 2035 and a high-income economy by mid-century. The imperative now is not to politicize or polarize this moment. It is to invest in human capital, reform governance, and accelerate inclusive growth. 

India has arrived at the starting line of economic leadership. The race is long, but the direction appears finally right.

Move over, Lays Chips!

 There's a quiet ache in India's tech ambition. What if we'd seized the moment decades ago? In 1984, our own Semiconductor Complex Limited (SCL) was founded, even before TSMC. We were just two years behind the cutting edge in 1987. Yet, bureaucratic hurdles, a devastating fire, and lack of sustained support meant we missed the initial wave, falling "12 generations behind." A major multinational chose China over India in the mid-2000s due to delays and duties, costing 4,000 jobs. A painful reminder of lost opportunities.

But today, it's not just economic growth; it's electronic self-reliance, vital for national security and prosperity. Semiconductors are the "lifeblood" of the digital economy, powering everything from smartphones to defense. In a world of supply chain vulnerabilities and geopolitical tensions, controlling our chip destiny is a necessity. The USA is also re-shoring.

The government's current push, with its India Semiconductor Mission and US$10 billion Production Linked Incentive (PLI) scheme, is monumental. It covers 50% of project costs, with states adding incentives. This isn't just subsidies; it's a strategic de-risking mechanism. This capital-intensive industry demands "patient and disciplined" investment, as fab-making's low ROI makes it unattractive for private players without support.

However, government's role must evolve beyond financial incentives. It needs a "national doctrine" integrating industrial vision with economic security and tech autonomy. This means a deeper, active role in policy, ensuring "precision industrial execution" and embedding India in global trade and tech alliances. We must build "institutions, not just infrastructure," focusing relentlessly on a specialized workforce, moving to "nuanced expertise" in areas like cleanroom operations and materials science.

For big private players, viable ROI emerges here. Government's capex support makes prohibitive investments viable. Focus on Assembly, Testing, Marking, and Packaging (ATMP) offers quicker entry with lower capital and shorter gestation, enabling faster operationalization and returns. India's booming domestic market, projected to reach $103 billion by 2030, provides massive demand, ensuring long-term viability. Our strong chip design talent, nearly a fifth of the global workforce, offers a unique foundation for a cohesive, end-to-end ecosystem.

Yes, we missed the boat once. But the tide is turning, the window of opportunity is open. It's time for India to not just dream, but to build, innovate, and secure its rightful place in the global semiconductor revolution. This is our moment. Will we seize it with unwavering resolve?

கரை தேடும் நதி

 கரை தேடும் நதி போலே என் நெஞ்சம்,

கரையாச் சுமையில் காணும் வஞ்சம்.

மருந்தான நேரம் காயமாய்ப் போனதே,

மலராத காலம் மாயமாய் மறையுதே.

மின்னல் போலே கனவுகள் பிளந்தன,

இன்னல் பேணவே இரவைத் துளைத்தன.

மரக் கிளையோ  கலங்குது தூறலில்,

மனமோ மருகுது சோகச் சாரலில் .

இரத்தம் போல நேரம் இழைகிறது,

இருட் சுவடு நெஞ்சில் விழைகிறது.

கரை தேடும் நதி போலே என் உள்ளம்,

கவிதை எழுதும் கண்ணீரின் வெள்ளம்.

முகத்தில் தூசி

முகத்தில் தூசிகள் நின்றன சுமையாய்,

முனைந்து கண்ணாடி துடைத்தேன்!

என் மங்கிய வதனம் பார்த்தேன்,

எதிரியாய் கண்ணாடி கண்டேன்!

உணர்ந்த பின் தான் உருக்கம் வருகின்றது,

உறங்கும் உண்மை விழிக்கிறது.

என் தவறே என் பார்வையின் பிழை;

தூசியில் இல்லை, என் பார்வையில் மழை! 

The Sacred Thread of Souls

Like rivers flowing to the endless sea,

Our souls converge in life's eternal dance,

Some touch like morning dew upon the lea,

Then vanish with the sun's first golden glance.

As seasons change and blossoms come and go,

Friends gather 'round our heart's most sacred bower,

Some stay like oak trees weathering wind and snow,

While others fade like petals in an hour.

Yet blessed are those rare souls who understand

The silent language of the heart's deep well,

Who offer not just ear, but gentle hand,

And know our unspoken stories we would tell.

O God, source of all this sacred art,

I thank You for each soul that touched my heart,

From stranger's smile to friendship's truest part,

All threads within life's tapestry that you are.

When the Last Leaf Falls

 I guess this thought could help seniors in this group and so, decided to pen this down.

It is said—what we think of in the final moment, we become that. Our last thought becomes our next beginning. If, in the dusk of life, we cling to wealth, to name, to loved ones and unfinished longing, then the wheel turns again, gently but inexorably, and we return to sip from the same cup.

But if the Name of Bhagwan glows in the mind—like the last ember in a dying fire—then we are lifted. Beyond return. Beyond the ever-churning Samsāra Sāgaram.

That is why we bow, chant, fast, sing, weep, and pray every morning we are gifted with breath. Not to show merit, but to build a bridge. A bridge of Naama that will hold us when time and body no longer do.

Yet... what if the bridge collapses at the final hour? What if our last moment arrives wrapped in unconsciousness, an accident, a coma, a mind too clouded to remember the very Lord it served? Will He forget us because we forgot His Naama in those final moments?

No—says Jagadguru Adi Shankara, with fire and grace. In his Subrahmanya Bhujangam, he steps into our shoes and lifts his voice in a poetic thundercloud of faith:

प्रणंयासकृत्पादयोस्ते पतित्वा

प्रसाद्य प्रभो प्रार्थये’नेकवारम्

न वक्तुं क्षमो’हं तदानीं कृपाब्धे

न कार्यान्तकाले मनागप्युपेक्षा

“I have prostrated countless times at Your feet, O Lord, I have pleaded with You while my limbs are strong and my tongue still speaks. I may not be able to utter Your name at the final hour— but You, O Ocean of Compassion, must not abandon me even then. Let not my years of devotion be left behind at the altar of forgetfulness. Let not my anushthaanams be drowned in the Samsāra Sea. Take me unto You.”

This is not despair. This is a devotee calling upon Divine Memory . This is Shankara saying:

“You know my life. You have seen every flower I offered, every dawn I spent in chant, every tear of surrender. If my tongue fails me at the end, You will not fail me. You will honour this covenant of love.”

In John Donne’s sonnet "A Hymn to God the Father" (16th Century perhaps) the poet, with the classical Christian approach of a sinner addressing God, confesses his failures, but ends with the assurance of divine remembrance:

Wilt thou forgive that sin where I begun,

Which was my sin, though it were done before?

..........

I have a sin of fear, that when I have spun

My last thread, I shall perish on the shore;

But swear by thyself, that at my death thy Son

Shall shine as he shines now, and heretofore.

And having done that, Thou hast done,

I fear no more.

Like Shankara, Donne too fears the shoreline of death but ends with faith that divine grace will not falter—even when his own faculties do.

Just as Manikkavacakar wrote:

உருக்கஞ்செய்து என் உள் நின்றாயை

உயிர் உறுதி ஆக உள்ளாயை…

உருகாது என் நாவால் உன்னை உரைக்கேன்

“You, who melted into me and made my soul Yours—even if I fail to melt in return, You will not forsake me.”

So let us not fear the final moment. Our devotion does not vanish if the voice fails. Bhagawan is no accountant tallying the last breath, but a mother who sees the child unconscious, and still holds it close. Adi Shankara, in that one verse, whispers a truth that surpasses ritual: that Divine Grace remembers, even when we forget.

உதிரும் கண்ணாடி

பாரிச வாயுவினால் பாதிக்கப் பட்ட ஒருவரின் வரிகள் 

கைத்தசை வீழ்ந்த பிறகு

கிண்ணங்கள் கொஞ்சம் உயர்ந்தன...

நான் மட்டும் சற்று தாழ்ந்தேன்.

மெல்ல நழுவும் தண்ணீர்,

மேசை மேல் காட்டும் ஓட்டம்...

நான் தூக்க எத்தனித்தும் 

தாங்க வராது என் கை.

மடங்காத முழங்கை

தடுமாறும் தண்ணீருடன் சேர்ந்து 

தடுமாறும் என் உணர்ச்சியும்.

சிரிக்கிறேன் மெல்ல ...

சிதறும் கிண்ணம் கூட என் 

சின்ன வெற்றியாகச்  

சிரிக்கிறது இன்று.

உண்மையை சொல்லவேண்டுமானால் —

நான் தினமும் தூக்கி வைக்கும் அது 

ஒரு கிண்ணமல்ல,

ஒர் உலகம்.