மாயை

 பொலிந்த உலகின் பொய்மை கண்டே

பொங்கி வெடித்தது உள்ளம் — ஹா!

நம்பி நெஞ்சில் நஞ்சே வார்த்தாய்,

நகைத்த முகத்தில் மாயை தானே!

சரளம் சொற்களால் செருக்கை மறைத்து,

சாந்தம் போலே சதித்த நடை—

மார்பின் ஆழத்தில் முத்து என நனைத்த

மறைக்குள் கல்லை தரித்தவளே!

இன்று மீண்டும் நினைவு வந்து

இருட்டின் ஆளாய் நிலையைக் கொண்டாள்;

துடிக்கும் இதயமோ துன்பம் தானே

தூய்மை நெஞ்சின் துரோகச் சுமை!

சிரிப்பு முத்தாம் செருப்பாய் பட்டு,

சிறைபோல் சுமந்த சுகந்த வார்த்தை—

இன்று அவள் வாழ்வு வாடை தாங்கி,

இரங்க மறுப்பது இதயக் கடன்!

தூரம், மூடம், துறக்கம் எல்லாம்

தோற்றமென்றேனும் தோற்றம் தானே;

கருணை போலே கருமம் செய்தாய்—

கண்ட கணங்களில் கள்ளம் வழிந்தாய்!

கண்களில் வீசும் இனிமை கூட

கள்வன் வலைபோல் கணையைக் குத்தி—

துன்பம் சூழும் தருணங்களிலும்

துளியும் தொலைவே தரவில்லை!

மக்கள் நடுவே மிளிர்ந்த நட்சத்திரம்—

மன அண்டத்தில் ஒளியாய் இல்லை;

அமைதி நேரம் அழைத்தபோது

அருகே நிழலாய் அலைந்தவளே!

Dont be a hoarder at 60

Yesterday, I was standing in front of the mirror. I told myself many of what I am writing up below. So, here I am, providing unsolicited life advice. Here it goes.

By the time we cross sixty, we have already spent a lifetime sacrificing, building, worrying, protecting. We have hustled through the prime of our health so that the future could be secure. We saved for children’s education, for weddings, for emergencies, for a retirement that once felt decades away. And now that retirement is here, instead of the freedom we once dreamed of, many of us choose fear. We clutch our bank balances like a fragile shield against the unknown, denying ourselves even the simplest joys.

But we forget something fundamental: children do not measure our love by the wealth we lock away for them. They will stand tall on their own, and the greatest gift we can leave them is not the burden of our unspent legacy, but the memory that we lived well, laughed freely, and taught them the meaning of living without regret. Hoarding for them at the cost of your own comfort is not sacrifice—it is self-neglect disguised as love.

Look back at the years behind you—every rushed morning, every postponed desire, every illness endured without complaint. You did not endure all that to live with the lights dimmed in your own home, counting every rupee as if spending is a crime. You saved so that these years—your years—would be kinder. You earned the right to loosen your shoulders, to sit in a comfortable chair, to travel while your legs still support you, to eat well while you can still taste, and to wake up without worrying about tomorrow’s pennies.

Living cautiously is wise; living joylessly is waste. It is not about reckless spending, but about responsible enjoyment. There is a middle path between extravagance and austerity. Somewhere in that space lies a life where the AC can stay on during a bad summer night, where a taxi is not a guilt-inducing luxury, where a small holiday is not viewed as financial sin. Ask yourself honestly: if not now, then when? Wealth is meant to serve you—not the other way around.

The irony is that guilt becomes our invisible jailer in old age. We feel embarrassed to treat ourselves well. We fear that if we let joy in, disaster will follow. Yet disaster rarely announces itself, and no amount of hoarding can fully shield us from life’s uncertainties. The real tragedy is when money remains unspent and dreams remain unlived, simply because fear kept winning.

In the end, none of us can take anything with us. The savings we count today will one day be someone else’s account entry, untouched by the life we could have lived. And history has always been clear—even those who amassed the greatest fortunes eventually found themselves equal to every common soul beneath the earth. As Thomas Gray reminds us in Elegy Written in a Country Churchyard:

“The paths of glory lead but to the grave.”

Before that path ends—live.

படைப்பின் பெருமை

 பாலைவனத்தைப் பார்த்தாலும் பூஞ்சோலை என்று சொல்லிடுவேன்!

பாடல் ஒன்று எழுதிடவே பேனா தானே எழுந்திடுமே!

காலம் எல்லாம் கடந்தோடிக் கற்பனையால் மாற்றிடுவேன்!

கண்ணில் தெரியும் வறட்சியையே கனிந்த தோட்டமாய்ப் படைப்பேனே!

நீரை எடுத்து மதுவாக்கி நிறைவான பாட்டு பாடிடுவேன்!

நேரம் வரும் அப்பொழுதே நெஞ்சில் கவிதை பொங்கிடுமே!

சீரும் சிறப்பும் இல்லாததைச் செழுமையான கலையாக்கிடுவேன்!

சேர்க்கும் சொல்லின் ஆற்றலினால் செய்யலாம் என்ற நம்பிக்கையே!

எழுத்தாளனின் பார்வையிலே இயல்பானதும் அதிசயமாகும்!

எண்ணம் ஒன்று தோன்றிடவே எதையும் செய்யலாம் என்ற தைரியம்!

கழிவு என்று நினைத்ததெல்லாம் கனிவான பொக்கிஷமாகுமே!

கவிதை எழுதும் வல்லமையால் கற்பனை மெய்யாய் மாறிடுமே!

The IMF's Report Card: Where BRICs Get a 'C' and OECD gets a Pass

An Analysis of Institutional Hypocrisy in Global Economic Assessment

By Dilip Subramanian - the Chief Economist of India (!!!)

The International Monetary Fund has demonstrated its remarkable ability to grade emerging economies with microscopic precision while applying binoculars backwards when examining developed nations. The latest Article IV Consultation report on India commends India's "very strong economic performance," yet the IMF's Data Quality Assessment Framework tells a different story: India's national accounts statistics receive a 'C' rating. 

Look up at https://www.imf.org/en/news/articles/2025/11/24/pr-25392-india-imf-executive-board-concludes-2025-article-iv-consultation

The delicious irony? Brazil and China share this distinction. If that doesn't spell out most of "BRICs," that's not my fault—Russia completes the quartet. What an extraordinary coincidence that the world's most significant emerging economies all suffer from "shortcomings that somewhat hamper surveillance."

The 'C' rating signifies "some shortcomings that somewhat hamper surveillance"—the second-lowest grade. India's sins include an outdated base year of 2011-12, reliance on Wholesale Price Index deflators, and insufficient informal sector coverage. These are legitimate concerns that India openly acknowledges. The government has announced a comprehensive overhaul with a new base year of 2022-23, releasing February 27, 2026, incorporating precisely the data sources the IMF recommends.

But here's the question: if India, with 6.6% projected GDP growth, robust financial systems, and a $4 trillion economy, merits a 'C,' what do other OECD nations deserve?

Ah, the OECD—that paragon of statistical virtue!

A nation whose credit rating was downgraded by Moody's in 2025, and whose Congressional Budget Office revisions dwarf India's discrepancies. Yet miraculously, the US maintains its pristine statistical reputation. But I am sure this is NOT professional courtesy, given the Fund's Washington headquarters and the US Treasury's influence over senior appointments.

European nations enjoy comfortable A-grades despite methodological challenges and the spectacular failure to measure the 2008 financial crisis—which originated not in Mumbai's bazaars but in New York and London's "highly regulated" financial centers.

These ratings matter. Credit rating agencies reference IMF assessments when determining sovereign ratings. A 'C' grade translates into higher borrowing costs, reduced investment confidence, and suspicion over economic performance. India, China, and Brazil—representing over three billion people and substantial global growth—face scrutiny that developed nations conveniently escape.

The pattern is unmistakable: emerging markets face standards calibrated to find fault, while developed economies benefit from low expectations—or no expectations at all.

Here's the absurdity: the problem is already being fixed. India's rebasing will incorporate comprehensive corporate filings, LLP data, and unincorporated enterprise surveys. By February 2026, India's statistical framework will be more current than most developed nations. Will the IMF graciously upgrade the rating, or discover new "shortcomings"?

The predictable outcome: India improves, the 'C' becomes a 'B,' everyone celebrates reform. Meanwhile, the double standard—rigorous scrutiny for emerging markets, forgiving glances for developed ones—remains intact.

India should complete its statistical overhaul with unimpeachable rigour, demand reciprocal DQAF application to developed nations, and build alternative frameworks through institutions like the New Development Bank. When Western institutions demonstrate persistent bias, emerging economies must create spaces for fair assessment.

The IMF faces an existential question: remain relevant in a multipolar world, or be remembered as the institution applying 21st-century standards to emerging markets while allowing 20th-century exceptionalism for its primary shareholders?

India's 'C' rating reveals more about the IMF's contradictions than India's capabilities. The supreme irony? The country that stopped publishing monthly reports gets an implicit 'A,' while the country transparently improving its systems gets a 'C.' That's not surveillance; that's selective vision.

By February 2026, when India releases rebased data, the BRICS nations will watch whether the IMF recognizes genuine improvement or finds new reasons to maintain hierarchical rankings. The verdict is clear: Washington-based institutions remain instruments of Western economic hegemony wearing multilateral masks.

The IMF's report card reveals more about the graders than the graded. India's surging economy and global influence suggest the market has issued its verdict—valuing performance over paperwork, reality over ratings, results over institutional rubber stamps.

Perhaps it's time the Fund learned the same lesson.

விண்மீன் பால் சாயாதே!

 கண்களின் கவர்ச்சிக்குள் காதல் சிக்காதே

மண்ணிலே வாழ்ந்திடு - விண்மீன் பால் சாயாதே!

பகைவரின் பேச்சினைப் பாரும் கூர்ந்தே நீ

நகைமுக நண்பரின் நாட்டம் போகாதே!

ஆயிரம் பேர்வழி ஆக்கம் தராதடி

ஓர் உணர்வை ஓதிடு - ஊர்வழி செல்லாதே!

சாபமே சொல்வதில் சாதுரியம் கொண்டவர்

தூபமாய் போற்றிடும் தூபிகள் நாடாதே!

புதுவழி படைத்திடு புண்ணியம் உனக்கென -

பழையதோர் பாதையில் பாதம் வைக்காதே!

கள்ளத்தோழர்களின் காதல் கண்மூடி -

உள்ளமே உருக்கிடும் ஓலைக்கு ஏங்காதே!

அருணகிரிநாதரின் சந்தக் கவிதையின் இலக்கியச் சிறப்பு

இளையராஜா இசையமைத்த "சங்கத்தில் பாடாத கவிதை" என்ற பாடலை நீங்கள் அனைவரும் கேட்டிருப்பீர்கள் என நினைக்கிறேன்.

சங்கத்தில் பாடாத கவிதை

அங்கத்தில் யார் தந்தது

த ர ரரரரரர த ர ரரரரரர

சந்தத்தில் மாறாத நடையோடு

என் முன்னே யார் வந்தது

த ரரரரரரர த ரரரரரரர

இந்த நவீன கால பாடல் சந்தம் என்ற தமிழ் கவிதை வடிவத்தையும் இசையமைப்பையும் அழகாக விளக்கும் ஒரு எடுத்துக்காட்டாகும். இந்தப் பாடலில் 'சங்கத்தில்', 'அங்கத்தில்', 'சந்தத்தில்' என்று மீண்டும் மீண்டும் வரும் ஒலிப்பொருத்தங்களும், தாளக்கட்டுகளும் நவீன தமிழ் திரையிசையில் சந்தத்தின் மகத்துவத்தை நிரூபிக்கின்றன.

"சிப்பி இருக்குது, முத்தும் இருக்குது திறந்து பார்க்க நேரமில்லடி ராசாத்தி..."   இது மற்றுமொறு புகழ் பெற்ற பாடல், சந்தம் பாணியில்.

இந்த நவீன கால உதாரணங்களிலிருந்து காலத்தை பல நூற்றாண்டுகள் பின்னோக்கி பயணிப்போம். பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய அருணகிரிநாதர் சந்தக்கவிதையின் உச்சகட்டத்தை அடைந்தவர். தமிழிலக்கியத்தில் சந்தக்கவிதை என்பது இசைக்கும் கவிதைக்கும் இடையிலான அற்புதமான பாலமாகும். சந்தத்தின் சிறப்பு என்னவெனில், ஒவ்வொரு சொல்லும் குறிப்பிட்ட இசைநயத்துடன் பின்னிப்பிணைக்கப்பட்டு, கேட்பவரின் உள்ளத்தில் அலைகளை எழுப்பும் கலைவடிவமாகும்.

அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் பாடல்கள் சந்த இலக்கியத்தின் கொடிகட்டிப் பறக்கும் சான்றுகளாகும். ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட பாடல்களில் ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு சந்த அமைப்புகளைக் கொண்டவை. ஒரே சந்தத்தை இரண்டு பாடல்களில் மீண்டும் பயன்படுத்தவில்லை என்பது அவரது மேதைமையின் சான்றாகும். திருவகுப்பு, கந்தர் அலங்காரம், கந்தர் அநுபூதி, வேல் விருத்தம் போன்ற படைப்புகளையும் ஆர்வமுள்ளோர் ஆராயலாம். சந்த இலக்கியத்தில் திருஞானசம்பந்தர், மாணிக்கவாசகர் போன்றோர் முன்னோடிகள் என்றாலும், சந்தத்தின் சுதந்திரமும் இசையழகும் அருணகிரிநாதரிடம்தான் முழுமையாக மலர்ந்தது.

சந்தம் என்றால் இசை, ஓசை, ஒலிப்பொருத்தம் என்பதாகும். தமிழின் தொன்மையான இசை மரபில் சந்தப்பாடல்கள் முக்கிய இடம் வகித்தன. பிற்காலத்தில் கர்நாடக சங்கீதம் தென்னிந்தியாவில் பெரும் வளர்ச்சியடைந்து தனக்கென புதிய வடிவங்களை உருவாக்கியது. இரண்டு இசைமரபுகளும் தமிழகத்தில் இணைந்து வளர்ந்தாலும், திருப்புகழ் போன்ற சந்தப்பாடல்கள் தமிழின் தனித்துவமான இசைமரபை இன்றும் முழுமையான இசையழகுடன் பாடப்படுகின்றன.

அருணகிரிநாதரின் சந்த அமைப்பில் பல தனித்துவங்கள் உள்ளன. ஒலிப்பதிவின் அடிப்படையில் சொற்களை அமைத்து இசைநயத்தை உருவாக்கியுள்ளார். 'தனதனத் தந்தந்த' போன்ற சொல்லமைப்புகள் குறிப்பிட்ட தாளக்கட்டுகளை உண்டாக்குபவை. சொற்களின் நீட்டலும் சுருக்கமும் மிகத் திறமையாக கையாளப்பட்டுள்ளன. மேலும் அவரது சொல்விளையாட்டு அசாதாரணமானது - இரட்டுறமொழிகள், உவமைகள் என பலவிதமான கவித்திறன்களை ஒரே பாடலில் பயன்படுத்தியுள்ளார்.

அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் பாடல்களில் ஒன்றை எடுத்துக்கொண்டால்,

"முத்தைத்தரு பத்தித் திருநகை அத்திக்கிறை சத்திச் சரவண முத்திக்கொரு வித்துக் குருபர எனவோதும்"


இதில் குறிப்பிட்ட எழுத்துகள் மீண்டும் மீண்டும் வருவதால் தாளச்சிறப்பு உண்டாகிறது. சொற்கள் பல பொருள்களில் வரும்வண்ணம் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக 'முத்து' என்ற சொல் முக்தி என்ற ஆன்மீகப் பொருளிலும், வெண்முத்து போன்ற பற்கள் என்ற நேரடிப் பொருளிலும் வருகிறது. 'பத்தி' என்பது பக்தி. இவ்வாறு ஒவ்வொரு வரியிலும் சொல்லாட்சியின் பல பரிமாணங்களும், தாளத்தின் இசைப்பாங்கும் இணைந்து வருவதைக் காணலாம்.

அருணகிரிநாதரின் பாடல்களில் செந்தமிழின் இலக்கண விதிகளோடு, எளிய மக்களும் புரிந்துகொள்ளும் வழக்குச் சொற்களையும் இணைத்துள்ளார். இயற்கைக் காட்சிகள், உவமைகள் பாடலின் பொருளை ஆழப்படுத்துகின்றன. ஒவ்வொரு திருப்புகழையும் ஆராய்ந்தால், மறைந்திருக்கும் பல அர்த்தங்களையும் சொல்லாட்சி நுட்பங்களையும் கண்டுகொள்ளலாம்.

நவீன காலத்தில் திருப்புகழின் மகத்துவம் பலருக்கும் முழுமையாக தெரியவில்லை. அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழ் தமிழின் இசைவளத்தையும் கவித்திறனையும் ஒரே சேர வெளிப்படுத்தும் அரிய படைப்புகளாகும். ஒவ்வொரு பாடலும் தனி ராகமும் தாளமும் கொண்டது. அவரது சொல்லாட்சியும் பொருளாழமும் ஒப்பற்றவை.

நவீன தமிழ் பேசும் மக்கள் தங்கள் மொழியின் இந்த பொக்கிஷத்தை அறிய வேண்டும். திருப்புகழை வெறும் பக்தி பாடல்களாக மட்டும் பார்க்காமல், இலக்கியப் படைப்பாகவும் இசைக்கலையின் உச்சமாகவும் அணுக வேண்டும். தமிழின் சந்த இலக்கியத்தில் அருணகிரிநாதர் ஒப்பற்ற மன்னன்.

வாரியார் சுவாமிகள் கூறியது: "அருணகிரியார் என்றாலே கவிதையின் கடவுள். தமிழ்மொழியின் திறமையையும் இசையின் இனிமையையும் ஒன்று சேர்த்தால் அது திருப்புகழ். ஒவ்வொரு சொல்லிலும் இசை, ஒவ்வொரு எழுத்திலும் பக்தி, ஒவ்வொரு பாடலிலும் கவிதையின் உச்சம். தமிழ் மொழி இருக்கும் வரை திருப்புகழும் இருக்கும்; திருப்புகழ் பாடப்படும் வரை தமிழின் இசைவளமும் வாழும்."

इज़हार न था

सफ़र में कोई भी हमसफ़र इकरार न हुआ,

हम चलते ही रहे पर दिल को करार न हुआ। ।

रास्तों ने हमें आज़माया जाने कितनी दफ़ा,

मगर कहीं भी उम्मीद का कोई दीदार न हुआ। ।

हवा तो थी मगर उड़ानों का ज़रा भी वक़़्त न था,

परों में जोश था लेकिन कोई पैग़ाम न हुआ। ।

हमने उम्रभर चराग़ों की तरह जलना तो सीखा,

पर रोशनियों को हमारी कोई स्वीकार न हुआ। ।

‘मनन’ ने दिल की हर धड़कन में तेरी याद बचाई,

क्या-क्या किया मगर तुझसे कभी इज़हार न हुआ। ।

==============

On this journey, not even a momentary companion ever came my way;

I kept walking endlessly, yet my heart never found a moment of peace. ।

The roads tested me again and again, in countless ways;

But nowhere did I ever witness even a glimpse of true hope. ।

There was wind, yes—but never the right moment for flight;

My wings had passion, yet no message of destiny arrived. ।

All my life I learned how to burn like a lamp in the dark;

But my light was never welcomed or embraced by anyone. ।

Manan kept your memory alive in every heartbeat;

I did so much—but never found the courage to confess to you. ।

The Great Inversion: How Agentic AI is Ending the SaaS Era and Birthing Service-as-Software

 

A Quiet Ending to a Loud Era

For two decades, the software-as-a-service model dominated the way we worked. We built sprawling platforms, trained people to navigate layers of menus and workflows, and convinced entire industries that “power users” were a virtue rather than a symptom.
The strange irony? The tools designed to simplify work slowly made humans work for the tools.

That chapter is ending. Not with a bang, but with a silent turning—an inversion of the relationship between humans and software.

What We Mistook for Progress

SaaS made software easy to access, but not necessarily easy to use. We celebrated feature counts instead of outcomes. We created dashboards no one fully understood and workflows that required specialists to manage other specialists.

Consider the modern mid-market tech stack:

• A CRM that demands weeks of onboarding

• A project tool with dozens of layouts and views

• Analytics platforms usable only by analysts

• Marketing automation requiring its own mini-profession

• Communication tools that multiply the number of meetings

We didn’t simplify. We complicated. We didn’t empower. We intermediated.
We built tools so complex that we hired armies to operate them.

And all the while, the obvious problem sat in plain sight: humans weren’t meant to serve software. Software was meant to serve humans.

The Agentic Turn: When Software Starts Working For You

Agentic AI marks a fundamental break from everything before it. It isn’t “better automation.” It isn’t “smarter software.” It’s a reversal of roles.

For years, the central question was:
“How do I use this tool to get what I want done?”

Agentic AI replaces that with:
“What do you want done?”

The distinction is profound. It shifts software from instrument to operator—from something you wield to something you direct.
A chauffeur instead of a car. A chef instead of a cookbook. A colleague instead of a tool.

When AI systems began planning, reasoning, writing code, executing workflows, and coordinating across applications on their own, we weren’t watching software get easier.
We were watching software become the workforce.

Service-as-Software: The New Foundation

Service-as-Software (SaS) redefines software’s purpose. Old SaaS sold interfaces and features. SaS sells outcomes.

You don’t manage workflows. You state intentions.
You don’t operate software. You receive results.
The “how” disappears into intelligent agents that understand your context, your objectives, and your constraints.

What distinguishes true SaS?

1. Intent over interfaces
You set goals, not clicks.
“Improve customer retention by 10%” becomes the command—not an afternoon spent navigating dashboards.

2. Autonomous execution
Agents don’t assist; they act. They make decisions, handle exceptions, and iterate without micromanagement.

3. Continuous context
The system knows your business history, preferences, and patterns. There’s no onboarding. It’s always aware, always ready.

4. Seamless orchestration
Agents navigate the full tool ecosystem, coordinating APIs, data sources, and services as if they were one cohesive system.

5. Learning that never stops
Updates aren’t quarterly releases—they’re daily improvements driven by real outcomes.

Proof the Shift Has Already Begun

You can already see the seams of the old SaaS world splitting:

• Customer Support: End-to-end resolution without humans in the loop.

• Software Engineering: Small teams shipping at massive velocity with agentic pair-programmers.

• Sales Ops: SDR-style tasks performed autonomously—qualification, outreach, scheduling, CRM updates, everything.

• Finance & Accounting: Reconciliation, reporting, anomaly detection, and projections handled in hours, not weeks.

• Creative Work: Agents ideate, produce, test, and refine campaigns—not as tools, but as creative collaborators.

• Healthcare Admin: Claims, scheduling, authorizations, and billing handled by agents that reduce administrative load across the board.

Where work is structured, repeatable, or rules-driven, agents are already taking over the execution.

The Economic Shift No One Can Ignore

The cost structure of SaaS assumed that software was hard and humans were cheap.
But SaaS always required humans—expensive ones—to operate it.

A typical enterprise bought:

• Software: $100K

• People needed to run it: $500K

Service-as-Software demolishes this logic.
You buy outcomes—not seats, not licenses, not training classes.

It’s not a cost optimization. It’s a structural collapse of an entire economic model.

A New Entrepreneurial Cambrian Explosion

Barriers to building new companies have cratered:

• No need to build monolithic platforms

• No need for large teams to operate them

• No need for technical end-users

• No need for massive capital to get started

A new species of company is emerging:
Agent-native businesses: firms with tiny headcounts, no dashboards, no feature lists—just outcomes delivered by orchestrated agents.

These companies will disrupt every domain where processes dominate and results can be measured.

SaaS Incumbents Face Their Biggest Reckoning Yet

Traditional SaaS companies make money by selling seats—more people = more revenue.
The agent era eliminates “users” entirely.

Pricing becomes value-based.
Interfaces become irrelevant.
Seat expansion evaporates.

Some incumbents will try to bolt agents on top of existing interfaces—only to cannibalize themselves.
Others will acquire agent-native startups only to reject their ideas internally.

Most will deny what’s coming until their customers adopt outcomes instead of platforms.

The Human Question

If agents do the work, what do humans do?

The answer is the same as in every technological leap: humans move up the value chain.

We shift from:

• Operators → Orchestrators

• Specialists → Strategists

• Executors → Evaluators

• Workers → Owners

When execution becomes abundant, judgment becomes precious.
The rarest skill will be the ability to define the right objectives and interpret the results—not to perform the tasks.

The New Moats of the Agent Era

The advantage no longer comes from UX, user counts, or platform lock-in. It comes from:

1. Outcome quality

2. Domain-specific expertise

3. Trust and auditability

4. Rate of learning

5. Multi-agent orchestration

Winning won’t be about building bigger platforms. It will be about building smarter, more reliable, more context-aware agents.

The Contrarian Truth: Humans Become More Valuable

As AI handles execution, what differentiates humans becomes sharper:

• Insight

• Context

• Judgment

• Creativity

• Intuition

• Ethical reasoning

• Human connection

Agents amplify us—but they don’t replace the uniquely human capacities that create direction, meaning, and purpose.

The Next 1,000 Days

By 2026:
SaaS companies layer agents on top of legacy platforms. Early agent-native startups hit escape velocity.

By 2027:
Enterprises procure outcomes instead of software products.

By 2028:
Mergers, acquisitions, and failures reshape the SaaS landscape entirely.

By 2030:
We stop talking about “Service-as-Software.”
It just becomes software.

Your Options—If You’re Building Today

You can:

A. Defend
Hold the old model together. Layer features. Raise switching costs. Hope your customers move slowly.

B. Transform
Automate your own workflows before a competitor does.

C. Reinvent
Build agent-native from scratch and redefine a category.

Only one of these creates the future.

A Deeper Shift in How We Think About Work

SaaS made humans the operators.
SaS makes humans the principals—setting direction while agents perform the execution.

For the first time, digital work can be delegated rather than performed.

We are entering a world in which humans no longer “use tools” but instead manage intelligent collaborators.

A Manifesto for What Comes Next

We announce the end of the SaaS era—not because it was a failure, but because it reached its ceiling.
It brought software to everyone, but buried them under complexity.
It offered leverage, but created operational drag.
It digitized tasks, but multiplied the tasks needed to keep the digitization running.

It’s time for a new model—one where outcomes matter more than interfaces, where intelligence matters more than features, and where software adapts to people rather than people adapting to software.

The inversion has already begun.
The only decision left is whether you participate or get left behind.

The future is built by those who see the turn and choose to accelerate into it.

The revolution starts with your next decision.

Why 2025’s “Mini Corrections” Could Turn Into Major Drawdowns

 Global markets are entering 2025 in a fragile equilibrium—supported by pockets of AI-driven growth, yet exposed to an unusually dense cluster of risks across rates, geopolitics, valuations, currencies, and commodities. Historically, markets can absorb one or two shocks at a time; what creates deeper drawdowns is when these shocks hit simultaneously. Today, that alignment risk is unusually high.

Rates, Bonds and the Dollar: The Three Pillars of Global Liquidity

Long-End Yields Back in the “Restrictive” Zone

The US 10-year Treasury yield is hovering near 4.0%, while the 30-year stands around 4.65%, both drifting at the upper end of their 2025 range of 4–5%. Compared with the post-GFC decade—when yields often sat below 3%—today’s levels represent a materially restrictive backdrop.

A renewed rise toward 5% or above would tighten financial conditions, compress equity valuations (especially long-duration sectors like tech and AI), and raise recession odds. With equity indices heavily skewed toward long-duration mega-cap names, any equity bottom formed in such an environment would be fragile.

Rate Cuts Meet Sticky Inflation

Central banks have begun easing, but the US is cutting into a backdrop of still-elevated term premia, slowing labor markets, and tariff-driven inflation risks. If inflation re-accelerates on the back of oil, freight disruptions, or higher import duties, the Fed may be forced to pause—or even reverse—its cuts. Historically, second-wave tightening cycles (e.g., 1994, 2018) have been toxic for both equities and bonds.

Dollar Strength and Its Global Spillovers

Higher real yields and safe-haven demand could strengthen the US dollar. A stronger dollar tends to:

• Tighten global financial conditions

• Raise debt-service costs for emerging markets with USD liabilities

• Pressure commodities, EM equities, and local currencies

• Force FX interventions or capital controls in vulnerable economies

Given that nearly 60% of EM external debt is dollar-denominated, a USD spike is a volatility amplifier.

Japan, Yen Carry Trades, and the Slow End of “Zero-Cost Money”

BOJ Normalization Redefines Global Liquidity

For the first time since the early 2000s, Japan has exited negative interest rates, lifting policy rates to ~0.5%. Ten-year JGB yields have risen to multi-decade highs, ending an era where Japanese investors could borrow at near-zero cost and deploy capital globally.

Yen Carry Unwind: The Quiet Risk Few Are Pricing

As Japanese yields rise, capital is slowly being repatriated. USD/JPY is hovering near the 155–156 area—a zone associated with past BOJ interventions. A disorderly yen spike would force rapid de-leveraging of yen-funded positions across equities, credit, and EM markets.

Past “VaR shocks” (2013, 2015, 2018) show how quickly such unwinds can cascade into cross-asset selling.

China, Asia and Global Trade: Slowing Demand Meets Rising Protectionism

China’s Property Drag Is Structural, Not Cyclical

China’s growth is tracking near 4.8% against a target of “around 5%,” but its property sector remains a deep structural headwind. Residential sales by value fell 7.6% in Jan–Sep, and new home sales are projected to drop another 8% in 2025 and 6–7% in 2026.

Property—still contributing nearly 20–25% of China’s GDP via direct and indirect channels—continues to drag on:

• Local government finances

• Household wealth and confidence

• Regional import demand (commodities, machinery, luxury goods)

A weaker China impacts not just Asia but global corporate earnings.

Tariffs and Industrial Policy: The New Stagflation Risk

Broadening US and allied tariffs on EVs, tech, and green goods present a stagflationary mix: higher traded-goods prices and weaker trade volumes. For the Fed, this complicates the easing narrative; for equities, it implies pressure on margins and global supply chain disruptions.

Geopolitical Flashpoints: Taiwan & the South China Sea

Rising military activity in the Taiwan Strait and the South China Sea adds a significant tail risk. Any sanctions, naval incidents, or semiconductor export-control shocks would hit:

• Global manufacturing

• Rare-earth supply chains

• AI hardware and semiconductor ecosystems

Given that over 60% of the world’s advanced chips are produced in Taiwan, this is a non-trivial risk to the entire AI cycle.

AI Valuations, Market Concentration and the Risk of a Sharp De-Rating

The AI “Super Cap” Factor

The “Magnificent Seven” now account for ~30% of the S&P 500’s market cap. Some leading AI beneficiaries trade at forward P/Es above 50–70 despite modest realized AI revenues. While long-term AI themes remain robust, valuations leave little margin for error.

Even a small earnings miss or capex disappointment could trigger a sharp de-rating, with index-level consequences.

Market Structure: Passive Flows Can Amplify Both Upside and Downside

Passive and benchmark-constrained funds mechanically chase the largest winners. The risk is that in a downturn, this mechanism works in reverse: quant, volatility-targeting, and risk-parity strategies de-risk simultaneously, turning a healthy correction into a liquidity vacuum.

Crypto, Gold and the Psychology of “Risk-On” Assets

Bitcoin’s Dual Personality

Bitcoin volatility has fallen over time but remains ~3.6x that of gold and ~5.1x that of global equities in 2025. Correlation with equities can spike to 0.70 during stress, meaning BTC is more likely to amplify a selloff than hedge it.

Large BTC drawdowns typically hit:

• Retail risk-taking

• Institutional trading books

• Cross-asset liquidity

Gold: The Ultimate Fear Barometer

Gold demand hit record quarterly levels in 2025. Prices have surged from ~$1,400 in 2020 to ~$3,400/oz—nearly 2.5x—driven by geopolitics, de-dollarization efforts, and investor anxiety. Persistent rotations into gold and away from equities typically signal deep macro distrust and precede volatility spikes.

US Politics, Fiscal Constraints and Policy Uncertainty

Large Deficits Meet Weak Political Consensus

The US is running elevated deficits with no clear political path toward long-term fiscal consolidation. Industrial subsidies, tax incentives, and AI-related capex support near-term growth but raise long-term debt sustainability concerns.

If growth slows, term premia may rise even as the Fed cuts—pushing long-end yields up and compressing equity valuations.

Tariffs and Inflation: A Policy Collision Course

Tariff expansions being discussed alongside rate cuts is an unusual setup for inflation control. If tariffs push goods inflation higher while wage growth remains firm, the Fed may need to slow or reverse cuts. Markets are not currently priced for this.

Election Cycle Uncertainty

The US election adds risk premia across:

• Tech regulation

• China policy

• Tax regimes

• Industrial strategy

A mix of protectionism and fiscal expansion would be particularly problematic for inflation and real yields—leading to valuation compression across asset classes.

Other Global Triggers: Energy, Shipping and Volatility Regimes

Energy and Shipping: Hidden Inflation Risks

Ongoing conflicts in Ukraine, the Middle East, and the Red Sea threaten to disrupt oil supply and global freight channels. Freight rates on some key Asia–Europe routes have already seen double-digit spikes during periods of tension.

A renewed surge in oil or shipping costs would:

• Slow real consumer incomes

• Squeeze corporate margins

• Reignite headline inflation

• Challenge central bank credibility

Volatility Regime Change

Markets remain anchored around low implied volatility. But lower-volatility carry strategies remain crowded. A sustained spike in the VIX can force systematic strategies (options sellers, vol-targeting funds) to dump risk assets rapidly, turning a slow correction into an “air pocket” drop.

The Risk Isn’t One Shock—It’s All of Them Together

Individually, none of these risks guarantees a bear market. But taken together, they form one of the most complex macro backdrops in recent years. What turns a mini correction into a deeper drawdown is not a single event, but the simultaneous interaction of:

• Rising long-end yields

• Sticky inflation and tariff risks

• AI valuation fragility

• China’s slowdown

• Yen carry unwinds

• Geopolitical flashpoints

• Volatility regime shifts

Investors should remain vigilant, diversify across real assets and defensives, and avoid over-concentration in high-duration, high-valuation sectors. The next phase of this cycle will reward discipline, liquidity awareness, and macro sensitivity more than the momentum-driven rallies of recent years.

नज़र आया

 दिल छुपा कर भी तेरी क़ुर्बत से कहाँ गुज़र आया |

जो भी लौटा तेरी महफ़िल से बदला हुआ नज़र आया |

तेरे सिवा कोई राह भी रूह को भा न सकी कभी |

हम ने जब भी ख़ुद को देखा, बस तू ही गुज़र आया |

सदियों से जिस नूर का रस्ता ढूँढ रहे थे लोग |

एक पल में दिल के आईने में वही सफ़र आया |

तैरते थे लाख समन्दर, फिर भी प्यास न बुझी |

जब तुझे पुकारा तो हर बूंद में तेरा असर आया |

रहगुज़र में जितनी भी ये उलझनें थीं रात-पहर |

तेरा नाम लिया तो जिस्मो-जाँ में नई ख़बर आया |

"मनन" ने जब अपनी पर्दा-ए-उदासी हठाया |

हर्फ़-हर्फ़ में तेरी सूरत उभरी—और तू नज़र आया |

“Even when I tried to hide my heart, Your nearness still passed through it.
Whoever returned from Your presence came back transformed.”

“No path ever truly pleased the soul except Yours.
Whenever I looked within myself, I saw only You passing through.”

“People searched for that eternal light for ages,
but in a single moment it appeared within the mirror of the heart.”

“Though I swam through countless oceans, my thirst never ceased.
When I called upon You, every drop of existence began to radiate Your influence.”

“All the confusions spread across the journey of nights and days—
the moment Your name was uttered, a new awakening spread within.”

“When Manan lifted just a corner of the veil of his sadness
every letter revealed Your face—You alone were visible.”

எப்படி?

அன்பின் நெறியை நான் ஆற்றிக் காப்பது எப்படி?

அங்கும் இங்கும் நெருப்பு—இதயத்தைக் காப்பது எப்படி?

இதயம் போகும் பாதையில்  எழும் இடி சுவர்கள்—

இவற்றை இடிக்க தைரியம் வரவழைப்பது  எப்படி?

துயரில் திளைக்கும் ஆயிரம் பாடல்கள் உள்ளே உள்ளது,

துடித்துச் சிதைந்த யாழை—தொட்டு இசைப்பது எப்படி?

வலம்  வரும் நினைவுகள் சுமை என்றால் சுமக்கலாம்,

வாழ்வே சுமையாக நின்றால்—நான் தாங்குவது எப்படி?

அன்பின் நெறியை நான் ஆற்றிக் காக்க ஆசை தான்,

ஆனால் இந்த உலகில் அதை நிறைவேற்றுவது  எப்படி?

காதின் குமுறல்

நானும் இன்னொரு காதும்—

நரனின்  இரண்டு உயிர். 

இடுக்கணின் இரட்டையர்கள்.

ஆனாலும்…

ஒரு நாளும் ஒருவரை ஒருவர்

நேரில் பார்த்ததில்லை.

எந்த சாபம் சுழன்றதோ—

எதிரெதிர் திசையில் எங்களை

எறிந்து வைத்த பிரபஞ்சம்,

எங்களைப்  பார்த்து

ஏளனம் செய்ததோ? 

நாங்கள்  பேச மாட்டோம்…

ஆனால் உலகின் எல்லாப் பேச்சையும்

நாங்கள்  தான் கேட்போம்!

கொலைவெறிக்  கோபமும்,

கோவிலுள் பாசுரமும் 

காதலின் கீதமும்

காதலியின் கிசுகிசுப்பும் —

எல்லாம் எங்களின் ஊடேதான்.

கண்ணாடியின் கட்டையும்

காதொலிப்பான் கருவறையும் 

கண்ணீரின் நினைவும் - எல்லாமே 

எங்கள் தோளில் தான் தாங்கும்.

கொடுமை என்னவென்றால்,

கண்கள் பார்த்துச் செய்த தவறு - 

காதுகளுக்கு  தண்டனை!

குழந்தைப் பருவத்தில்

மாஸ்டர் கோபித்தால்

மடக்கப்படும் மெல் சதை நாம்;

அடக்கமாக இருந்தாலும்

அடிபடுவது நாமே.

பின்னர் வயது வந்ததும்—

அலங்காரத்தின் வேட்டை ஆரம்பம்.

உலோகமும், உருகிய காதலும்

இடமும் தேடி எங்களைத் துளைத்து,

இரண்டு துளிகள் வலியையும்

இனிதே அளித்தது  உலகம்!

எங்களுக்கென்று

கருமை "காஜல்"லும் இல்லை,

அழகு க்ரீமும் இல்லை;

மரத்த துளையின் வழியே 

மரம் போல மாட்டப்படுவது

காதணியோ, கடுக்கண்ணோ.

அரசியல்வாதியின் அங்கலாப்புகள்  - இல்லத் 

தரசியின் கிசுகிசுப்புக்கள்.

சுடு சொற்கள்,  சூளுரைகள்

கடுமைகள் , கதறல்கள் 

புசித்துப் புசித்து 

புளித்து விட்டது மானுடா !

எங்கள் குமுறலை 

எங்குதான் கொட்டுவோம்?

கண்ணிடம் சொன்னால்

கண்ணீர் சிந்தி பின் 

கழன்று கொள்ளும் 

மூக்கிடம் சொன்னால்

மூக்கு நுணியில் கோவம்!

வாயிடம் சொன்னால்

வாய்மொழி விளையாட்டு.

 

எங்கள் குறை 

தங்கி விட்ட்து எங்களிடமே!   

அனைவரின் சுமையையும்

நாம் தான் சுமப்போம்—

ஓதுவாரின் தேவாரம் முதல் 

ஒப்பாரியின் ஓலம் வரை.

மொய்வண்டு ரீங்காரம் முதல் 

மொபைலின் ரிங்டோன் வரை.

 மௌனத்தின் இசை நாம்.

வடிவில் சிறியது தான்- ஆனால் 

உலகின் சப்தம் எல்லாம்

உய்விக்கிறது எங்கள் வழியே தான்.

बुझती–बुझती पुकार की याद

वो बचपना, वो हवाओं में बिखरी महकती-सी रुत-ए-बहार की याद,

हर दिल को रोककर छू ले, वही मासूम-सी बुझती–बुझती पुकार की याद ||

वो दिन कि धूप भी हम पर लोरी-सी गिरती थी सकूँ भर-भर,

हर मोड़ पे मिलती थी ख़्वाबों की वो मासूम सी मुस्कान की याद ||

काग़ज़ के बस्तों में महफ़ूज़ रखा अपना छोटा-सा जहाँ,

हर पन्ने पर खिलता था आने वाले कल का कोई उद्गार की याद ||

साइकिल की साँसों में उड़ता था बचपन का सारा समंदर,

हर मोड़ पे रुककर हमको बुलाती थी वो शहर-ए-गुज़ार की याद ||

मनन कहता है—अब भी रूह में झिलमिल करती है रातों में,

आईनों में चेहरा अपना देख जगाती है कोई नन्हा-सा निखार की याद || 

था वो दौर

 कभी दिल पर न किसी फ़िक्र का कोई मौसम-ए-शोर ,

हमारी राहों में बस सादगी का उजला-उजला नूर – था वो दौर ||

वो सुबहें जब धूप भी कच्चे जज़्बों की तरह काँपती थी,

मिट्टी की महक में सपनों का अपना ही मधुर ग़ुरूर – था वो दौर ||

टूटे पंखों से भी हम आसमानों की ओर बढ़ जाते थे,

हर टहनी में लगता था कोई देवता बैठा हुज़ूर – था वो दौर ||

पुराने बस्तों में काग़ज़ का संसार था, पर कितना जीवंत,

हर पन्ने पर बचपन की धड़कनों का बीता हुआ सफ़र – था वो दौर ||

साइकिल की साँसों पर दोस्त हँसी के झोंके रख देते थे,

हर मोड़ पे लगता था दुनिया में बस मोहब्बत हज़ार-नूर – था वो दौर ||

डाँट भी थी तो जैसे किसी दुआ का धीमा-धीमा स्पर्श,

किसी ताने में भी मीठा-सा माँ का कोई दस्तूर – था वो दौर ||

नंगे पैरों की गली-क्रीड़ा में समा जाती थी कायनात,

लकड़ी की बल्ला-गेंद से भी खुल जाता था हर सुरूर – था वो दौर ||

जेब-ख़र्च माँगने की चाह भी दिल में जन्म न ले पाती थी,

एक टॉफी से ही मन हो जाता था रूहानी ज़र्रानूर – था वो दौर ||

दीवाली में पटाखों की लड़ तोड़–तोड़ कर जलाते थे,

चिंगारियों में अपना ही चेहरा दिखता था भरपूर – था वो दौर ||

“मैं तुमसे मोहब्बत करता हूँ” कहना हमको आता ही कहाँ,

मगर हर धड़कन में माता-पिता का चुपचाप दस्तूर – था वो दौर ||

दुनिया ने हिला डाला, सच की बरसाती ठंडक ने छू लिया,

पर दिल का बच्चा अब भी पीछे मुड़कर लेता है दूर-दूर – था वो दौर ||

मनन कहता है—यादों की चौखट पर आज भी धुआँ-सा उठता हूँ,

कोई रात अचानक बचपन की रौशनी ले आए हुज़ूर – था वो दौर ||

The Paradox of Admiration: My Complicated Relationship with TM Krishna’s Music

There is an old joke about the Hindi-film villain Ajit who commands, “Robert, throw this fellow into a tank of liquid oxygen. The liquid won’t let him live, and the oxygen won’t let him die.”

Some days, I feel like that unfortunate fellow—caught between two irreconcilable truths.

As a rasika, I find myself unable to live without TM Krishna’s music. As an observer of his public persona, I find it hard to reconcile his political rhetoric and perpetual provocations with the transcendence he achieves on stage. I swing between awe and irritation, admiration and exasperation—year after year.

I have tried, more than once, to boycott his music. It never lasts. Inevitably, I run into mediocrity—popular kritis rendered without depth, without imagination. And in those moments, I miss the unmistakable TMK touch. I find myself returning to his music for solace, only to be unsettled again by his next ideological outburst. The cycle repeats.

Take, for instance, this rendition of a Muthuswami Dikshitar classic in Kamboji (link below)—a ragam TMK has long excelled in. His approach to this composition demonstrates the full expanse of his musicianship: his mastery, his imagination, and his total immersion in the art.

He begins with a viruttam, building the atmosphere brick by brick. He travels deep into the labyrinth of Kamboji before gently easing into the pallavi. Like a painter laying strokes of colour, he explores combinations of swaras, shades of emotion, and lyrical interpretation. Even at a measured tempo, the music stirs something primal. His enjoyment of the sahitya and his own swara pathways is unmistakable—and contagious.

The neraval in the anupallavi’s opening line showcases his precision and his intimate relationship with the ragam’s grammar. He then accelerates through the remainder of the phrase and dives into the charanam—a vast ocean of musical possibility. His use of the madhyama sthayi sparkles, and the second neraval is handled with both restraint and flourish.

And then comes the finale: the pallavi summarised in three speeds, beginning with the fastest and tapering into the slowest. It is sheer brilliance—technical, aesthetic, emotional.

And yet, as the final notes fade, I am left with a disquieting duality. I see in him shades of Ravana—Aalavandhaan’s haunting depiction of “Kadavul paadhi, mirugam paadhi.” Ravana, after all, was a genius: a veena virtuoso, a Vedic scholar, a devout Shiva bhakta—and still capable of profound darkness. History has chosen to remember primarily his flaws, not his brilliance.

Will TM Krishna become the Ravana of the modern musical kingdom—unquestionably gifted, yet remembered as much for his controversies as for his genius?

Only time will tell.

For now, I continue to live in this paradox: unable to relinquish the music, and unable to ignore the man.

https://www.youtube.com/watch?v=EkEiI9oqS-4

PS: The only other rendition of this song, that matches this level of Brilliance is that of Madurai Mani Iyer. I have tries at least 50 other musicians’ rendition of this song.

Of Course, Let’s Run a Marathon—With Chains on Our Feet

 Mr. Narayana Murthy has once again graced the nation with his sermon on the sacred 9-6-6 grind—nine hours, six days a week, for six decades, perhaps—because apparently greatness is just one long shift away. And as always, an establishment hungry for moral high ground nods in synchronized approval, as though the only thing standing between India and superpowerdom is "the laziness of its citizens".

To be fair to NM, the nation has been largely rendered "lazy" by liberal doses of freebies, cutting across states and political parties. And that calls for a whole new discussion, and I will get to that separately.

But, let’s be very clear: hard work is not the villain here. Hard work built Japan’s resilience, Korea’s competence, China’s manufacturing muscle, Taiwan’s precision, Singapore’s discipline, and Vietnam’s momentum. These nations did not simply ask their people to work hard—they created conditions where hard work meant something. They built world-class infrastructure before lecturing about world-class productivity. They ensured that a citizen breaking his back for the nation did not also break his spirit trying to access clean water, safe streets, decent hospitals, functioning sewage systems, or even uninterrupted electricity.

Their social contract was simple:

“You give us your best years of effort, and we’ll give you the basic foundations that make those years worthwhile - for you and by deduction, for the nation.”

Contrast that with the Indian version, which often sounds like a cruel parody. Here, we tell people to run a prosperity marathon, then quietly tie their legs with bureaucracy, corruption, crumbling infrastructure, broken public systems, and a thousand indignities that take more energy than their actual jobs. We ask them to work harder, faster, longer—while they spend hours navigating potholes, pollution, power cuts, paperwork, collapsing public services, and an education system that is an obstacle course rather than a springboard.

It is one thing to inspire people to push harder. It is another—and ridiculous —to force citizens to fight for the most basic elements of a civilized life and still demand peak performance. That is not national progress; that is gaslighting on a national scale.

This calls bring in front, the scenes in MGR's "Aayiraththil Oruvan" where the slaves get flogged, egging them on produce harder, under sub-human conditions!!

" அடிமை நாய்களே!"

Telling Indians to work harder without fixing these fundamentals is like asking a man to climb Everest while handing him a broken oxygen cylinder and telling him to “think positive.” It is the moral grandstanding of an elite that loves the optics of toughness but refuses the responsibility of fairness. It is a system that has perfected the art of blaming citizens for problems created by decades of policy apathy, infrastructural neglect, and administrative decay.

If the establishment truly wants to emulate Singapore or Japan, then let it first provide Japanese roads, Korean public systems, Taiwanese educational standards, Chinese infrastructure speed, Singapore’s civic discipline, and Vietnam’s administrative clarity. Only then will the call for harder work sound like a national mission—and not a tone-deaf lecture from those who never wait in government hospital queues, who don’t worry about water contamination, and who glide above the very chaos that suffocates the average worker every single day.

Until that day arrives, the sermon on “work harder” remains a mocking echo—because you cannot demand world-class output from citizens forced to endure sub-standard basics. You cannot build a great nation by exhausting its people before empowering them. You cannot unlock productivity by multiplying suffering.

As our own,  now-ostracised, poet Subramania Bharathi says, 

“துன்பம் நம்மிலே தோன்றிட, உலகம் துன்பம் தந்ததோ?

தீமை நம்மிலே பெருகிட, பிறர் தீமை செய்ததோ?”

கண்ணா, நீ வருவாயா?

 நினைத்தேன்…

இரவு முழுக்க மழை பெய்தது என்று.

ஜன்னல் திறந்த போது தான் புரிந்தது –

வெளியில் இல்லை,

என் உள்ளேதான் பொழிந்திருக்கிறது -

உன் நினைவு.

எத்தனை நாள் ஆயிற்று,

உன் பெயரை வாயால் சொல்லி ?

ஆனால் 

மூச்சு வரும் ஒவ்வொரு தடவையும்

சத்தமில்லாமல் 

உன் பெயரையே

உச்சரிக்கிறது.

காலைக்  காற்று வந்து

கூந்தலில் விளையாடும் போது,

திடீரென்று

உன் விரல்கள் நினைவு வருகிறது…

ஒரு நொடி கூட

அதை அனுபவிக்க, மகிழ முடியவில்லை;

அடுத்த நொடியே

அது காயமாகி விடுகிறது.

என் இளமையே,

இன்னும் உன்னை

அவன் வருவான்னு 

ஏமாற்றிக் கொண்டே 

இருக்கிறாயே –

என்ன ஒரு பொறுமை,

என்ன ஒரு பாவம்.

வசந்தம் வந்தாலும்

வண்ண மலர்கள் பூத்தாலும்

என் இரத்தத்துக்குள்ளே

இனி வருங்காலம் எல்லாம் 

காதல்நெருப்பு தான்.

அது எரியும் சத்தம் கூட கேட்கிறது

“அவன் வருவான்…” என்று 

ஒரு குயில் கூட கூவுகிறது - பின் 

இதயம் ஏமாந்து விடுகிறது.

வாசலில் காலடி சத்தம் கேட்டால்,

அவன் என்ற நம்பிக்கையில் 

இதயம் ஓடி சென்று

வாசலுக்கு அடிபட்டு

திரும்பி வந்து அழுகிறது.

இன்று நான்

யாரிடமாவது சிரித்தால்,

அந்த சிரிப்புக்குக் கீழே

நான் மட்டும் கேட்கும் குரலில்

நீங்காத ஒரு ஓலம் –

“உன்னைத் தவிர

வேறொருவரால்

இந்த உயிரைத் தழுவ முடியுமா?”

உன்னைக் இழந்த அந்த நொடியில்

காதல் மட்டும் போகவில்லை;

அதோடு சேர்ந்து

என் எதிர்காலமும்,

என் அமைதியும்,

என் ஆழ்ந்த உறக்கமும்

ஒன்றாகச் சென்று விட்டது.

ஒவ்வொரு இரவும்

ஒரே ஒரு வரியே மனதுக்குள்:

“உன் நினைவு இல்லாத

ஒரு மூச்சும்

எனக்கில்லை…”

இப்போதெல்லாம் 

இது தான் 

என் ஜபம்,

என் தண்டனை,

என் காதல்.

Periyava

 Even after decades, this memory does not fade. It still returns with the same intensity — not as a story, but as a reminder of a presence that continues to define my life. Many of you have heard this before, yet I feel drawn to write it again — because some experiences are not meant to be contained or forgotten. My apologies, if this sounds repetitive. I simply can’t have enough of this!

During my days at Guindy Engineering College, each month had one purpose that mattered above everything else: travelling to Kanchipuram just to see Maha Periyava. Nothing elaborate; no conversations; no petitions. I would simply stand before him… wait for that one look… that subtle lift of his right hand. That brief moment was enough to carry me through another month of life. I never felt the need to introduce myself or seek favours for myself — no prayers for marks, careers, comforts. I never wanted to reduce him into someone responsible for delivering my worldly checklist. His very presence was my reassurance.

And that hasn’t changed even today. I don’t recite shlokas to him. I don’t perform Anusha pooja. I don’t consciously “pray”. Yet, deep inside, there has always been a quiet certainty — that I walk through life under his gaze. Whether I remember him or get lost in my mundane routines, I know he is around. He doesn’t need my rituals. I don’t need reminders. The connection just is.

Years passed… life happened… and the time came when I lay in a chemotherapy ward — fragile in body, but trying hard to keep my spirit unshaken. That day, an overwhelming wave of longing rose from deep within… a longing not for a cure, not for a promise… but only for a pinch of Kunkuma prasadam from Periyava’s Adhishthanam. The yearning flooded my chest and choked my breath. Perhaps it was the silence of many years of missing him. Still, I held myself back — for even then, I did not want to ask. I didn’t want to turn him into a wish-fulfiller now, after all these years.

Three days later, Srini — a friend from Singapore, a Madhwa, someone with whom I had never discussed Periyava — walked into the hospital, shaken to see me in that state. He placed a rolled sheet in my hands. I removed the band. It was Periyava’s photograph.

And then — without a word of explanation — he handed me a packet of Kunkumam. From the Adhishthanam. Not just “temple prasadam”. Not some general offering from Kanchipuram.

The exact thing I had hesitated to even consciously desire.

No orchestrated prayer. No outward devotion. No communication. Yet Grace arrived — quietly, directly, unmistakably.

What do we call this? Coincidence? Probability? Luck?

I don’t feel the need to label it anymore.

It transpires that Srini was in Bangalore, when he hard about me. Apparently he was shocked, and was disturbed. That his when his friend was leaving on pilgrimage – to Kanchi, of all places. He had told them about me, and asked to bring back “temple prasadam”. Never mentioned anything about Periyava. Nor did Srini ever guess that I had immense attraction towards Periyava. Now, this friend of his goes all over in Kanchi, and brings back the photo of Periyava and Kunkumam prasadam – right from the Adhirshtaanam, nowhere else!! It took less than 72 hours for that odd wish of mine to turn into reality!

Some relationships with the divine do not fit the vocabulary of religion… they simply endure. They operate beneath thought, beyond words, untouched by whether we pray or not.

I may not constantly think of Him.

But He has never once stopped thinking of me.

“என்னை நினைந்தருளும் இறைவா

நானெப்போது நினைப்பேன்?”

— Thiruvasagam

“O Lord, You think of me always —

when have I ever truly thought of You?”

—   Dilip

We all stand naked

Somewhere between the invention of the wheel and the invention of TikTok dance challenges, humanity took a sharp wrong turn. Today, we live in a world where the internet knows more about you than your family, friends, astrologer, auditor, maid, or even that nosy uncle who interrogates you at weddings. In 2025, you don’t actually use the internet — the internet very proudly uses you. It peels you, seasons you, and serves you naked to advertisers, data brokers, and scammers with an enthusiasm that would shame a pushy insurance agent.

Take birthdays, for instance. Your own family may forget your big day. Your best friend may wish you two days late with a confused “Dude, I thought today was 15th…” even when the calendar screams it is the 17th. But the internet? The internet never forgets. Every shady portal where you once signed in during a moment of weakness — that half-dead e-commerce site where you bought a ₹199 bedsheet, the astrology page you visited during a breakup, the app you deleted because it kept overcharging delivery — all of them magically resurrect on your birthday. At 12:01 AM, your inbox bursts with “Happy Birthday, Dilip! Enjoy 8% off on colon cleanse powder,” or “Celebrate your special day with one free eyebrow threading,” or heartfelt blessings from Venkateshwara Cement Tiles Pvt Ltd. And just when you enter the temple for a late evening darshan, your phone pops an ad : “ Celebrate your Birthday, stay liberated - Durex!” Right in the middle of the Aarthi. 

And just when you’re done being loved to death by corporate affection, in swoops the legendary category of unsolicited porn invitations. You open a news article — just a news article — and immediately three pop-ups start screaming like hyperactive parrots: “Hot singles near you!”, “Aunties want friendship!”, “Click here for companionship ;)”. And the best part? You never asked for companionship. You don’t even know if you want companionship. But the internet, like an overconfident matchmaker, has decided that you are lonely and must be rescued immediately — by likely malware.

Then come the lottery scams. For someone who has never won even a decent bumper lucky draw at a school function, the internet believes you have won at least three international lotteries, two iPhones, and one Mediterranean cruise every single week. All the benevolence the universe denied you, Nigerian princes offer to you with open arms. All they want is your bank account, passport, the OTP you swore you’d never share, and maybe a kidney if you’re feeling generous. The internet is like Santa Claus — if Santa were a criminal mastermind.

But nothing matches the omniscient terror of targeted ads. Search “how to remove a stain from sofa” once, just once, and suddenly the online world thinks your entire personality revolves around sofas. Your feeds explode with sofa cleaners, sofa washers, sofa repairers, sofa astrologers, sofa yoga, maybe even sofas that want companionship. Your gadgets — phone, laptop, TV, maybe even the washing machine — seem to share a secret WhatsApp group called “Dilip Surveillance Squad.” You begin wondering if your devices are listening. Yes. Watching? Probably. Judging? Definitely.

And then comes the peak absurdity: you search for a kalyana mandapam and suddenly the internet starts sending you ads for nursery school admissions. Apparently, if you’re looking for a wedding hall, this means you will soon have a child who must immediately be enrolled in an IB curriculum school costing the GDP of a small nation. You haven’t even booked the hall. You’re not sure the bride or groom is ready. But your imaginary baby must apparently begin Cambridge Early Years now. This is digital astrology — predicting your entire life based on one Google search.

Everywhere you turn, the internet gleefully reminds you that privacy is an ancient myth. Talk about knee pain near your phone and Ayurvedic treatment ads attack. Think about dieting and cake ads chase you down every alley. Check out one mobile phone and the algorithm stalks you for two years as if you committed a crime. Whisper “loan,” and instantly your phone lights up with messages from banks, NBFCs, illegal moneylenders, and one random guy named Ramesh who somehow already knows your CIBIL score.

We feel naked online because — let’s accept it — we are. Every click, every scroll, every pause, every accidental tap is recorded, dissected, and auctioned off to advertisers in countries you didn’t even know existed. Your identity is no longer personal; it’s a buffet platter — and you’re the main course. You can wear the most expensive clothes in the world, but online you are basically running around in broad daylight wearing nothing but a Wi-Fi signal and hope.

This is the digital world we’ve signed up for — a creepy, hilarious, overenthusiastic neighbour who barges into your room, rearranges your closets, asks about your salary, and then says, “Don’t worry, I’m only helping.” We wanted convenience and got chaos. We wanted information and got interrogation. We wanted connection and got surveillance.

“In the digital world, you’re not a user — you’re the product that keeps accidentally clicking ‘Accept All.’”

முப்பாரின் முத்தானே! முகில்வர்ணனே!

 என்னோடு நிற்கெனும் நேசம் உனக்கே…

என்னாலொன்றுநான் செய்வதென்னே?

என்செய்யும் ஓரினும் நின் செல்வமே அல்லால்

இவ்வுலகில் எனக்கெது சாத்தியமே?

முப்பாரின் முத்தானே! முகில்வர்ணனே!

உன் திருப்பாதத் தாழ்வணை தொழுகின்றேன்…

உடலாயினும் உந்தனதே… உயிராயினும் உன்னததே…

உளமாழ்த்தும் ஓர் அழுகையிலும்

உன்னாலேதான் உருகுகின்றேன்…

தண்டிக்கவும் தாங்கிடவும்

தாயாய்நின்றாய் என் கண்ணனே…

சித்திரம் பல சித்திரம் உன் லீலைகள் கண்ணா…

எத்தனை யுகம் போனாலும் தீராத அதிசயம்…

முப்பாரின் முத்தானே! முகில்வர்ணனே!

உன் திருப்பாதத் தாழ்வணை தொழுகின்றேன்…

நரனாகிய நான் நீயே… நாராயணனும் நீயே…

நாமஜபத்தின் நான்முகமும் நீயே…

அருளாகியும் நின்றாய்… அழுகையிலும் நின்றாய்…

அறியாத எனக்கென அறிவாகி நின்றாய்…

சித்திரம் பல சித்திரம் உன் லீலைகள் கண்ணா…

எத்தனை யுகம் போனாலும் புரியாத அதிசயம்…

முப்பாரின் முத்தானே! முகில்வர்ணனே!

உன் திருப்பாதத் தாழ்வணை தொழுகின்றேன்…

Silk Umbrella in South Maada Street

The Silk Umbrella of South Maada Street

=====================

—  Dilip

The afternoon sun of Thanjavur lay heavy upon the red-tiled roofs, melting even the shadows into silence. The narrow agraharam lane shimmered in the heat; only the sound of a faraway nagaswaram drifted lazily from the Big Temple.

A figure appeared at the end of South Street — lean, white-veshti’d, and purposeful. He walked in short, precise steps, clutching under his arm a tattered black umbrella whose ribs jutted out like the bones of a saint who had fasted too long.

That was Krishnaswamy Iyer, clerk in the Collector’s Office — a man who had mastered the art of balancing dignity on a shoestring salary. His life moved in clockwork rhythm: dawn prayers, office files, morning The Hindu newspaper which bore headlines of an impending Indian Independence, and gentle surrender to his wife’s arithmetic.

Inside the house, Ambujam Ammal was inspecting the boiling rasam with military seriousness. A faint breeze carried the smell of tamarind and pepper.

“Ennaa!,” she called, “don’t forget to take your umbrella. The sun is cruel today.”

He appeared at the doorway, umbrella in hand — or rather, in fragments. “Ambu!,” he said, “this thing has no conscience left. It has holes, ribs, and a philosophy of suffering. When I hold it, even beggars pity me.”

She didn’t look up. “Appadi pesaatheengo. That umbrella will last ten more years if you open it properly. You’re the one who spoils everything.”

“But, Ambu,” he protested, “it gives shade only to my sins. My scalp is burning like the Ilupa chatti on Vaikunta Ekadasi!”

She tossed the coffee skillfully betwee the brass davara and tumbler, and said calmly, “Hold it properly! The sun will respect you if you respect your umbrella.”

The discussion ended there — as it always did.

**************

A week later, fate and the Thanjavur sun decided to test Ambujam’s thrift. She set out to visit her cousin on East Main Street, madisar neatly pleated, davara-tiffin swinging from her arm, and the same tragic umbrella above her head.

By the time she reached the bus stop, the umbrella had twisted itself into an abstract sculpture. A schoolboy passing by shouted, “Amma, that looks like a crow caught in a cage!”

Ambujam’s dignity cracked like a papad on hot oil. She darted into the nearest shop for shade — S. V. Natesa Mudaliar & Sons, Umbrella Merchants, Since 1898.

And there, like a divine vision in silk and brass, hung  a black silk umbrella, gleaming as though it had just heard a "Varnam" sung in its honour. The brass handle curved elegantly; the silk shone darker than first decoction coffee.

Ambujam stood mesmerised. Her thrift whispered, “Four rupees, eight annas — terrible sin!” Her pride replied, “A respectable lady cannot walk like a famine refugee.”

After ten minutes of fierce inner battle, she sighed and said, “Let it go. Shade is also Lakshmi.” And she bought it.

********************

That evening, Iyer returned from office, his forehead laced with sweat and tiredness. As he walked into the Rezhi, he froze! A gleaming new Umbrella, right on the Oonjal! This seemed more holy than the Arudhra Darisanam for him at that moment.

“Di Ambu!” he exclaimed, eyes wide. “What splendour! Did the Collector gift it to you?”

She cleared her throat modestly. “No, I... bought it for you.  For you only. The old one was a disgrace.”

He clasped his palms in awe. “Ambu, you are Annapoorani and Mahalakshmi rolled into one!”

The next morning, he strode down South Street under the new umbrella like a man who had just received the Sangeetha Kalanidhi title. His colleagues whispered, “What a miracle!” Even the peon saluted differently.

The peons saluted. The junior clerks nudged each other.

“New umbrella, ah?”

“Promotion on the way, sir?”

“Looks imported — Burma silk maybe?”

Iyer chuckled modestly, but brimmed with pride, inside. “My wife only... she has divine taste.”

At lunch, he went to Sri Lakshmi Vilas Coffee Hotel, placed the umbrella in a corner, and ate his curd rice with the peace of a saint.

He got up, went to the backside to throw away his used banana leaf for the benefit of the eagerly waiting cow, washed his hands with the help of the barss sombu, dried his hands. 

He headed back to pick up his new trophy. 

To his utter shock, the umbrella was gone.

“Where’s my umbrella?” he cried, running in circles.

The hotel boy shrugged philosophically. “Ayya, everyone has umbrella. Who knows whose is whose?”

Despair lit up his face. The umbrella had jsut vanished into thin air! Now, how will he face " Ambu"? 

By the time he rjsuted home, his scalp was glowing like temple brass.

Ambujam took one look and gasped. “Where is the umbrella?”

“Gone, Ambu... stolen.”

Her face shifted colours —  like the powders in her kolam box: white shock, yellow fury, red despair.

“Four rupees and eight annas gone to the wind? Even the British wouldn’t loot with such discipline!”

“Ambu don’t get agitated—”

“Agitated? Irungo! I’ll make Chidambaram tremble tonight!”

****************

Three days later, a man from the insurance company came to get Iyer’s signature. A cheerful fellow — and in his hand was a black silk umbrella with brass handle.

Ambujam froze.

The man said casually, “Ah, this? Someone left it at Lakshmi Vilas Hotel last week. No one claimed, so I took it. Beautiful, isn’t it?”

Iyer’s eyes bulged. “That’s—”

Before he could finish, Ambujam’s toe landed squarely on his foot under the table.

Iyer whispered, “Ambu! that’s ours!” She hissed, “If you say one more word, I’ll feed you pazhaya saadham till Navaratri.”

With a glib smile, she tune to the man and said " Ayya! that umbrella, in fact is his! He had forgotten to pick it up after his lunch. Old age is intensifying his memory loss.

Hehehe! Thank you for bringing it back to us. So thoughtful of you!“.

Without giving him a chance, she quickly reached out to the umbrella, took it in her hands and walked back to the kitchen, waiting for the man to leave, patiently. She did not return to the main hall, fearing that the man could ask back for the umbrella. 

**************

From that day, the grand silk umbrella never again saw the sun. It lay wrapped in an old veshti, deep inside Ambujam’s rosewood bureau — safe from heat, dust, and husband alike.

And every afternoon, as the Thanjavur sun poured molten gold upon his head, Krishnaswamy Iyer trudged to the Collector’s office under his faithful, broken relic, the old umbralla, muttering softly,

“Indha veettula suriyan kooda en pakkam illa.”

(Even the sun doesn’t take my side in this house.)

கடலுக்கு அப்பால்

கடல் தான் அவளின் உலகம்.

கடலுக்கப்பால் - அவன்.

ஒவ்வொரு காலையும் அவள் கடற்கரைக்கு வந்தாள்.

மணலில் பாதம் மூழ்கியபடி, வானத்தை பார்த்தாள் —

எங்காவது ஒரு நிழல் தோன்றுமா என்று.

கைகளில் ஒரு பழைய கடிதம்.

எழுத்துக்கள் மங்கியிருந்தாலும், அவள் மனதில் தெளிவாகவே:

“கடலுக்கு அப்பால் நான்... இக்கடிதம் உன் வசம் வரும்போது

நான் இன்னும் உயிரோடிருப்பேனா?  தெரியாது.

ஆனால் ஒவ்வொரு அலைக்கும் உன் நெஞ்சின் துடிப்பு போல ஒலி உண்டு.”

மூச்சு போனாலும் நினைவு போகாது,

மணல் கூட காத்திருக்கும் — அவன் காலடிக்கு.

================================================

அவன்.  அவளின் வாழ்வு முழுக்க நிறைத்தவன்.

காலை வேளையில் புன்னகை, இரவு வேளையில் கனவு. இருவரும் கனவு கந்தர்வ கோட்டையில் கூட்டு வாசம். அவனே அவள் அகிலம் ஆனான். 

அப்படி இருந்த நாளில், திடீரென்று கதவு தட்டல். ஆங்கிலப் படையினர்.

"துரோகி" என்று சொல்லி இழுத்துச் சென்றார்கள்.

அவளுக்குத் தெரிந்தது ஒன்றே — அவன் தன் நாட்டு சுதந்திரத்துக்காகப் போராடினான்.

கத்தினாள். கதறினாள். 

“எங்கு கொண்டு போகிறீர்கள் அவனை?’

அவர்கள் சொன்னார்கள் — “காலா பானி.” 

==================================

காலா பானி — கடலின் நடுவே ஒரு நரகம்

அந்தமான் கடலின் மையத்தில் கட்டப்பட்ட சிறை.

சுற்றிலும் கடல், நடுவில் கல் கோட்டை.

ஒவ்வொரு கைதிக்கும் தனி அறை.

ஒளி வர ஒரு சிறிய சிறு ஜன்னல் மட்டும்.

உயிர் குரல்கள் கடலில் கரைந்துபோகும்.

அங்கிருந்து யாரும் திரும்பியதில்லை.

அங்கே அவனை அடைத்தார்கள்.

எண்ணெய்-கல்லைத் திருப்பும் தண்டனைச் செக்குச் சக்கரம்.

சூரியன் எழுந்தது முதல் மறையும் வரை — வலி, வியர்வை, மௌனம். 

வலி. புண். சீழ். நோய். காய்ச்சல். 

வேதனை. வலி. மரண வலி. 

வெள்ளையனின் ஒவ்வொரு அடியும் நினைவுகளை அழிக்க முயன்றது. ஆனால் நினைவு மரிக்கவில்லை.

அந்த இருள் அறையிலும் அவனுக்கு தோன்றியது — அவள் முகம்.

அவன் மெல்ல சொன்னான்,

“காத்திரு... ஒருநாள் நான் திரும்புவேன்.”

மாதங்கள் வருடங்களாகின.

அவள் வாழ்க்கை பொறுமையும் வெறுமையுமாய் மாறியது.

ஒவ்வொரு காலையும் தீபம் ஏற்றி அவனின் புகைப்படத்தை நோக்கி மௌனமாய் நின்றாள். அவளின் பிரார்த்தனை — அவன் பெயர் மட்டும்.

தபால்காரன் கதவு கடக்கும் ஒலி — மூச்சு நின்றுவிடும். அந்த நாளில் ஒரு கடிதம் வந்தால், அவள் உயிரே வந்தது போல இருக்கும். வந்தது ஒரு கடிதம், அன்று.

“இங்கு இரவு இருளல்ல… அது மரணத்துக்காக காத்திருப்பு.

ஆனால் உன்னை நினைத்தால் — காற்றில் உன் வாசனை.”

அந்த வரிகளை அவள் வாசித்தாள்.

கண்ணீர் காகிதத்தைக் கரைத்தது.

அதை மெல்ல மடித்து உதட்டில் தொட்டாள்.

“வாழ்ந்திரு... நான் காத்திருக்கிறேன்,” என்றாள்.

அந்தமான் சிறையில் அவன் உடல் சுருங்கியிருந்தது.ஆனால் மனம் நிமிர்ந்திருந்தது. சுவற்றில் கரியால் எழுதியான் – அவள் பெயரை . பல முறை. 

“நான் திரும்பவில்லை என்றால் கோபப்படாதே.

என் இதயம் துடிக்கிறது — நான் காணாத சுதந்திரத்திற்காகவும் உனக்காகவுமே!.”

காய்ச்சலுடன் கிடந்தபோதும், அவன் நம்பிக்கை ஒன்றே அவனுக்கு மருந்து. “அவள் இன்னும் காத்திருக்கிறாள். போக வேண்டும் – சீக்கிரமே!”

அந்த இரவு - அவள் திடீரென்று விழித்தாள். மூச்சு முட்டியது. நெஞில் இனம் புரியாத ஒரு கனம். எழுந்து கடற்கரைக்கு ஓடினாள். அலைகள் கொந்தளித்தன. 

அவள் கத்தினாள்,

“அவன் உயிரோடுதான் இருக்கின்றானா? ஒரு சமிக்யையாவது கொடு!”

கடல் கரைந்தது. சத்தமாக அலறி திடீரென்று அமைதியானது போலிருந்தது.

கடல் சொன்னது — ‘அவன் வருவான்’,

அவள் சொன்னாள் — ‘நான் காத்திருப்பேன்.’

வருடங்கள் கடந்தது. கடிதங்கள் வரத்து நின்றது. மக்கள் மெதுவாக மறந்து விட்டார்கள்.

அவள் மட்டும் இன்னும் கடற்கரைக்கு வந்தாள்.

கடலின் வெள்ளை நுரை – அவள் கூந்தலில் குடியேறி இருந்தது.

ஆனால் வாடிய கண்கள் இன்னும் அதே வருடலில். தேம்பிய நெஞ்சம் தேடலில் தஞ்சம். 

சில நேரங்களில் அவள் தனக்குள் நகைத்தாள்.

“அவன் இன்னும் இங்கேயே இருக்கிறான் போல.

அலை ஒலி... காற்றின் தழுவல்... அவனின் மூச்சு போல.”

ஒரு மாலை, ஒரு சிறுவன் ஓடி வந்தான்.

“மாமி! கடற்கரையில் இதைக் கண்டெடுத்தேன்!”

அவன் கையில் ஒரு இரும்புப் பெட்டி. உள்ளே, உப்பு நீரால் மங்கிய காகிதம். அதில் மங்கிய எழுத்துக்கள்:

“கடலுக்கு அப்பாலும், உன்னையே நினைத்தேன்.”

அவள் கைகள் நடுங்கின.

அது அவனிடமிருந்து தானா?

அல்லது வேறொருவர் தன் காதலிக்காக எழுதியதா?

தெரியாது.

ஆனால் அவள் இதயத்தில் முழு நம்பிக்கை —அது அவன்தான். கண்டிப்பாக.

அலை கடந்து அவன் பெயர் வந்தது,

அழுத மனம் நின்று போனது.

அவள் கடலை நோக்கிப் பார்த்தாள். சூரியன் தங்கமாக கரைந்தான்.

“நீ வந்துட்டியா?…” என்று அவள் கிசுகிசுத்தாள்.

“கடலோடே, காற்றோடே… நீ வந்துட்டே. வா! வா!”

அலை ஒன்று வந்து அவள் காலில் முத்தமிட்டது.

அந்த இரவு தீபம் வழக்கத்தை விட பிரகாசமாக எரிந்தது.

அடுத்த நாள் காலை.

“அக்கா!” பக்கத்து வீட்டு பார்வதி. உள்ளே வந்தாள். பார்த்தாள்.

இவள் இருக்கை காலியாக இருந்தது.அவன் கடிதங்கள் தரையில் இரைந்து கிடந்தன. சில காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்தன.

“காத்திருந்து பூத்து விட்டள்! கடலோடு கலந்து விட்டாள்!’

“அவனுடன் அவள் ஒன்றி விட்டாள்!”

மூச்சு போனாலும் நினைவு போகாது,

மணல் கூட காத்திருக்கும் — அவன் காலடிக்கு.

 

ஆற்றங்கரையில் ஒரு காதல்

 நதியோரம் நிற்கிறாய் நீ

தாமரை போல் மிதக்கிறாய் நீ

காற்று உன் கூந்தலோடு கூத்தாடுகிறது

மரங்கள் சலசலத்து மந்திரம் சொல்கின்றன

பௌர்ணமி நிலவு பதைபதைக்கிறாள் 

அவள் வெண்மை வெறும் மெழுகு

உன் முன் மங்கி மறைந்து போவாள் 

நீ சிரித்தால் அவள் நாணி நடுங்குவாள்

நதி என் நெஞ்சம் போல் ஓடுகிறது

உன்னை நோக்கி ஓயாமல் ஓடுகிறது

அலைகள் உன் பாதங்களில் அணைக்கின்றன

காற்று என் மூச்சாய் கனத்த பெருமூச்சு விடுகிறது

உன் கண்கள் — கண்ணை கவரும் விண்மீன் மழை

உன் குரல் — தேனாய் ஒழுகும் தென்றல் பாடல்

உன் முகம் — பொன்னாய் மினுக்கும் பூ வைரம்

நீ இல்லாத வாழ்க்கை — நீரிலாப் பாலை நிலம்

மரங்கள் மெல்ல குனிந்து மனம் மகிழ்கின்றன

நிலவு வெள்ளி வேலியாய் நம்மை மூடுகிறாள்

காற்று காதல் கதைகள் கிசுகிசுக்கிறது

நதி இதயத்தின் நாதமாய் ஒலிக்கிறது

இந்த நேரம் நிலைத்திருக்கட்டும்

மலர் போல் மென்மையாய் உன் கரம் என் கரத்தில்

நிலவும், நீரும், காற்றும் சாட்சி

நீ என்னவள் — நித்தம் நிச்சயம்.

அக்னித் துண்டு

 

 

மழை வானத்திலிருந்து விழும் துளிகள் இல்லை — துக்கத்தின் கண்ணீர்த் துளிகள் போல விழுந்தது.
மேல் மாடியின் விளிம்பில் மழையில் நின்றாள் மீரா சர்மா. வெள்ளைச் சேலை பறந்து கொண்டிருந்தது, ஒரு வேதனையின் கொடியைப் போல.
வயது இருபத்தொன்பது. விதவை.
எட்டு மாதங்களில் வாழ்க்கை முழுக்கச் சிதறி விழுந்துவிட்டது.

கண்களை மூடியாள்.
விக்ரமின் சிரிப்பு… அந்த கண் ஓரம் மடிப்பு, அந்த முடியை காதுக்கு பின்னால் சொடுக்கிய மென்மை… எல்லாம் நினைவில்.
அவளை  மும்பையில் நடந்த ஒரு தொழில் மாநாட்டில் சந்தித்தான்.
அவள் அப்போது அகமத்நகரிலிருந்து வந்த ஒரு சாதாரண பெண். மேலாண்மை பயிற்சியாளர்.
அவர் — விக்ரம் சர்மா, சர்மா இண்டஸ்ட்ரீஸ் என்கிற பெரும் தொழில் பேரரசின் வாரிசு.

அவரது தந்தை ராஜ்வீர் சர்மா, ஒரே ஒரு துணி ஆலைக்குத் தொடங்கி அதை நூறு கோடி மதிப்புள்ள நிறுவனமாக வளர்த்த மனிதர். “மீரா ஒரு சாதாரண பின்னணியில் வந்தவள்,” என்ற ராஜ்வீரின் சந்தேகத்திற்கு விக்ரம் அமைதியாகச் சொன்னான்:

“அப்பா, பின்னணி முக்கியமில்லை. நேர்மை தான் முக்கியம். மீராவிடம் அந்த நேர்மை இருக்கிறது — நிறைந்த அளவில்.”

அந்த ஒரு வாக்கியம் மீராவின் வாழ்க்கையை மாற்றியது.

திருமணம் எளிமையாக நடந்தது. பெரிய கோலாகலம் ஒன்றுமில்லை.
மீரா தன் தாயின் பழைய பட்டு சேலையை அணிந்தாள். கோவிலில் சின்னச் சின்ன பந்தல்கள், நெருங்கிய உறவினர்கள். 

பத்து மாதங்களில் ஆதித்யா பிறந்தான் — கண்களில் ஒளி, புன்னகையில் வானம்.

ஆனால் விதி — எப்போதும் ஒரு திறமையான நகைச்சுவை எழுத்தாளர் போல — துயரத்தை எழுதுவதிலும் பேராற்றல் கொண்டது.

ஒரு செவ்வாய்கிழமை.
விக்ரம் சுவிட்சர்லாந்தில். பனியால் வழுக்கும் மலைப்பாதை. ஒரு லாரி, ஒரு திருப்பம், ஒரு நிமிடம்.
மூன்று மணிக்குத் தொலைபேசி.
ஒலியில்லாத ஒரு கத்தல்.

அந்த இரவே ராஜ்வீர் பத்து வயது முதிர்ந்தார்.

அந்த இறுதிச்சடங்கில், மந்திரங்களுக்கிடையே, “இனி அவள் என்ன செய்வாள்?” என்ற கிசுகிசுக்கள்.
ஒரு விதவை. ஒரு குழந்தை. ஒரு பேரரசு. அனைத்தும் சிதைந்த காட்சிகள் போல மீராவின் மனதில் சுற்றின.

ஒரு மாலை, சிறுவனுக்கு சாப்பாடு ஊட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.
அப்போது ராஜ்வீர் வந்து அமைதியாகச் சொன்னார் —

“மகளே… என் மகன் போய்விட்டான். ஆனால் அவன் கனவு போகக்கூடாது. இந்த நிறுவனத்தை நடத்த உன்னைப் போன்ற ஒருவர் தேவை. எனக்கு பக்க பலமாய் இருந்து எல்லாவற்றையும் நீ கற்றுக்கொள். எனக்குப்பின் இந்த தொழில் சாம்ராஜ்யம் உன் வண்ணத்தில் மெருகேற வேண்டும்!”

அடுத்த நாளே, மீரா தொழிற்சாலைக்குப் போனாள்.

துணி இயந்திரங்களின் சத்தம், எண்ணெய் வாசனை, கணக்குப் புத்தகங்கள் — அவை அனைத்தும் அவளது புதிய உலகம் ஆனது.ராஜ்வீர் கடுமையான ஆசான், ஆனால் நெஞ்சம் மென்மையானவர்.

“மீரா,” அவர் சொல்வார், “தொழில் என்பது எண்கள் அல்ல. அது மனிதர்களின் வாழ்க்கை.”

எட்டு மாதங்கள் கடந்தன.
ஒரு நாள் ஆதித்யாவுக்கு காய்ச்சல்.
மருத்துவர்கள் “சாதாரண வைரஸ்” என்றார்கள்.
பிறகு “டெங்கு” என்றார்கள்.
பின்னர் — எதுவும் சொல்லவில்லை.

மழையில் நனைந்த மாலை. சிறுவன் மூச்சு நிறுத்தினான். மலரும் முன்னேயே அந்த இளம் பூ வாடி விட்டது! மீரா கண்ணீர் சிந்தவில்லை. ஒரு சிலை போல நின்றாள்.

அந்த இரவு, மேல் மாடியில் நின்றாள் மீண்டும்.
அந்த விளிம்பின் அப்பால் — அமைதி.
ஒரு அடிக்கு அப்பால் — விக்ரம். ஆதித்யா. மயான அமைதி.

அப்போது ராஜ்வீரின் குரல்:

“மீரா… என் மகனையும், பேரனையும் இழந்துவிட்டேன். இப்போது நீயும் போனால், நானும் உயிரோடு சாவேன்.”

அவர் அருகே வந்தார். மழை இருவரையும் நனைத்தது.

“நான் முதியவன். இன்னும் சில வருடங்கள். ஆனால் ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் நம்மை நம்பி இருக்கிறார்கள். நீ உயிருடன் இருக்க வேண்டியது உன் கடமை.”

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

“என்னால் முடியுமா?”

“முடியும்,” என்றார் ராஜ்வீர். “ஏனெனில் உனக்கு அறிவு மட்டுமல்ல, ஆண்டவன் அருள் உண்டு. உன் துக்கம் ஒருநாள் மற்றவர்களுக்கு நம்பிக்கையாக மாறும்.”

அடுத்த காலை — மீரா மீண்டும் பிறந்தாள்.

அவள் போராட்டத்துக்குள் நுழைந்தாள். ஆதித்யாவின் சிதை அணையும் முன்னேயே மீண்டும் களமிறங்கினாள்!

 சில வாரங்களிலேயே கம்பெனியின் ஆண்டு பொதுக்குழுகே கூட்டம் (AGM).  கம்பெனி போர்ட்ரூம் முழுக்க ஆண்கள். சிலர் மெதுவாகச் சிரித்தனர். சிலர் பகிரங்கமாகவே பரிகாசம் செய்தனர்.
ஆனால் அவள் பேசத் தொடங்கியதும் — அனைவரும் அமைதி.

“நான் அனுபவம் இல்லாதவள்,” அவள் சொன்னாள், “ஆனால் பயம் இல்லாதவள். எல்லாவற்றையும் இழந்தவள், அதனால் எதையும் இழக்கப் பயப்படாதவள்.”

அவள் சமர்ப்பித்த திட்டம் — வெறும் வளர்ச்சி அல்ல, மறுமலர்ச்சி.
புதிய சந்தைகள், பசுமையான தொழில்நுட்பங்கள், பணியாளர்களுக்கான பங்குதாரர் திட்டங்கள்.

“நாம் பணம் சேர்க்கப் போவதில்லை,” அவள் சொன்னாள், “மதிப்பு உருவாக்கப் போகிறோம்.”

இரண்டு ஆண்டுகள். இரண்டே  ஆண்டுகளில் மீரா சர்மா, ராதோரே இண்டஸ்ட்ரீஸின் தலைமை நிர்வாகியாக நியமிக்கப்பட்டாள்.

பின்னர் — நிறுவனங்கள், நாடுகள், கண்டங்கள் — அவளது பார்வையில் ஒவ்வொன்றாய் விரிந்தன.

ஆனால் வெற்றியின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் அவள் நின்றது தர்மத்தின் மேல்.
தொழிலாளரை நீக்கவில்லை, கற்றுக்கொடுத்தாள்.
நதியை மாசுபடுத்தவில்லை, தூய்மையாக்கினாள்.
பணக்காரராக அல்ல — மனிதராக உயர்ந்தாள்.

“இது சாத்தியமில்லை,” என்று விமர்சகர்கள் கூறினர்.
ஆனால் அவளது மனிதநேயம் தான் நிறுவனம் வளரச் செய்தது.

பின்னர் அவள் நிறுவிய விக்ரம் ஆதித்யா அறக்கட்டளை —
பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள், தொழில் பயிற்சி மையங்கள் — நாட்டின் எல்லை எல்லையிலும் அவளது கைரேகை.

ஒரு பத்திரிகையாளர் கேட்டார்:

“இத்தனை சாதனைகளுக்குப் பிறகும், ஏன் இத்தனை சமூகப் பணிகள்?”

“ஏனெனில் துயரம் என்ன என்பதை நான் அறிந்தவள்,” அவள் அமைதியாகச் சொன்னாள். “அதை மற்றொருவருக்கு வராமல் தடுக்க முடியுமானால் — அதுதான் உண்மையான வெற்றி.”

ராஜ்வீர் இறந்த நாள், அவரது கையில் அவளது கை.

“மீரா… நீ என் கனவை மீறி வாழ்ந்தாய்,” அவர் நிதானமாகச் சொன்னார்.
“நீயே எனக்கு மீண்டும் மகனாய்  வந்தவள்.”

பதினைந்து ஆண்டுகள் கழித்து — வருடாந்திர கூட்டத்தின் மேடையில் நின்றாள் மீரா.

நாற்பத்துநான்கு வயது.

பெருமை இல்லை. அமைதி மட்டுமே.

“இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்,” அவள் தொடங்கினாள், “நான் ஒரு சாதாரண பெண். எந்த சிறப்பு வம்சமும் இல்லை. ஆனால் எனக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தது — இரு ஆண்களிடமிருந்து. என் கணவன் விக்ரம் — குணமே வாழ்க்கையின் அடிப்படை என்றவர். என் மாமனார் ராஜ்வீர் — சேவைதான் தலைமை என்று கற்றுக் கொடுத்தவர்.”

அவள் சிறிது நிமிடங்கள் அமைதியாக நின்றாள்.

“இந்த மண்ணில், நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், சிதைந்த பேரரசை மீண்டும் எழுப்பிய பெண்கள் இருந்தனர். அவர்களை நாம் மறந்துவிட்டோம். வெளிநாட்டின் பெயர் தெரியாத பெண்களைப் போற்றுகிறோம். ஆனால் நம் மண்ணின் அகில்யாபாய் ஹோல்கார், நம் மீராபாய், நம் தாய்கள் — அவர்களே உண்மையான ஊக்கங்கள்.”

“துயரம் முடிவல்ல. அது தொடக்கம். இழப்பு நம்மை வரையறுக்காது — அதற்கான நம் பதில் தான் நம்மை உருவாக்குகிறது.”

கூட்டத்தில் ஒரு இளம் பெண் — கிராமத்திலிருந்து வந்த முதல் தலைமுறை பட்டதாரி — அழுதாள்.
அவளது தாய் ஒரு வேலைக்காரி.
இன்று அந்த மகள் மீராவின் நிறுவனத்தில் பணிபுரிகிறாள்.

பின்னர் ஒரு வயதான பெண் வந்து மீராவை அணைத்தாள்.

“மாமி,” அவள் சொன்னாள், “என் மகள் இன்று மூன்று பள்ளிகளை நடத்துகிறாள் — உங்க அறக்கட்டளையின் உதவியால். அவள் தன் மகளுக்கு உங்கள் பெயர் வைத்திருக்கிறாள் — மீரா.”

அந்த புகைப்படத்தில் குழந்தையின் கண்கள் — ஆதித்யாவின் கண்கள் போல.
மீரா நெகிழ்ந்தாள்.

“இதற்காகத்தான் நாம வாழ்கிறோம்,” என்றாள் மெதுவாக.

அந்த இரவு — மீண்டும் அதே மேல் மாடி.
அதே மழை.
ஆனால் இப்போது அவள் விளிம்பில் இல்லை.
வானத்தைப் பார்த்தாள்.

விக்ரம். ஆதித்யா. ராஜ்வீர்.
அவள் சிரித்தாள் — துயரத்திலிருந்து பிறந்த அமைதியுடன்.

“நான் ஒருத்தி அல்ல,” அவள் சொன்னாள், “பலர் நடந்த பாதையைத் தொடர்கிறேன். நான் அவர்களின் நிழல் — அவர்களின் தீபம்.”

மழை அவளது வார்த்தைகளை வானத்தில் சேர்த்தது.
அங்கு, ஏதோ ஒரு நட்சத்திரம், சிறிது நேரம் பிரகாசமாக எரிந்தது.

மீரா சர்மா — ஒரு பெண் அல்ல.
ஒரு புனிதம். ஒரு மறுமலர்ச்சி.
அவள் எழுந்தது தீயிலிருந்து அல்ல — தீயினால்.

அவளது எழுச்சியால், பல பெண்கள் தங்கள் பாதையை ஒளிரச் செய்தனர்.

அவளது கதையை வருங்காலம் சொல்லும்:
“அவள் அகில்யாபாய் போல, பேரரசை மீண்டும் எழுப்பினாள். ஆனால் தன் காலத்தில், தன் மொழியில், தன் மனதில்.”

ஏனெனில் உண்மையான ராணிகள் அரசரங்கில் அமர்வதில்லை —
அவர்கள் தங்கள் சாம்ராஜ்யத்தை சாம்பலிலிருந்து எழுப்புவார்கள்.

அக்னித் துண்டு  மீரா, மீண்டும் பிறந்தாள்.
தீயின் வழியாக — ஒளியாக.