மதகுகள் மாறின

அன்று காலை சுப்பிரமணி மிகவும் பரபரப்பாகக் காணப்படர். எப்போதும் போல அவர் மனைவி தங்கம் காலை 5 மணிக்கெல்லாம் எழுந்து , இருட்டில் ஒரு லாந்தர் விளக்கை எடுத்துக்கொண்டு மாட்டுக்கொட்டிலுக்கு சென்று "லட்சுமி " யைக் கறந்து, கொடியெடுப்பில் வெந்நீர் வைத்துவிட்டு, வறுத்து வைத்திருந்த காப்பிக் கொட்டையை அரைக்கச் சென்றிருக்க, அவர் வீட்டில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டு இருந்தார்.

கொடியடுப்பில் வெந்நீர் ஒருபுறம், பால் மறுபுறம் என ஒரு பெரிய பித்தளை டம்பளர் நிறைய நுரைக்க நுரைக்க பில்டர் காபி வர, அதன் நறுமணமும் சுவையும் கட்டி இழுக்க, அவர் கவனமோ வேறு எங்கோ. அவசரமாக காபியை உள்ளே தள்ளி விட்டு, வயலை நோக்கி விரைந்தார்.

விடியற்காலை ஆதலால் வழி சரியாகப் புலப்பட வில்லை. ஆனாலும் பழகின பாதை. லாந்தர் இன்றியே விரைந்தார். தூரத்தில் எங்கோ ஒரு தோப்பில் மயில் கரைந்தது. மாடுகளை சில புலையர்கள் மேய்க்க ஆயத்தம்  ஆக, மாடுகளின் கழுத்து  மணியோசை, அக்காலை  பொழுதில் , மாரியம்மன் கோவில் மணியோசையுடன் போட்டி போட்டது. மெல்லிய ஆடி மாசக்காற்று குளத்துக்கரை பவளமல்லியின் வாசனையை சுமந்து வந்தது.

மேட்டூரில் தண்ணீர் திறக்கப்பட்டு lower delta எனப்படும் கீழக் காவிரி மாவாட்டப் பகுதிகளுக்கு வருவதற்கு சுமார் ஏழு நாட்கள் வரை பிடிக்கும். வீர சோழனாரு, வெண்ணாறு, வெட்டாறு, குடமுருட்டி, பாண்டவையாறு, அரசலாறு, கடுவையாறு, கோரையாறு, ஓடம்போக்கியாறு, பாமணியாறு எனக் காவிரி தாய் தன்னையே மாய்த்துக்கொண்டு பல பிரிவுகளாகி டெல்டா பகுதி மக்களுக்கு பாசனம் மூலமாக பாசத்தைக் காட்ட, அத்தண்ணீர் பட்டவாசல் வாய்க்காலுக்கு வர இன்னுமொரு ஐந்து  நாட்கள் வரை பிடிக்கும்.

அந்த ஆண்டில் மேட்டூரில் நீர் வரத்து கம்மிதான். சென்ற வாரம்தான் சுப்பிரமணி பஸ்ஸைப் பிடித்து சென்று தஞ்சையில் கலெக்டரை சந்தித்து மனு கொடுத்து விட்டு வந்திருந்தார். ஆடி மாதம். குறுவை நடவு நேரம். தண்ணீர் இல்லையென்றால், மக்கள் என்னதான் செய்வார்கள்? வானம் பார்த்த பூமி அல்லவா?

அத்தண்ணீரை மதகுகளில் தேக்கி வைத்து ஒவ்வொரு நிலமாக பாசனத்திற்கு பயன் படுத்துவது வழக்கம். கிராமத்தாரின் mini dam எனப்படும்  மதகுகள் ஒவ்வொரு நிலச்சுகாந்தாரின் நிலத்திற்கு அருகிலும் மூங்கிலினால் குறுக்கும் நெடுக்குமாக வெளி போல பின்னப்பட்டு வைக்கோல் கொண்டு அடைக்கப்படுவது வழக்கம்.

அதில் நிறைய நீர் திருட்டு ( அந்த காலத்திலேயே) நடப்பது வழக்கம். அதை மேற்பார்வை இடவே இந்த விடிகாலை விரைவு வரவு, சுப்பிரமணிக்கு. யாராவது நீரை எடுத்துக்கொண்டு விட்டால், பின், பாசனத்துக்கு என்னதான் செய்வார், பாவம்? கடைசி மகள் கல்யாணம் வேறு பங்குனியில் கன்னிகாதானம் செய்தாக வேண்டுமே! நல்ல சாகுபடி இருந்தால் தான் அது சாத்தியப்படும்?

"மதகு திறக்கும் நேரம் ஆகி விட்டதே! கோவிந்தராசு வந்திருப்பானோ?"

"கும்புடுறேங்கைய்யா!" வந்து விட்டிருந்தான்.

"வா கோவித்து. இன்னிக்கி வீட்டிலையும் நெறய வேலை கெடக்கு. சம்பந்தி வராரு! இதரப்படியெல்லாம் பேசி முடிக்கணும்!பாத்திரம் பண்டம், சீர் செனத்தி , நக , வரதட்சனை ......    எல்லாம் நல்லபடியா முடியணும்! வா! வேலைய சுருக்க கவனிப்போம். "

" ஆகட்டுங்கயா!"

உடனே வாய்க்காலில் இறங்கினான். வைக்கோலை அகற்றினான். மணி அடித்தவுடன் ஆர்ப்பரித்துக்கொண்டு பள்ளிக்கூடத்தை விட்டு ஓடும் குழந்தைகளைப்போல நீர், ஒரு குதூகுலத்துடன் வரப்பைத் தாண்டி வயலுக்குள் பாய்ந்தது நீர்.

"வணக்கம் அய்யா! நல்லா இருக்கீயளா?"

குரல் கேட்டுத் திரும்பினார். சன்னமான குரலுக்குச் சொந்தக்காரர் நல்லதம்பி . பக்கத்து நிலக்காரர்.

" ஏஞ்ஜ நல்லதம்பி! என்ன காலங்கார்த்தால வயப்பக்கம்? ஒன்னோட மொற இன்னும் ரெண்டு நாளைக்கு பொறவுதானே?"

"அது வந்துங்கய்யா ....." வயதில் சிறியவரான நல்லதம்பி இழுத்தார்

" சும்மா தயங்காம சொல்லு!"

" அதுங்கய்யா...   என் சின்ன பொண்ணுக்கு ஒரு வரன் வந்து இருக்கு. அதுதான் ஒங்கள ஒரு வார்த்தை கேக்கலாம்ன்னு ... "

" அட! காலங்கார்த்தால நல்ல சமாச்சாரமா சொல்ற! ரொம்ப சந்தோசம். பையன் என்ன செய்யறான்? வெவசாயியா?"

"இல்லீங்க்யா! அவுக அய்யா எட்டுக்குடில மிராசுதார். பையன் இங்க கீவளூர்ல ஆரம்ப சுகாதார நெலயத்துல டாக்ட்டரா இருக்காருங்கயா!"

"அட்றா சக்கை! புளியங்கொம்பாதான் புடிச்சு இருக்க! ஆமா, டாக்டராச்சே! வரதட்சணை நெறய எதிர் பார்ப்பாங்களே! ரெண்டு  புருஷம் முன்னாடிதான் ஒன் பெரிய பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணின! எப்படி சமாளிக்கப்போற?"

" அய்யா! 4 வேலி நெலத்த நம்ம ராவுத்தருக்கு விக்கறதா ஏற்ப்பாடு. அது போக,  இந்த வருஷம் நல்ல வெளச்சல் வந்தாதான்யா....  "

"ஓ!!".......

இரண்டு நிமிஷம் மௌனம் ....  என்ன நினைத்தாரோ.........

"டேய் கோவிந்து!"

வந்தான்.

" அந்த வைக்கோல நம்ம நிலத்து பக்கம் அடைச்சு வை! தண்ணீ மொதல்ல நல்லதம்பி நெலத்துக்குப் போகட்டும்!"

" அய்யா! என்ன சொல்றீய?....   "

" செரியாத்தாண்டா சொல்லி இருக்கேன்! சொன்னத செய்டா"

மூன்று தலைமுறையாக அவர் பண்ணையில் கோவிந்துவின் குடும்பம் வேலை பார்த்து வந்தது. எதிர்ப் பேச்சு பேசி பழக்கம் இல்லை.

"ஆவட்டும்யா".

அடுத்த பட்டாவது வது நிமிடத்தில், நீர் நல்லதம்பியின் நிலத்தை நோக்கி சீறிப் பாய்ந்தது.

" அய்யா! ஒங்களுக்கு எப்படி தெரியும், நான் இத தான் கேப்பேன்னு?..  " நா தழுதழுத்தது , நல்லதம்பிக்கு.

"என் வீட்டிலேயும் ஒரு பொண்ணு கல்யாணதுக்கு நிக்கறா! பொண்ண பெத்தவனுனுக்கு என்ன வேணும்னு எனக்கு தெரியாதா? இந்த கால வேளைல வேற எதுக்கு வரபோற?"

" அப்போ, நீங்க என்ன செயவீய? ஒங்க பொண்ணு கல்யாணம் பங்குனியில இல்லையா? அதே மொடை தானே உங்களுக்கும்?"

" எம்பளது வருஷத்துக்கு அப்புறம் இந்த வருஷம் கெரகம் எல்லாம் நல்லா இருக்குன்னு சோசியரு சொன்னாரு! நாட்டுல வெளச்சல் அமோகமா இருக்குமாம்!

நாம் கும்புடுற என் மாரியாத்தா கை விட மாட்டா ! ஒனக்கு குடுத்தது போக நிச்சயம் எனக்கும் குடுப்பா! என் பொண்ணு கழுத்துலேயும் நல்லபடியா தாலி ஏறும். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு. நீ எதுக்கும் கவல படாம ஆகவேண்டியதப் பாரு!"

கோவிந்தராசுவுக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை. "டே கோவிந்து! கல்யாணத்துக்கு நாள் குறிச்சாச்சு! பணத்த எப்படி பொரட்டப் போறேனோ? தெரியல! மாரியாத்தா தான் ஒரு வழி விடணும்!" இது நடந்தது நேற்று. அட, ஒரு மணி நேரம் முன்புகூட கவலை தோய்ந்த குரலில் காரகரத்தாரே! இப்போதோ, கதையே வேறாகி விட்டதே!

ஒன்றுமே நடக்காதது போல , மற்ற வயல் வேலைகைளை கவனித்துவிட்டு திரும்பி நடந்தார், சுப்பிரமணி . இப்போது மணி காலை பத்து. காத்திருக்கும் தன் கடைக்குட்டி மகளின் முகம் கண் முன்னே வந்து போனது. மெல்ல, ஒரு பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டே வீடு நோக்கி நடந்தார்.

வழியில் ஆரம்பப்பள்ளி. மரத்தடியில் பிள்ளைகள், உரத்த குரலில் அவ்வையாரை அழைத்தனர்  :


“சாதி இரண்டொழிய வேறில்லை சாற்றுங்கால்
நீதி வழுவா நெறிமுறையின் – மேதினியில்
இட்டார் பெரியோர் இடாதார் இழிகுலத்தோர்
பட்டாங்கில் உள்ள படி”

*****************************************

திலீப்

लाज़मी है

आँखें हैं तो निगाह लाज़मी है
दिलदार हूँ, एक ग़ुनाह लाज़मी है।

तेरी सूरत और मेरी आँखें टकराए
तो होटों से "आह" लाज़मी है।

ख़्वाब में तेरी बाँहों में था, सनम
नींद  में भी  "वाह" लाज़मी है।

तेरी सुर्खी निशाँ अब भी मेरे सीने में
आईने के सामने तेरी चाह लाज़मी है।

सुकूत-ए-आह

ज़माना-ए-धूल-ए-मिट्ठी अभागा
में ज़िन्दगी से काफी दूर भागा

बस, सांस लेने बैठा , और देखा
मेरे सारे कुर्ते पर दागा ही दागा

पीतल का दिया अब पीतल ही रहा
इसको अब वापिस कौन लेगा

सुकूत-ए-आह अब कानों को भर रहा है
शायद जहन्नम में ज़रूर सुकून मिलेगा

भूक

न फ़क़त चिरागों से जलाया जाता है 

राख-ए-ज़िन्दगी  भूख से भी  बनाया जाता है 

जिस खाने से दूर रहने के कसम खाते हो 

उसी की परछाई यादों में समाया जाता है 

चाहे जितना भी पाबंदी लगाने की कोशिश हो 

भूक से हर फ़सील को पणाया जाता है  

तालुक़ को कायम रखना है, तो पेट पूजा कर लो 

खाली पेट से अक्सर रिश्ता कटाया जाता है 

25 காசு நாணயம்

இடம் : கண்ணகி எரித்து மிச்சம் இருந்த மதுரை
காலம் : 70கள்

சனிக்கிழமை. என்னை தேய்த்துக் குளித்திருந்தேன். ஆதலால் வெய்யிலில் கிரிக்கட் விளையாட அனுமதியில்லை .

என் வீடு ஒரு பெரிய செம்மண் திடல் முன்னே இருந்தது. மாடத்தில் இருந்து pavillion போல விளையாட்டுக்களை ரசிக்கலாம். என் ஐந்தாம் வகுப்பு சக மாணவர்கள் கிரிக்கட் விளையாட, மதுரை Melbourne ஆகி இருந்தது, என்னைப் பொறுத்த வரையில். என் pavillionநிலிருந்து ஆற்றாமையுடன் பார்த்து நொந்துபோய், வீட்டிற்க்குள் வந்தேன்.

பிரதி மதியம் வாசலில் grape ice விற்பவர் வருவது வழக்கம். அம்மாவிடம் காலையிலேயே மன்றாடி , 25 பைசா வாங்கி வைத்து இருந்தேன். ஏதோ மதுரை மாநகரத்தையே அந்த 25 பைசா கொண்டு வாங்கப்போவதாக ஒரு பெருமிதம். அது,  காலையில்.

இப்போதோ, மனமெல்லாம் விளையாட முடியாத வெறுப்பு. ஏதோ ஒரு நினைவில், 25 பைசாவை வாயில் போட்டு வெளியில் எடுத்து விளையாடிக்கொண்டு இருந்தேன்.  என்ன ஆயிற்றோ, இன்றுவரை விளங்கவில்லை. திடீரென்று பார்த்தால், 25 பைசாவாக் காணோம். சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். உஹும் .

ஒரு வேளை விழுங்கி விட்டேனோ? அட! ஆமாம். அப்போதுதான் தொண்டைக்குள் ஒரு உறுத்தலை உணர்ந்தேன். ஐயோ! என்ன காரியம் செய்து விட்டேன்! தந்தையோ, ரயில்வேயில் guard வேலை. வழக்கம் போல் வெளியூர் பயணம். எப்போ வருவாரோ?

அம்மாவிடம் ஓடினேன். grape ice வாங்க 25 பைசாவுக்குக்கூட 25 முறை தயங்கும் காலம் அது.  தனியார் மருத்துவம் எல்லாம் எங்களை பொறுத்தவரையில் அப்போது எட்டாக் கனி.

அம்மா கடிந்து கொண்டாள். " ஏண்டா, இப்படி உயிர வாங்கற? அப்பா வேற ஊர்ல இல்ல. பகவானே! இப்போ என்ன பண்றது?" ஒருபுறம் கையிலோ காசில்லை. மறுபுறம் Diphtheriaவுக்கு அவளது முத்த மகளை பறிகொடுத்து இருந்த சோகம். ஒரு கணம் அவளது அவளது ஆற்றாமை அவளது நிதானத்தை வெற்றி கொண்டு இருந்தது . ஆனால், மறுகணம், திட்டிக்கொண்டே வீட்டிலிருந்த இரண்டு வாழைப்பழத்தை எண்ணையில் குளிப்பாட்டி என் வாயில் திணித்தாள். பின், அரை லிட்டர் தண்ணீர் என் பத்து வயது வயிற்றுக்குள் பத்தே நொடியில் போய் இருந்தது . சட்டெனத் தொண்டைக்குழியில் நிவாரணம்.

இரவு முழுவதும் அவள் உறங்கவில்லை என்பது அவளின் சிவத்த கண்கள் சொல்லின. காலை நான் எழுந்தவுடன் " டேய்! நன்னா ஆய் போடா. போயிட்டு தண்ணி விடாத. என்ன கூப்பிடு, சரியா?"

கூப்பிட்டேன்.

கையில் விளக்கமாற்றுக்  குச்சியடன் கழிவறையில் நுழைந்தாள்.  இந்த உலகத்தில் அது வரைக்கும் அத்தனை எதிர்பார்ப்புடன் மலத்தை யாரும் கிளறி இருக்க மாட்டார்கள். தங்கச்சுரங்கத்தில் பாறைகளை பிரித்துத் தங்கம் எடுத்தாள். அந்த நிமிடத்தில் அந்த 25 காசு நாணயம் 25 பவுன் தங்க நாணயமாக மாறி இருந்தது.

அம்மாவின் முகத்தில் நிம்மதி ரேகைகள் டிஸ்கோ ஆடின. என் பிஞ்சு மனதிலோ அவளின் நேற்றைய கோபக்கனலும் இன்றைய டிஸ்கோவும் மாறி மாறி  காட்சி அளித்தன. " தெரியாம தானே தப்பு பண்ணினேன். அதுக்கு போயி இவ்வளவு திட்டா? நேத்திக்கு அவ்வளவு வசவு ! இன்னிக்கிமட்டும் என்ன சந்தோஷம்? வர வர அம்மாவுக்கு என்ன கண்டாலே புடிக்கல!"

Trolley Forward!!!

*******************************

இடம் : சிங்கப்பூர். என் வீடு
காலம் : 2019 . இன்று

மணி அடித்தது . அம்மாதான். அன்று தங்கத்தைப் பிரித்து எடுத்த கைகள் காலத்தின் கோலத்தால் செயல் இழந்து இருந்தன, பக்கவாதத்தால். கண்களும் பார்வை இழந்து இருந்தன. அவள் படுக்கையில் கூப்பிட வைத்திருந்த மணி வழக்கத்துக்கு மாறாக இன்று நான் சென்று பார்ப்பதற்குள் இரண்டாம் மறுமுறையும் அடித்தாகிவிட்ட்து. ஏதோ பிரச்சனை போலும்.

ஓடிச்சென்று பார்த்தேன் . மோதிர விரலைப் பிடித்துக்கொண்டு சன்னமான குரலில் " டேய்! டேபிள் மேல இருந்த மோதிரத்த  தப்பான வெரல்ல போட்டுண்டுட்டேண்டா! கழட்ட முடியல. என்னன்னு பாருடா!"

பக்கவாதத்தினால் பாதிக்கப்பட்டு இருந்த கைகள். உணர்ச்சியே இல்லை. கண் தெரியாதனால் மோதிரம் நடு விரலில் தவறாகத் தஞ்சம் புகுந்து இருந்தது. சின்ன சைஸ் மோதிரம் அந்த நடு விரலை நெருக்கி, இரத்த ஓட்டம் இல்லாமல் விரல் வீங்கிப்போய் இருந்தது. மோதிரமோ மோகம் கொண்டு விரலை விட்டு விலக மறுத்தது . அவளுக்கு ஒரு புறம் வலியினால் வேதனை. மறுபுறம் முதுமைக்கே உரிய இனம் புரியாத ஒரு பயம்.

என் உடம்பு சில நாட்களாக என்னுடன் அக்கப்போர் செய்து கொண்டு இருந்தது ( அம்மாவுக்கு இந்த விஷயம் நான் சொல்லவே இல்லை, அனாவசியமாக கவலைப்படுவாள்) . டாக்டரைப் பார்க்கக் கிளம்பிக்கொண்டு இருந்த நேரம், இச்சம்பவம். எனக்கோ கோபம் தலைக்கேறியது. அம்மாவை இந்த நிலையில் விட்டு விட்டு நான் டாக்டர் அப்பாயிண்ட்மெண்டுக்கு எப்படிச் செல்ல முடியும்?

"ஏம்மா என் உயிர வாங்கற? அந்த மோதிரம் வேண்டாம்னு சொன்னேனே, கேட்டியா? இப்போ பார். சோப்பு போட்டு கழட்டப்பார்த்தாலும் முடியல. கட் பண்ண என் கிட்ட ஒண்ணும் இல்ல. ஏம்மா படுத்தற?!"

பாவமாய் என்னைப் பார்த்தாள்.

"டேய்! வந்த சொற்ப வருமானத்துல உன்னையும் உங்க அண்ணனையும் வளர்த்து ஆளாக்கர்துலேயே செலவு ஆயிடுத்துடா. உங்க அப்பாவால எனக்காக ரெண்டே ரெண்டு நகைத்தான் பண்ணி போட முடிஞ்சுதுடா. ஒண்ணு- செயின். ஒங்க அண்ணன் பாங்க் லாக்கர்ல இப்போ தூங்கறது. ரெண்டு- இந்த மோதிரம். இது  ஒண்னு தாண்டா அவர் நினைவா என் கிட்ட இருக்கு. இன்னிக்கி அவர் ஞாபகம் ரொம்ப வந்துதுடா... அதுதான்......... " காண இயலா அந்தக் கண்களில் செம்பரம்பாக்கம் ஏறி.

மறுகணம், என் டாக்டர் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் கான்சல் ஆனது.

போனைக்கொண்டு பிறரிடம் பேசும் காலம் போய் போனிடமே பேசும் காலம் இது.  " Google, show me goldsmiths in Singapore".

சுந்தர் பிச்சை உடனே பிச்சை போட்டார்.  அடுத்த அரை மணியில் தட்டான் தட்டாமல் மோதிரத்தை லாவகமாக வெட்டி எடுத்தார்.

அன்று நான் பார்த்த நிம்மதி ரேகை இப்போது மறுபடியும் அம்மாவின் முகத்தில் டிஸ்கோ ஆடியது ( காலத்திற்கு ஏற்ப அவள் தன்னை மாற்றிக்கொள்ள மறுத்து விட்டாள். இன்னும் டிஸ்கோதான்).

வழக்கம்போல என் மனதில் கோபமும் வெறுப்பும் மாறி மாறி zoom-in, zoom-out செய்து கொண்டு இருந்தன. "சே! இனிமே டாக்டர் அப்பாயிண்ட்மெண்ட் திருப்பி எப்போ கிடைக்கும்? கெடச்சத நழுவிடும்படி ஆயிடுத்தே! அப்படி என்ன இந்த வயதில் , கண்ணும் தெரியாமல், அந்த மோதிரத்தின் மேல் மோகம்?" அம்மா செய்த சிறு தவறு வாமனின் மூன்றாவது அடி போல என் தலையை அழுத்திக்கொண்டு இருந்தது.

ஒரு கணம்தான். ஒரே கணம் தான். மேற்கூறிய 70களின் சம்பவம் என் கண் முன்னே நிழல் ஆடியது.

அன்று அவள் காட்டிய கோபத்தின் அர்த்தம் இந்த நிமிடத்தில் எனக்கு உறைத்தது. ஆனால்...   ஆனால்...    தங்கம் திரட்டிய பின் அவள் முகத்தின் நிம்மதி ரேகைகள்? என் முகத்தில் வர மறுத்தனவே! ஏன்? ஏன்?

அப்போதுதான் ஒன்றை உணர்ந்தேன். இந்த நேரத்திலும் - அவளின் வலி தொலைந்து போனதை விட, என் வலியே எனக்குப் பிரதானமாகப் பட்டது. அதனால் தான் என் ஆத்திரம் இன்னும் தணிந்த பாடு இல்லை.

ஆனால், அவளோ? காசை நான் விழுங்கியிருந்த அப்போதும் - நான் மட்டும் தான் அவளின் கவனம் எல்லாம். இரவு முழுவதும் விழித்து இருந்து அந்த 25 பைசாவை மலத்திலிருந்து மீட்டு எடுத்தபோதும், அவளுக்கு தன்னைப்பற்றி ஒரு பொருட்டும்  இல்லை. அப்போதும் நான் தான் அவள் உலகம்.

தன்னிகர் இல்லாத் தாய் மனம் முன் தனயன் நான் எம்மாத்திரம்?

சக்கர நாற்காலியில், விரலை விட்டு மோதிரம் விலகிய சந்தோஷத்தில் மெல்ல முணுமுணுத்துக்கொண்டு இருந்தாள்- "காப்பி"யில்.

"சின்னஞ்சிறு கிளியே, செல்லம்மா
செல்வக் களஞ்சியமே!"

(பி.கு .: என் தாயின் பெயர் செல்லம்மாள்) 

- திலீப் -















  

The mirror image

I admonished him no end
He tried his best to defend

Told him to stop looking like a clown
Criticised him, till he broke down.

Ripped the hapless boy apart
That came easily, like folk art

When I was done, to my heart's content,
I left the mirror, as if in atonement.

कट्टी में

बचपन की हरकतें बहुत थे, घुट्टी में
सारी दुनियाँ गिरा, दोस्त की कट्टी में।
लेकिन उसीसे फिर एक ही मुस्कान,
बस दुनिया वापस अपनी मुट्ठी में।

रिश्ते बनना और बिगड़ना दुनिया की रीत है
यारों ने खूब सीखा दिया, छुट्टी में।

वह लापर्वाही लम्हें लहराते हैं, राशिद 
तफली की सारी खुशियां जुटठी  में। 

Maajhe maaher pandhari

In this Abhang, Sant Eknath makes a family out of Pandharpur and it's occupants.  Let us see how.

The lyrics go thus:

Maajhe maaher pandhari, ahe bhiwarechya tiri

Baap ani ai, maajhi withhathhal rakhumaai
Maajhe maaher pndhari ...

Pundalik raahe bandhu, tyaachi khyaati kaay saangu
Maajhe maaher pndhari ...

Maajhi bahin chndrabhaaga, karitase paapabhnga
Maajhe maaher pndhari ...

Eka janaardani sharan, kari maaherachi athhawana
Maajhe maaher pndhari ...


Word-by-word meaning
=================


PanDhari (panDharaPura) is my mother’s house which is on the banks of BheemA (bheevaraa) river.  ...   tiri is "teeram", the banks of the river Bheema.

father (Baap) and mother (aai) , is my(maajhi)  Vitthala and Rakhumai (Rukmini)

PunDalika stays(raahe) as my bandhu, what (kaay) should I tell(saangu)  about his fame (tyaachi khyaati)!?
Note that Bhakta Pundalika is the person whose devotion is said to have brought Lord Vishnu from his abode VaikunTha to PanDharapura in the form of Lord ViTThala.

my (maajhi) sister (bahin- behen)  is ChandrabhagA ( another name for Bheema River) . She makes (karitaachi) us free of our sins (paapa Bhanga)

ekanatha (Eka) is devoted to/ surrendered )sharani)  to JanArdana ( here, Janardhana refers to the guru Janardhana). "eka" is Sant Eknath, the composer of this Abhang..  Just as in Thyagaraj Krithis you will find " thyagraja", or in Dikshithar Krithis you will find "guru guha" as " signature"...  "Eka" is the "signature" of Sant Eknath's compositions.

remembering ( atthawana) maaher -the mother’s home, PanDharapura.

- Dilip-
 

eTula brOtuvO - Thyaraja's gem

Here is a gem of a song by Saint Thyagaraja. This song is set to Ragam Chakravaham, and Triputa Thaalam. The lyrics are:

pallavi
--------

eTula brOtuvO teliya EkAnta rAmayya

anupallavi
------------

kaTakaTa nA caritamu karNa kaTOramayya

charaNam
-------------

vaTTi goDDu rIti bhakSinci tirigiti
puTTu lObhulanu poTTakai pogaDiti
duSTulatO gUDi duSkrtyamulu salpi
raTTu jEsina tyAgarAjuni dayatO




Actually, in order to appreciate the song better, I felt that rearranging it a bit would make the meaning flow beautifully. Note that this rearragnement is puerly for the purposes of understanding lyrics and appreciating the emotion behind it, only. This is not intended to distort this great work of the saint.

To rearrange,  the CharaNam goes first, followed by Anupallavi and then, at the last, the pallavi.


Here it is:

kaTakaTa nA charitamu karNa kaTOramayya
vaTTi goDDu rIti bhakShinchi tirigiti
puTTu lObhulanu poTTakai pogaDiti
duSTulatO gUDi duSkrtyamulu salpi
raTTu jEsina tyAgarAjuni dayatO
eTula brOtuvO teliya EkAnta rAmayya

Meaning:

kaTakaTa nA charitamu karNa kaTOramayya - My story is horrible to hear. ( karNa kaTOram ayya - கர்ண கொடூரம் அய்யா)



vaTTi goDDu rIti bhakShinchi tirigiti  - I roamed about like a stray bull, intent only on voracious feeding


puTTu lObhulanu poTTakai pogaDiti - Just for livelihood, I indulged in flattering the rich misers


duSTulatO gUDi  -Associating with wicked men

duSkrtyamulu salpi -  I committed despicable acts


raTTu jEsina tyAgarAjuni dayatO - I don't know how you are going to protect this TyAgarAja, who had become notorious,  with compassion.



EkAnta rAmayya - O RAma, visible only to those who are thinking only of Him with single-minded devition

eTula brOtuvO teliya  - I don't know how you are going to protect me.



Look at how the saint packs a punch, in just 6 lines of this song!! To me, this songs sounds like the history of my own life, and I am sure many of us will relate to it. We waste away our precious life mostly, in pursuit of baser things, and not keeping our philosophical feet on the ground, and then, when s**t hits the roof, we go crying to God to bail us out of all our troubles with a magic wand.


Amazing.


- Dilip -

தில்லைவாழ் நடராஜனே

என் கன்னட நண்பனுடன் இன்று மாலை தொலைபேசியில் நடந்த ஒரு சிறிய உரையாடல் இது.

நான்: "கர்நாடகாவில் பற்பல புராதனக் கோவில்கள் பார்க்கக் சூப்பரா இருக்கு ."

அவன்: " நீ போயி இருக்கியா?"

நான்: " சில, பல கோவில்களுக்கு போயி இருக்கேன்.  கோகர்ணா, சிருங்கேரி, விரூபாக்ஷர், முருதேஷ்வர், கொக்கே சுப்ரமணியா, கொல்லூர் , உடுப்பி போன்றவைகளுக்கு.  ரொம்பவும் ரசிச்சேன்."

அவன்: " நானும் தமிழ் நாட்டின் பல கோவில்களுக்கு போயி இருக்கேன். தமிழ் நாட்டின் கோவில்களுக்கு இருக்கும் அழகு வேற எங்கயும் இல்ல. அதுவும் அந்த சிதம்பரம் நடராஜர் ஆடற அழகு இருக்கே! பாத்துக்கிட்டே இருக்கலாம். கொள்ளை அழகு!"

நான்: " ஆமாம், ஆமாம்!!"

இந்த சம்பாஷணை நடந்து ஒரு மணி நேரம் இருக்கும். ஞாயிற்றுக்கிழமை. பக்க வாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு வீட்டில் முடங்கிக் கிடக்கும் அம்மாவை  வழக்கம் போல சக்கர நாற்காலியில் உட்கார வைத்து கடற்கரைக்கு ஒரு சுற்றுலா கூட்டிச் சென்றுவந்தேன். மாலை காற்று ரம்மியமாக வீச, நீச்சல் குளக்கரையில் சிறிது நேரம் உட்க்கார வைத்தேன்.

அம்மாவுக்கு கண் பார்வையும் கிட்டத்தட்ட போயி ஆயிற்று. அதனால், நீச்சல் குளத்தில் கும்மாளம் இடும் ஒரு 10 குழந்தைகளின் கூக்குரல் மட்டும் கேட்டது.

அம்மாவை எப்போதும் இப்படி சேட்டு நான் பார்த்தது இல்லை. திடீரென்று என்ன நினைத்தாளோ, வான் நோக்கி தலையை உயர்த்தினாள். இந்த பாட்டைப் பாட ஆரம்பித்து விட்டாள்.

 "ஈசனே சிவகாமி நேசனே எனையீன்ற தில்லைவாழ் நடராஜனே".  நெஞ்சத்தைக் கிள்ளும் வரிகள்.

என்னை யாரோ சம்மட்டியால் அடித்தட்டு போல இருந்தது!

இந்தப்பாடல் என் அம்மா பாடி பல நாட்கள் கேட்டதுண்டு, நான் சிறுவனாக இருந்த போது. அப்போது எல்லாம் அதன் மதிப்பு விளங்கவில்லை. மறந்தே கூடப் போயிருந்தேன்.

பல வருடங்கள் கழித்து மறுபடியும் அதே பாடல். சுமார் முந்நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு வாழ்ந்த சிறுமணவூர் முனுசாமி என்பவர் எழுதிய "நடராஜ பத்து" என்ற பத்து வரிகள் கொண்ட பாடல். ஆந்தக்குடியில், வீட்டில் வேலை செய்யும் போது என் பாட்டி தினமும் பாடுவாளாம். அம்மா சொன்னது.

விந்தை என்னவென்றால், இத்தனை நாள் அம்மா வாயிலிருந்து இந்தப் பாடல் வரவில்லை.

தில்லை நடராஜர் புகழை என் கன்னட நண்பன் பாடி ஒரு மணி நேரம் கூட ஆகி இருக்கவில்லை, அம்மா வாயில் இருந்து அதே தில்லை புகழ், மீண்டும்!! பக்க வாதத்தினால் வார்த்தை சுத்தம் கொஞ்சம் குறைவுதான். ஆனால், அந்த நிமிடத்தில் ஏனோ, அம்மா மனம் உருக "தில்லை நடராஜா! பட்டது போதும்! என்னை விரைவில் வந்து ஆட்கொள்ளு!" என முறையிடுவது போல ஒரு பிரமை எனக்கு! தில்லை நடராஜர், எனக்கே அவரை ஞாபகப் படுத்துகிறாரோ? இல்லையென்றால், சம்பந்தா சம்பந்தம் இல்லாமல் என் கன்னட நண்பன் தில்லை தலம் பற்றி ஏன் பேச வேண்டும்? அவன் பேசி ஒரு மணி நேரத்துக்குள் அம்மாவும் தில்லை புகழை என் பாடவேண்டும்? ஏன்?

பாடி முடிக்கும் வரை அங்கேயே இருந்து, பிறகே வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

நடராஜர் நர்த்தனம் இன்னும் என் நாடிகளில்.
  

கண்ணைக் கொடுத்த நீயே - நடராஜா
கண்ணைப் பறித்தும் கொண்டாயோ?
எண்ணத்தில் நிற்கும் அம்பலவாணனே -எனை
மண்ணில் கலக்கவிட மனமிறங்காயோ?   

सदाक़त नहीं है

जुबां में सरसब्ज़ की क़िलात नहीं है
पर उन लफ़्ज़ों में सदाक़त नहीं है।

बिना लाग लपेटके कहनेवाले को
बोली का एहसासत नहीं है।

यह दोनों मौजूद हैं , अंजुम, पर
बज़्म में क़ुबूलियत नहीं है।






सरसब्ज़  - flourish
क़िलात -  Paucity
सदाक़त  - Truth . -  वाक़ईयत
बिना लाग लपेटके कहनेवाले . - One who calls a spade a spade
एहसासत - Feeling
क़ुबूलियत - Acceptance
बज़्म - Crowd/ audience

जीवन का समंदर

शुरुआत हमेशा होती है  माँ के अंदर,
पर आखिर मक़बरा ही तन का सिकंदर

दरीचा छोटा है, तो इतना नौटंकी क्यूँ
आज़िज़ से पार करूँ, जीवन का समंदर

न ज़रुरत है मस्जिद का, न मैख़ाने की
पुकारो मुझे हलीम, या फिर मस्त कलंदर

आसूं का क़तरा

हसी का मज़ा महफ़िल
में ज़्यादा होता है
पर आसूं का क़तरा
तन्हाई ही चाहता है। 

महफ़िल में रोते तो
ड्रामा का जूनून कहेंगे
और तन्हाई में हस्ते तो
ज़रूर मजनून कहेंगे।   

जुस्तुजू

जिसकी जुस्तुजू थी, वह छूने को मिला मुझे
पर इस बहाने दुनिया देखने को मिला मुझे

रिश्तों में सुकून ढूंढकर काफी थक चुका -पर
हर शख्स की हैसियत देखने को मिला मुझे

बज़्म में अमन का कुछ काम नहीं होता है
तन्हा ही खुद को पहचानने को मिला मुझे

बरसात का साथ कुछ काम मत सोचो, यारों
बंजर धरती में भी बोनने को मिला मुझे

फरिश्तों की तलाशी ली मैंने पूरा साग़र में
क़दमों की निशान साहिल में देखने को मिला मुझे

बज़्म . -   Crowd
 शिनाख्त . - Identification
नौनिहाल - sapling

அடுக்காது

அடுக்காது , நான்
புன்வுறுவல்
புரிய முனைவது.

அப்புன்னகையில்
சோகத்தை
மறைக்க
முயல்வது.

வீட்டு மாடியில்
விளக்கேற்றி
வைத்துவிட்டு

காற்றிற்கு
தூது விட்டு
அழைப்பது .

வெற்றுச் சுவரில்
கண்ணை மட்டும்
கீறி விட்டு  

புதிய முகமொன்றைப் 
படைக்கப்
போராடுவது.

பாலையில்
பயணிக்க
முடிவுசெய்து, பின்

கானலில்
தாகத்தை
தீர்க்க முயலுவது.
  






  

hijr

I was reading some Urdu poetry.  Obviously, in Hindi script, since I do not know the read the Urdu script.

The word "hijr" came up, in one of the verses. Out of curiosity, I digged deeper. And understood, that, in the context of the poem, it meant " separated from loved ones" .

In Tamil Nadu, we call eunuchs or transgenders as அலி.   In North India, they are called Hijras. Quite often in a derogatory sense.

I realize something, when I put the words " hijr" and "hijra" together. A hijra may mean that the individual may be physically be separate ( ie, having a a separate identity) from near and dear ones.

But it also puts the larger societal practice of disowning the hijra infant in the picture. Throwing him/ her into dustbins, or in unattended places, fearing societal pressure and poverty. Hijr may then mean both a physical disconnect, as well as it's accompanied social ostracisation. I mean, the word by itself implies that they are to be disowned, unloved, and uncared for.

What is their fault, in all this, of DNA plays traunt? If genetics goes awry, why are these unfortunate people being punished?

Whenever I see a hijra ( அலி) , I feel really sorry for their plight.

"  TODAY, I FOUND A NEW-BORN BABY IN THE DUSTBIN.

HE NOW HAS A LITTLE SISTER, FOR THE REST OF HIS LIFE".


Heart-wrenching

Passion for possessions

Something interesting had happened today.

One of our Sindhi neighbours had invited us for a Ganesh Puja/ Arathi. They do it in a grand manner, every year, spending loads of money, and preparing for the 9 day event.

While the prayers were on, I happened to notice this interesting pedestal for the God, in the photo above.
It looked so beautiful, and captured my attention instantaneously.

But, right at the same time, right in the midst of the prayers, a thought occurred to me:  " Wow! Looks so beautiful. I should perhaps buy a similar one".

Right at that moment, the pedestal had become an object of desire, something to be coveted, something for me to possess. It felt, just for a moment, as if my happiness solely lay in possessing that beautiful piece of art.

Of course, I was quick to pull myself back, from that thought train, and focus on the "task at hand" . After all, free Sindhi food was to follow soon . 😜😜

The larger question continues in my mind, well after the food had gone down the gullet- why cant humans simply marvel of things of beauty, without this intense, and almost obsessive, desire to possess it. Why do humans generally think that happiness lies in solely possessing it? I know I am not rich enough to buy a Lamborghini 🏎🏎, so I am quite comfortable admiring from afar. However, when I fancy even a remote chance of "owning it", why am I overpowered by a strong desire to possess it right-away?

Are humans generally prone to Obsessive Compulsive Disorders? 

Moot point.

Any thoughts?

தீங்கிழை இராவணன் செய்த தீமைதான்

கம்ப ராமாயணத்தில் ஒரு சீன். 

ஒரு நாள், நிறைந்த மனதுடன் தசரதன் கண்ணாடிமுன் நின்று தன்னையே அளந்தான். அப்போது , அவன் கர்ணமூலத்தில் ( "கிருதா") , ஒரே ஒரு நரை முடி இருப்பதைக் கண்டான். அந்நாளில் எல்லாம் மூப்பு எய்திய பின் தான் முடி நரைப்பது என்பது வழக்கம். 

இச்சமபவத்தை கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பன் என்ன அருமையாக வர்ணிக்கிறான், பாருங்கள். 

தீங்கிழை இராவணன் செய்த தீமைதான்

 ஆங்கொரு நரையதா அணுகிற் றாமெனப்

 பாங்கில் வந்திடு நரை படிமக் கண்ணடி

 ஆங்கதில் கண்டனன் அவனி காவலன்!

அதாவது, இராவணன் செய்த பாவங்கள் எல்லாம் சேர்ந்து தயரதன் கர்ணமூலத்தில் நரைமுடியாய் முளைத்தது , என கம்பன் வர்ணிக்கிறான் .

ஏன் இந்த உவமை? இப்போது பார்ப்போம்.

அந்த நரைமுடியைப் பார்த்தவுடன் தனக்கு வயதாகி விட்டதாகவும், இராமனுக்கு முடி சூட்டும் தருணம் வந்துவிட்டதாகவும் கருதினான். உடனே, முடி சூட்டு விழா ஏற்பாடாகி, கூனியினால் தடை பட்டு , இராமன் கானகம் செல்ல நேரிட்டு, சீதை இராவணனால் அபகரிக்கப்பட்டு, போரின் முடிவில், இராவணன் வதமாகிறான். எனவே, இராவண வதத்திற்கு நரை முடியே காரணம் என கம்பனின் கற்பனை. என்னே அற்புதம்!

இதை இப்போது ஏன் சொல்லுகிறேன்? 

2019க்கு வருவோம்! ப. சிதம்பரம் கைதிற்கு ஒரு வண்டி ஓட்டுனரின் மதுவே காரணம் ஆகி விட்டது! நம்புவீர்களா? எப்படி?

Peter Mukherjee, Indrani Mukherjee தம்பதியரின் car driver, ஒரு நாள் மது அருந்திவிட்டு வண்டி ஓட்டி போலீஸிடம் மாட்டிக்கொள்ள, விசாரணையில், Peter Mukherjee, Indrani Mukherjee இருவரையும் ஒரு கொலையில் சம்பந்தப் படுத்தி விட, அந்தக் கொலை விசாரணையில் பணம் புரளுவதாக தெரிய வர, அதற்கும் கார்த்தி மற்றும் ப சிதம்பரம் இருவருக்கும் ஏதோ சம்பந்தம் இருக்குமோ என சந்தேகித்து , அது தீவிர விசாரணையாக மாறி , முடிவில் கைது!  (தொலைக்காட்சி செய்திகளிலிருந்து நான் புரிந்து கொண்டது இதுதான்). 

இது உண்மையா, இல்லையா என்பது வழக்கு விசாரணையின் முடிவில் தான் தெரிய வரும். அது வரை, " innocent, until proven otherwise" என்றே எடுத்துக்கொள்வோமாக!!

-D-

कैसे सताऊं तुम्हें

ख़याल आया कि भूलकर तड़पाऊं तुम्हें
औरों का तारीफ़ करके जलाऊं तुम्हें
पर तेरा छोट मेरा ही दर्द बनेगा 
तो यह बोलो, कैसे सताऊं तुम्हें

மழையே!

மேகமே, அவள் வருமுன்னே
மெதுவாகப் பெய்.

மழையே, அவள் வந்தபின்னே
மட்டாமல் பெய்.

வருமுன் பெய்யாதே-
வர முடியாமல்
இருந்து விடுவாள்.

வந்ததும் விடாதே -
போக முடியாமல்
இருந்து விடுவாள் .

     

चुटकी में 370 को हटा दिए

चुटकी में 370 को हटा दिए, अब
भारत सच में अखंड लग रहा है!!

कश्मीर का ख़याल आते ही अब
हल्का सा ठंड़ लग रहा है!!

Harikesanallur Muthiah Bhagavathar

Harikesanallur L Muthiah Bhagavatar was a multi-faceted personality who strode the Carnatic music world in the late 19th century and the first half of the 20th. Born on 15th November 1877 to Sri Lingam Iyer and Smt Anandambal of Punalveli village, he was however to put the village of Harikesanallur on the musical map for it was there that the family migrated when he was still young. He later learnt music at Tiruvayyaru from Sambasiva Iyer of the Pallavi Doraiswami Iyer lineage. Sambasiva Iyer’s father Sabhapati Sivam was a disciple of Tyagaraja. He was also taught by Sambasiva Iyer’s son TS Sabhesa Iyer.

Muthiah Bhagavatar became a fine musician who was richly awarded and feted. He later became an expert in Harikatha and on playing the Gotuvadyam. He ran one of the earliest music schools of South India. Named the Tyagaraja Sangeeta Vidyalaya, it functioned in Madurai for four years, from 1920 onwards. One of its stellar products was Madurai Mani Iyer. In later years, Muthiah Bhagavatar was Principal of the Teachers’ College of Music run by the Music Academy, Madras and the Swati Tirunal Academy in Trivandrum. He was also one of the prime movers in the effort to get music to become part of University curriculum. Muthiah Bhagavatar helped conduct two major music festivals for several years, one at Karur for the Zamindar of Andipatti and the other at his own Harikesanallur. He helped organise music conferences in Tanjavur between 1912 and 1916 and also at the Music Academy, Madras from 1929 to 1945. He presided over the Academy’s Conference of 1930 and received its Sangita Kalanidhi on 1st January 1943. He wrote the first doctoral thesis in Carnatic music and was awarded the D Litt. by the Travancore University in 1942. He composed a Harikatha on the life of Tyagaraja and besides, composed several songs, his corpus being perhaps the largest after Tyagaraja’s.

He played an important role in the resuscitation of Swati Tirunal’s kritis and some of the latter’s songs are sung in tunes set by Bhagavatar. He brought the raga Hamsanandi into Carnatic music, inspired by its Hindustani equivalent, Sohoni. He was music director for two Tamil films and had also composed scores for church music. He traveled extensively going as far as Burma (Myanmar) and Ceylon (Sri Lanka). In manner and deportment he was regal. In personality he was striking and in lifestyle he was extravagant. He was in short a larger than life personality. When he died in 1945 he left a void difficult to fill.

Muthiah Bhagavatar first came to the notice of the royal family of Mysore when during the Dussehra durbar of 1926, Madurai Ponnusami Pillai played his kriti Valli Nayaka Ni (Shanmukhapriya) on the nagaswaram. The Maharajah, Krishnarajendra Wodeyar IV desired to meet the composer of the kriti and through the efforts of Ponnusami Pillai and Bhagavatar’s good friend Mysore Vaudevachar who was a palace artiste, an invitation was sent for the Dussehra celebrations of 1927. He became a palace artiste and shifted to Mysore. In 1928, Bhagavatar was conferred the title of Gayaka Shikhamani by the Mysore Court and given the task of composing 108 kritis on Chamundamba, the tutelary deity of the royal family.

Bhagavatar was initially diffident as the songs were to be in Kannada but Krishnarajendra Wodeyar, who had by then become a friend, solved it by getting palace scholar Devottama Jois to assist in the matter of lyrics. Bhagavatar began work and by way of prayer, initially composed six kritis, one each on Ganapati (Buddhi Devi in Malahari), Saraswati (Sri Mangalavani in Asaveri), Siva-Mahabaleswara who is the consort of Chamundamba (Mahabaleswara Vibho in Saranga), Narayana who is enshrined on the same hill as Chamundamba (Narayana in Kiravani), Guru (Gurunatha in Pushpalata) and Anjaneya (Sri Anjaneya in Chenjurutti). All these songs request the respective deity to give the composer the talent and skill to compose the 108 kritis on Devi.

The basis for the 108 songs is the Chamundamba Ashottaram, which as the name suggests is a list of 108 names of the Goddess and which are recited everyday at the temple by way of worship even now. Bhagavatar followed the same order, from Sri Chamundambayai Namaha (his first song is Sampatprade Sri Chamundeswari in Kalyani) to Srimat Tripurasundaryai Namaha (the last song is Srimat Tripurasundari in Madhyamavati). The songs are all in the usual pallavi, anupallavi, charanam format with every tenth song and the 108th song having two charanams instead of one. Each tenth song (as also the 108th) incorporates, in its second charanam, the name of the ruler, Krishnarajendra Wodeyar.

Bhagavatar, always a man for unusual and rare ragas uses them in plenty in this suite of kritis. Thus we have ragas such as Vinadhari (Girijadeviya), Harinarayani (Devi Sri), Shuddha Lalitha Sahasrashirsha, Chakrapradipa Chakreshi), Vijayanagari (Vijayambike), Urmika (Kalaratrisvarupini), Guharanjani (Navavarana) and Navaratnavilasa (Navaksharamanu). While most of the songs are in conventional talas, one or two are set in talas such as kanda jati jhampa and chatusra jhampa. As the songs progressed, their notation was taken down by Belakavadi Srinivasa Iyengar. To assist Bhagavatar in his composing work and to enhance the pleasure of listening to him sing the songs, the Maharajah ordered two tamburas, each six feet tall and decorated with copious amounts of ivory. These were gifted to Bhagavatar who immediately christened them Rama and Lakshmana.

The set of 108 kritis was completed in 1932 with the last two songs being set in the characteristic mangala ragas Saurashtram and Madhyamavati. In addition, there is a mangalam in Vasantha. On the work being completed, Bhagavatar was gifted Rs 10,000 and a pearl necklace that had a ruby studded pendant bearing the image of Goddess Chamundamba.

தமிழிசையில் காதல்

கண்ணன் பாட்டில் இல்லாத சிருங்கார ரசம் வேறு எங்கும் உண்டோ?
கோபிகையர் கண்ணனுடன் கூடிக் குலவும்போது பொங்கி வராத காதல் ரசம் வேறு எங்கும் வரப்போவது இல்லை. ஆண்டாளின் திருப்பாவையில் இல்லாத காதலா?

ஒரு விஷயம். தமிழர்கள் கடவுளிலும் காதலைக் கண்டனர். காதலிலும் கடவுளையே கண்டனர்.

இன்னொரு விஷயம். ஹிந்துஸ்தானி முறை இசைக்கும் கர்நாடக இசைக்கும் சரித்திர ரீதியாகப்  பார்த்தால் பல வேறுபாடுகள். அதில் முக்கியமானது, இவ்விரு இசைகளும் எங்கு அதிகமாகப் போற்றிப் பேணப் பட்டன என்பது.
மாறுதல்கள் பல வந்தன, வடக்கில் . ஹிந்துஸ்தானி முறை இசை முகலாய தாக்கத்தில் தத்தளித்தது. மன்னர் பலர் மாண்டனர். சுல்த்தான்கள் தயவில் இசைக்கலைஞர்கள். பாடல்களின் பரிமாணங்களும் மாறின. உடலளாவிய காதலுக்கு முக்கியத்துவம் அதிகமாயிற்று. கடந்த 400 வருடமாக, பல வடக்கத்திய gharana என்று சொல்லக்கூடிய இசைப் பரம்பரைகள் குருமன்னர்களால் பராமரிக்கப்பட்டு வந்தன. Kotta என்று உருது மொழியில் சொல்லப்பட்ட விலைமாதுக்கள் வசிக்குமிடமே அவ்விசைக்கும் புகலிடமாயிற்று.   விலைமாதுக்களின் விரகம் விவகாரமாய் இசையிலும் புகுந்தது. இதை நான் சரியன்றோ தவறென்றோ கூறவில்லை. சரித்திரத்தைச் சுட்டிக்காட்டினேன் அவ்வளவுதான்.

விந்திய மலைக்குத் தெற்கில் இந்த பிரச்சனை வரவில்லை. அதனால் கர்நாடக இசையில் பக்தியின் தாக்கமே அதிகம்.  இது சினிமாவின் தாக்கம் வரும் வரை. சினிமாவின் தாக்கத்தால் இன்று பக்தியைத் தவிர மற்ற எல்லா ரசமும் பழ ரசம் போலப் பெருகி வருகிறது.

தமிழ் இலக்கியத்தில் பக்தி தவிரவும் பல்வேறு ரசங்களும் விரிவாக அலசப்பட்டு விட்டன. தமிழில் இல்லாத ரசமே இல்லை என தைரியமாகக் கூறலாம்.

ஆனால், அந்தப் பாடல்களுக்கு இசை வடிவம் கொடுக்கும்போது பக்தி மட்டுமே பிரதானமாக வெளிப்படுத்தப்பட்டது. இதற்கும் ஒரு கலாச்சாரக்க் காரணம் உண்டு. இசை என்பது எல்லோருக்கும் பொதுவானது. பொதுவிடங்களில் பாடப்பட்டும், போற்றப்பட்டும் வந்தது. அவ்வாறு பாடப்படும்போது சில ரசங்கள் மட்டுமே பாடத்தகுந்ததாகக் கருதப்பட்டன. எல்லார் முன்னிலையிலும் காதலைப் பாடுவது எனக்குத் தெரிந்தவரை அக்கால கலாசாரத்தில் ஏற்புடையதாக இல்லை என்பது என் கருத்து. அதனால்தான் பக்திக்கும், வீரத்துக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட்டது.  

मलाल है

तेरी नुक्कड़ में घुसते ही मन में धमाल है ।
वह एहसास मत पूछो , कमाल ही कमाल है ॥

लव्स अब न कामयाब हैं तेरा दीदार का  ।
नहीं मेरे पास देने के लिए कुछ मिसाल है ॥

तुम चाहे कितना भी ख़फ़ा क्यों न हो ।
हमेशा मेरे लिए तेरी आँखों में मशाल है॥

मेरे क़दमों में आजकल ज़ोश ज़्यादा है ।
तेरी आहट-ए-क़दमों का कमाल है  ॥

गुलिस्तां छोड़कर मेरे पास अक्सर न आया करो ।
फूलों के आँखों में मलाल ही मलाल है ॥

My observations about Budget 2019

My observations on the Annual Budget:

1.It is nothing more than an annual jamboree.

2. Not much is achieved, as far as the Finances of the country are achieved, other than the mandatory tabling of statement of accounts of the govt to the parliament, followed by a customary voting. I don't expect 99% of the MPs to even understand the income and expenditure statements, and what they mean to the country in the next year ahead.

3. Most of the major Financial policy decisions are taken OUTSIDE of this budget session. As a simple example. It takes just one GST council session sitting, to change the GST on cars from 12% to 5%...  then what is the sanctity of this annual ritual called Budget?

4. It helps the respective FMs to show off their reading skills - not of figures and facts, but quotes from exotic languages that they are rarely good at, and something that they simply ask their secy to pull out from the magic hat. For example, maami's rendition of the Urdu doha at the start of today's session ( which I watched just now), was atrocious. As atrocious as Manmohan Singh's quoting Tiruvalluvar. It is best that these poetic greats are not murdered in open house in the Parliament.

5. Only a few people benefit from this exercise .

a) The Industry lobbyists, who manage to manipulate taxes on certain items to suit their respective lines of business.

b) Arm chair economists, who indulge in intellectual masturbation one month before the budget day ( pardon me for the language), and at the end of the day, achieve nothing more than empty discussions which really mean nothing for the country, and for the govt.

c) Media channels, who keep speculating on which sectors, and therefore which stocks, are likely to be favoured. Just as an example, in this very budget, the Auto stocks were drummed up, along with infrastructure stocks, as key plays for the budget. these stocks had rallied anywhere from 5% to 20% in the last one month. And just look at end of day prices for these very same stocks. Sample: Siemens has fallen 7%... and the media talk was , it should get a leg up. So, if one is a dumb investor, and bets on such speculative manipulation, then the only thing that will remain, is pain.

d) Mutual Fund houses, and Financial analysts, who have a field day, playing around with other peoples' money, peddling the budget story.

e) Some eminent people get their day under the arclights, making speeches about "their view" of the budget. And this is especially for the retired people. Because, the speeches are delivered with impeccable English, and sounding like authentic economic analysis, but are forgotten the very next day. Much like attending a kutcheri, having a good evening time pass, and getting on with life, the next morning. Nothing more to any of these "budget speeches". I have attended a couple of these budgets speeches by none other than Nani Palkhivala, in the early 90s in Bombay, and then gave it up.

6. I am not sure about the so-called privatization that is being talked about. Just 4 days ago, the govt announced a bail-out package for BSNL and MTNL, for 88000 crores. ( about $11B). There was no mention of where the money for that is going to come from, in this budget. If such a big financial move is announced, just 4 days ahead of the budget, then it clearly undermines the budget itself. And just for the record, the budget factors in 100% of divestment targets to be achieved, in it's income and expense statement, but not once in our 70 year history have we achieved even 50% of the set target. Only God knows which other corners are cut, in order to garner this money.

7. The biggest of the issues plaguing the economy have not really be addressed, in today's budget. Bank recapitalization, for example. This is the biggest need of the hour. Public Sector Banks, many of them, will be NCLT cases by now, technically speaking. There is no mention of merging more PSBs to achieve economies of scale. The govt had merged 3 PSBs lat year. There is no mention of how much money was saved by that. If no money was saved, then why bother doing it?

8. Nitin Gadkari, after returning as minister, had promised to link Godavari, Krishna and Cauvery. There appears no mention of that in the budget. At least 50000 crores at stake. Where is the money coming in from? Or, has the plan been dropped?? Or did I miss it in the budget speech that was delivered, having slept off, like some of the MPs did?

9. No mention of how the NPA mess of the NBFCs is going to be tackled.  Some private banks are already starting to sink under the weight of the IL&FS mess - Yes, to a big extent, and IndusInd Bank, to a lesser extent. Other NBFCs are sinking too - IB Housing Finance, Dewan Housing etc... 

10. The PM and FM had announced so grandly that India CAN become a 5 Trillion economy in 3 to 5 years time. Did you see an roadmap to that 5T, in this budget? I did not. If the annual budget does not lay down the vision for the future and how exactly we are going to achieve that, then of what use is this annual tamasha?

11. One the positives, firstly, the Railway budget, another big farce, in today's context, has been done away with. And no one is ever complaining about that.

12. In the past, the FMs to walk into South Block on Budget day, with their briefcases, and, at the end of the budget speech, used to leave the common man stripped to his briefs..🤣🤣 . 
With GST, that is not happening anymore. Thank Modi.


❤D❤

மணியடித்தது தீன் திரையரங்கு

கோட்டையூர் ஸ்டேஷனில் மனக்
கோட்டை கட்டிக் காத்திருந்தேன்
வீட்டை விட்டு வந்து வெகுநேரம்; ஆயினும்
ஆட்டைத் தவிர வேறு ஆள் இல்லை.

கடந்த சில நாட்கள்;
நடந்த பல நிகழ்வுகள்
மடை திறந்த வெள்ளம் போல 
உடைந்த பல கனவுகள்.

கண்டனுர் புதுவயல் வரை
மிதிவண்டியில் மிதந்து சென்றது
தீன் திரையரங்கில்
"அஞ்சல் பெட்டி 501"
ஆசை தீர பார்த்து மகிழ்ந்தது.

இரவின் மடியில் மொட்டை மாடியில்
பறவை போல் கூட்டுறவு கண்டது
உறவை மறந்து தூக்கம் துறந்து
உரக்கக் கத்தி விளையாடியது .

அக்காலை வேளையில் அவசரமாய்
செக்காலைப் பயணம்- சின்ன வேலை!
எக்காரணமும் இன்றி டவுன் சென்று
முக்கால்வாசி பணமும் காலி!

மணியடித்தது தீன் திரையரங்கு
பணி முடிந்தது என நினைப்பு; பார்த்தால்
மணியடித்தது ஸ்டேஷன் மாஸ்டர்
இனி வரும் இனிய பயணம்     
  
  
 
  

   

மணி அடித்துவிட்டது

ஆழ் உறக்கம்
அதிகாலை வேளை; இதோ
ஆலய மணி அடித்துவிட்டது.

ஓதி அலுத்துவிட்டது
ஒடத் தயாராய்; இதோ
பள்ளி மணி அடித்துவிட்டது.

கைதிகளின் ஊடே
கைகலப்பு நிறுத்தம்; இதோ
மாமியார் வீட்டு
மணி அடித்துவிட்டது.

திவான் பகதூர்
திவால்;  இதோ
ஏல மணி அடித்துவிட்டது.

பங்கு சந்தையில்
பணம் பண்ணியாயிற்று; இதோ
சந்தி மணி அடித்துவிட்டது.

அந்திம காலத்தின்
அங்கலாய்ப்புகள்; இதோ
மரணத்தின் மணி அடித்துவிட்டது. 



   

   

हारा नहीं हूँ

यह जानता हूँ कि किसीके
आँखों का ज़ारा नहीं हूँ।
पर, सूरजसी है मेरी नज़दीक़ी,
मैं कोई  ठूठा तारा हैं हूँ॥

ग़ुस्से के शोले अक्सर
निकलते हैं मुझसे।
पर दिलदार हूँ दोस्तों,
ज़रा भी खारा नहीं हूँ॥

तमाशा-ए-तक़दीर
कुछ ज़यादा ही संजीदा है।
जिसके  ग़ौर असर से
अभी तक सुधारा नहीं हूँ॥

ज़ख्म-ए-दिल में लड़ने की
ताक़त अब भी बची है, यारों।
रुख जाओ, मायूसियों से 
अभी तक हारा नहीं हूँ॥

वह दिन सब अच्छे थे

सदियों पुराने घरों के
दीवारें सब कच्चे थे।
पर बेशक, अंदर के
रिश्ते सब सच्चे थे॥
कितने भी बदर चाहे
हम क्यों न देखे हो।
बुज़ुर्गों के सामने
हमेशा सब बच्चे थे॥

दिन भर मौज मनाके घर
लौटे रेहम की तलाश में।
दादी की गोदी मिली
वह गोदी नहीं, गच्चे थे॥

हाथ में पैसा नहीं था , पर
ख़ुशी की कमी नहीं थी।
आज याद करता हूँ ,गुज़रे हुए
वह दिन सब अच्छे थे॥


 

प्यारा लगता है

न जाने किस फ़रिश्ते ने सिखाई।
तेरा हर शरारत प्यारा लगता है॥

मना करने के बावजूद सुनते नहीं हो। 
यही बेफ़िक्री जुर्रत प्यारा लगता है॥

मेरे पल्लू को बार बार कींच लेते हो।
तब भी यह हरक़त प्यारा लगता है॥

साहिल में तुमने बनयाई रेत का महल।
युम्हारा अनमोल इमारत प्यारा लगता है॥

भीड़ में चाहे जितने भी बच्चें क्यों न हो।
लाखों में तेरा ही सूरत प्यारा लगता है॥

ज़िन्दगी के कर कदम में तरक़्क़ी तेरी।
तेरी उन्नति का हैरत प्यारा लगता है॥

तेरी ख़ैरियत का दुआं माँगूँ हर रोज़।
तेरी भलाई का हसरत प्यारा लगता है॥

Akasha and Ananda, according to the Upanishads

More seriously, the concept of Enjoyment is very simple. All types of this "enjoyment" that your inebriated colleagues mentioned, fall into the சிற்றின்பம் category.

Let us use the analogy of Sat(truth)- Chit(consciousness)-Ananda(eternal bliss) to evaluate this "enjoyment" .

For your colleagues, at that moment, that experience appeared to be the truth, they were conscious of it ( assuming that they did not pass out with too much Ethyl Alcohol down their gullets) , and derived ananda ( happiness).

Now, the acid test. That so-called truth was momentary. They were conscious as long as it lasted. Do they get the SAME feeling now, as they did, when that "enjoyment" was there? And finally, is this ever-lasting? Certainly not. All it takes is for one bad news to land, and all this " enjoyment" vanishes in no time.

Contrast that with the Sat-Chit-Ananda, in the philosophical sense. The true Ananda state, will not make any impact, even when "bad news" hits. Because you get into a state of tranquility, by then, and thereafter, nothing matters. Neither the good "enjoyment", nor a catastrophe.

So, by definition, "enjoyment",  in the context of சிற்றின்பம், is subjective. You may get enjoyment by reading books, I may get enjoyment from watching porn, or someone else may get enjoyment watching cricket matches. Whatever. But, none of these will last forever.

According to Taittiriya Upanishad ( may be mentioned elsewhere too, I don't know), there are five koshas wrapping the soul, beyond which the brahman exists. These can be roughly lined up along the five elements.

Soul is wrapped inside five (or seven more precisely) layers (Pancha kosha)

Types of Bodies: Gross, Astral and Causal body
Annamaya Kosham (Food Sheath) - Outermost of the Pancha koshas
Pranamaya Kosham (Vital Air Sheath)
Manomaya Kosham (mind as distinctly different from intelligence - Sheath)
Vigyanamaya Kosham (Intellect Sheath)
Aanandamaya Kosham (Bliss Sheath - or ceaseless joy not connected with body or mind)
Chitta Kosham (spiritual wisdom)
Sat Kosham (the final state of merging with the Infinite)

Now, when I say, the pancha koshas resemble the five elements, the Anandamaya Kosham is closely linked to the Akasham ( or space).

The Taittiryam says " Tasmad va etasmad atmana akasa sambhutah, akasad vayuh, vayor agnih, agner apah, adbhyah prthivi, prthivya osadhayah, Osadhibhyo annam, annaat purushah".

"Tasmad va etasmad atmana akasa sambhutah" can be roughly translated as-
"From this Universal Atman(Brahman), space emanated"  .  And from Akasa, which is the sublest of the five elements, things get GROSSER, meaning, it get easier and easier to perceive, through the senses.

Purusha( humans), is the grossest . Because all 5 senses can be used to perceive "purusha".

Now, Akasa should be not taken literally to mean the sky. Akasha donetes the vast emptiness that the Universe is - in which we live in one tiny speck call the earth. Akasha is the other extreme none of the 5 senses will help, except one's consciousness, to know what it is, in Akasa.

If you dont know how it is in Akasha, let me guide you there. I have never been there, but this is what I hear astronauts and other scientists talk.

Take off your watch, spectacles, and every cloth and everything is on you. Board a spacecraft. Go billions of miles into empty space. And ...   get dropped off..  😂😂

At that point, you may probably not see anything . No stars, no sun, no moon, no light. It is darkness. There is probably no heat, no cold. No sound. No air outside. No sense of direction or time. YOU all alone...  , and worse, your hard disk in your brain is all wiped out... you don't know who you are... no baggage... no history.. to memories to munch... you don't feel anything at all ....      that is the state of Akasha that the rishis talk about...  it is about the closest that you can still retain this body and get a glimpse of the brahman.

According to this Upanishad, the Barhmam is one step BEYOND this Akasha state, where even the consciousness does not matter.

Get the picture??  Akasha is THAT profound. And ananda is comparable to that, but not the be-all-end-all. You go beyond ananda and merge into the Brahmam.

Attempting to define the Brahmam is futile. One is trying to define the undefinable.

This concept of Akasha , reminds me of a verse from Kamba Ramayanam

‘பித்தர் சொன்னவும், பேதையர் சொன்னவும், 
பத்தர் சொன்னவும், பன்னப் பெறுபவோ?’ 


‘பித்தர் சொன்னவும் = பைத்தியம் பிடித்தவர்கள் சொன்னதும்

பேதையர் சொன்னவும் = பேதையர் சொன்னதும்

பத்தர் சொன்னவும் = பக்தர்கள் சொன்னதும்

பன்னப் பெறுபவோ? = ஆராயத் தக்கதோ ? (இல்லை)

பித்தர்கள், பக்தர்கள், பேதைகள் சொன்னதை பெரிய கவிஞர்கள் ஆராய்வார்களா என்று கேட்கிறான் கம்பன்.

In other words, the extreme feeling in Bhakthi ( attempt to go torwards the Brahmam) can be equated to the feeling of mentally challenged people, or even people who are intellectually challenged.

अणोरणीयान् महतो महीयान

Krishna has "plagiaried" this verse from the Mahanarayanopanishad.


अणोरणीयान् महतो महीयानात्मा गुहायां निहितोSस्य जन्तो:।
तमक्रतुं पश्यति वीतशाको धातु: प्रसादान्महिमानमीशम्।

anor aniyan mahato mahiyan
atmasya jantor nihito guhayam
tam akratuh pasyati vita-soko
dhatuh prasadan mahimanam atmanah

In the Geeta, I feel it has been given a BHAKTI twist, without the need for the reader to do any tatwa vicharam.

Rough translation in GIta is


Smaller than the smallest
Larger than the largest
The soul breathes in
The secret heart of man.

Evidently, the Gita takes "anoraniyan" as the Jeevatma, and " mahato mahiyaan" as the Paramatma, and tries to put things in context. Fits in the Vishishtadwaities' explanation of the Jeevatma and Paramatma concept very well.

And if one were to look at this from a Gita perspective, what is called here as the soul, is all pervasive. Inside and Outside. The Jeevatma and Paramatma are residing on the same tree of the living being, and he, who is devoid of all attachment, is the one who can realize the greatness of the soul...  so says Krishna. Note : DO NOT confuse the use of the word SOUL here with Jeevatma ( as is the usual).

However, the context of the M Upanishad is that the Brahman is smaller than the smallest, and greater than the greatest, and that we all are part of that Brahman.  Here, the verse is used to attempt to describe the "boundaries" ( or lack of them) of the Brahman.

If you go by the ditkat of Shri Ramanar, மனதைக் கொன்றுவிடு. , the Brahmam is still there..   going inwards does not necessarily meaning searching in your heart or mind, or intellect...  the concept of Brahman goes much, much beyond.

This concept is rather abstract, and will not be understood by mere passing reading. Which is why in the Gita, Krishna has simplified it, tagging them with Jivatma and Paramatma, to make it easier for all to follow.

I used the word "plagiarism" in a lighter vein only.

The reason that the Gita is called the Veda, vedanta saaram, is because it has given the most intricate and complex philosophies, in a much more palatable manner, so that 99.9% of people can follow easily, without racking our brains too much

England's World Cup Hopes

मेहमानों ,  जो रूठ को रूठा न करो
इंग्लैंड की अरमानों को टूटा न करो ।
जीतने दो उनको एक बार वह कप
मॉर्गन का  ख्वाब को झूठा न करो  ॥

रंग रलियां लगने लगे हैं

तेरे बिना लम्हें भी
सदियाँ लगने लगे हैं।
पर तेरी अदाएं तो
रंग रलियां लगने लगे हैं ॥

तेरी अंगड़ाइयों को मेरे
पास ही रहने दो।
मेरे कट्टर दुश्मनें भी
परियां लगने लगे हैं ॥

तक़लीफ़ें जब मेरी
नींद को उड़ाने लगे हैं ।
वह मधभरी आँखें नींद की
गोलियां लगने लगे हैं ॥

तेरी साथियों से बचके
मेरे पास आ जाओ ।
वह मेरी प्यार के रस्ते में
गड्डियां लगने लगे हैं ॥

जो बोल नहीं पाते वह
इशारों से बता दो ।
वह मेरे दरवाज़े-ए-प्यार के
हंडियां लगने लगे है॥

बिक्रे हुए तेरी ज़ुल्फ़ों से
मैं मसहूर हुआ हूँ  ।
वह मुझे प्यार से बांदनेवाले
डोरियां लगने लगे हैं ॥

नुकीले रिश्ते

रोज़ बाहर रिश्तों का मेला है,पर
मन में कुछ अजीब सा अलबेला है।
महफिलें चाहे जितने भी भरे हो
अंदर से हर इंसान अकेला है॥

यूँ गिरते संभलते चलना, जनाब
ज़िन्दगी का हर मोड़ पथरीला है॥
नाते जोड़कर भी तन्हा महसूस है 
यह ही ज़िन्दगी का झमेला है॥

अब और मत पिलाओ बंधनों का शररब
होंटों की मीठी बोल भी ज़हरीला है॥
दिल-ए-ज़ख्म क्यूँ सीख़ता नहीं, अंजुम
कि रिश्तों का असर नुकीला है॥

धड़कन-ए-दिल

धड़कन-ए-दिल में मस्ती की रवानी है
मेरे पलकों की छाँव में तेरी जवानी है

यह किसी पन्ने-ए-क़िताब में नहीं मौजूद
यह हमारी मुहब्बत की कहानी है

तेरी आखों में कुछ नयी चमक आजकल 
वह चमक नहीं, वह प्यार की निशानी है

तेरी शहर से दूर, पर तेरी यादें बरक़रार
फिर  भी तन्हाई , यह बात-ए-हैरानी है

ख़्वाबों में तेरी अंगड़ाई की बारात, सनम  
तो जुनून नहीं, कि मेरी हर रात सुहानी है

इज़्न-ए-परवाज़

समंदर से दरिया आज कुछ नाराज़  है
मुड़मुड़के देखने में भी कुछ राज़ है

नाशनीदा है ऐसी कोई गुलिस्ताँ
जिसको बहारों का छूने से कुछ ऐतराज़ है

दिन रात अब बेचैनी फैलाएगी सनम   
बेदार रातों की सिर्फ यह आगाज़ है

तेरी अंगड़ाइयों से फ़रिश्ते भी रश्क़ हैं 
कह देना की बस, यह तेरी अंदाज़ है

तेरी पैरों की पायल को संभल लेना
वह आवाज़-ए-प्यार सुनाने की साज़ है

पलकों को इतना भी भटकने न देना
मेरे दिल के वह इज़्न-ए-परवाज़ है  

जी भर के देखने दो

जी भर के देखने दो
वतन की नयी दिशा

जिसके सूत्र मोदी है
और सूत्रदारी अमित शाह   

कोई लाइबा नहीं

हाल-ए-दिल कैसे सुनाऊँ
इश्क़ की कोई तजुर्बा नहीं

निगाहें मिली, बस, बिजली चली
जहां कोई तार-ए-ताम्बा नहीं

यह हमारी प्यार की इमारत है
ठूठे ख़्वाबों की मलबा नहीं

प्यार किया तो  अब डरना क्या
हाथ थामने में झिजक तौबा नहीं

नोचना मुझे फिर एक बार
यक़ीन नहीं है तुम कोई लाइबा नहीं

ख़ुराफ़ात बच्ची

में ख़्वाब में बार बार खैरियत पूछी थी
नहीं लगा कि मेरी हैसियत सोची थी
दिल ने कहा, प्यार की रिवायत सच्ची थी
पर हक़ीक़त में वह ख़ुराफ़ात बच्ची थी 

அந்த நாளைத் திருப்பிக்கொடு

பாட்டியுடன் போட்டி போட்டுப்
பல்லாங்குழி ஆடியது
பரம பதத்தின் பாம்புக்கடி
பரம துக்கம் பகின்றது.  

அத்தைப் பாட்டியுடன்
அளவளாவிய விஷயங்கள்.  
சிறிய இரவுகள்
சீரியக் கதைகள்.

அக்னி நட்சத்திரத்திரமும்
ஆலங்கட்டி மழையும். 

கப்பலோ காகிதத்தில்

கனவுகளோ கப்பலில்.

வானொலி வரவழைத்தது
காணொளி , கண்முன்னே.
தாத்தா திட்டும்வரை
குளத்தினுள்ளே கும்மாளம். 

வேகாத வெய்யிலில்
வெட்டுக்கிளி பிடித்தது.
எட்டா தூரத்தில்
பட்டாம் பூச்சிகள்.

தேரையைத் தான் தேடி
தெருவெல்லாம் அலைந்தது
பசுவிற்கு தாகமாம்,
கழுநீரைக் காட்டியது. 

எட்டாக் கனிகளோ
ஒட்டுக்கொய்யா மரத்தில் 
கம்பளிப்பூச்சி கருதி
எம்பித் தோற்றது.

திருமணக் கூட்டத்தில்

ஓடிப்பிடித்து ஆடியது.
வயிறு முட்டத் தின்று, பின்
வயிற்றுப்போக்கில் வாடியது. 

வந்தது  தேரோட்டம்
வாட்சு மிட்டாய், கையிலே.
தெப்பத் திருவிழாவில்
ரங்க ராட்டிணங்கள்.

கரிவண்டிப் பயணத்தில்
ஓரு வண்டி உணவுகள்.
ஊர் எல்லை தாண்டுகையில்
ஓராயிரம் உணர்வுகள்.







  

  




  

வறுமையும் செம்மையும்

அன்று -
சாப்பிடுவதற்காக
நடந்தேன்

இன்று -
சாப்பிட்ட பின்
நடக்கிறேன்   

प्यार का बक़ाया

बात-ए-दिल मैंने लबों तक़ लाया था

आँखें मिली, लो, सब कुछ गवाया था

फहराते पलकों का इशारा नाज़नीन था

लम्हें-ए-फ़िराक को वापस बुलाया था

दिल के कोने कोने में छान ज़रूर मारा

कुछ मिला, पर प्यार का एक साया था 

जो दिन में दे नहीं पायी, रात में दे गयी 

दिल कभी नहीं भरा, प्यार का बक़ाया था 

எனக்குள் உன்னை

கனவெனும் கானகத்துள்
கண்கள் காணா இடத்தில்
காண்கிறேன் உன்னை.

மனமெனும் மாயாவுலகில்
உனக்கென்று ஓரிடம்
எனக்குள் உன்னை.      

महफ़िल में सलाम लूँ

मोहब्बत बोलता है कि मैं तेरा हाथ थाम लूँ
हक़ीक़त बोलता है कि मेरा हाथ में जाम लूँ

शराब में जितना भी ग़र्क़ क्यूँ  न हो जाऊं 
दिल चाहता है कि बार बार तेरा ही नाम लूँ

मेरी वज़ह से तुम्हें तक़लीफ़ कम ही होगी
बस यूँ ही तुमसे मेरा जीने का काम लूँ

तेरी आँखों की मस्ती ने नग़में बहुत दी हें
उन्हीं नग़मों से महफ़िल में सलाम लूँ

जलाल कर दी

महफ़िल में तेरी आमद ने कमाल कर दी
तेरी अदा ने हर मिसाल को मुहाल कर दी

बत्ती सब बुझगये तो कोई बात नहीं
तेरी सूरत ने सारी महफ़िल को जलाल कर दी

இறைவா, வேறெவர்?

சிந்திக்கவும்
நிந்திக்கவும்
உன்னை விட்டால்
இறைவா, வேறெவர்?

அந்தியிலும்
அதிகாலையிலும்
புந்தியில் வைத்துப்
போற்றிட
இறைவா, வேறெவர்?

பிரிய மனமில்லையே!

கன மழை.
ஒரே குடை.
ஈருடல்களின்
ஈர்ப்பு.

குடையை விட்டு
மழை பிரிந்தது.
இடையை விட்டு
பிரிய மனமில்லையே!     

கல்லும் சிற்பமும்

உளி யால் அடிபட்டு
உடையும் போதும்

துளி யும் வலி யால்
துவளாப் பாறை

ஒளி விடும் சிற்பம்
உதிக்கும் போதோ

களி கொண்டு
வெட்கி உதிர்கிறதே! 

    

புன்னகை

அதரங்கள்
அரங்கேற்றுகின்றன
புன்னகை
நாடகத்தை.

உள்ளத்தின் வலியை
உள்ளேயே
சிறைப்படுத்த.
   

இழந்தேன் என் செவிப்புலனை

உன் வாயிலிருந்து
உதிர்ந்தன வார்த்தைகள்.

ஆனால்

விழிகளின் ஜதியிலும்
இதழ்களின் இலையத்திலும்

இழந்தேன்
என் செவிப்புலனை     

बोरी भारी है

चौंक मत जाना , कि तुम्हारी बोरी भारी है
तुम्हारे पास मेरा कुछ सामान रह गया है

यहां मेरा भी दिल ग़म से भारी है
तुम्हें पाने का मेरा अरमान रह गया है  

सुकून की हवेली

हर परेशानी में मेरी ताक़त की हथेली हो
इस वीरान दिल का सुकून की हवेली हो

मुझे अब रास्ते से भटकने की चिंता नहीं
कदमें मिलाकर चलती मेरी सहेली हो


ग़म-ए-ज़िन्दगी का सदमा बहुत गहरा है
मुझे तसल्ली देनेवाली एक अखेली हो

तुम्हें पहचानने की कड़ी कोशिश की हूँ 
न जाने, अब तक तुम एक पहेली हो

ज़रुरत

मेरे यारों का सदमा-ए-लव्ज़ गहरा है
उस दाग को मिटा नहीं पाऊंगा

पर उन्हीं चार शख्स चाहिए भी - क्यूंकि
खुद का जनाज़ा उठा नहीं पाऊंगा 

प्यार की निशानी

मेरी यादों को दिल से मिटा नहीं पाओगी
वह याद नहीं, मेरी प्यार की निशानी है

क़िताब छोड़ो, मेरा चेहरा पढ़ो
उसमें लिखी हमारी प्यार की कहानी है

इस दिल में और जगह बिलकुल नहीं
वहां जो बैठी है, वह मेरी रानी है 

மாறனை ஈன்ற மன்னவா!

pallavi

mAkElarA vicAramu maruganna shrI rAmacandrA

anupallavi

sAkEta rAjakumArA sadbhakta mandAra shrIkarA

caraNam

jata gUrci nATaka sUtramunu jagamella meccaga karamuna niDi
gati tappaka yAdincEdavu summi nata tyAgarAja giriSha vinuta

எமக்கென்ன கவலை,
மாறனை ஈன்ற மன்னவா!

அயோத்தியின் அதிபதியே!
மந்தார மரம்போல்
மருகுவோர்க்கெல்லாம்
அருள்வோனே!
 
எமக்கென்ன கவலை,
மாறனை ஈன்ற மன்னவா!

சங்கம் புகழ தன் விரலில்
சோட்டுக் கயிறுகொண்டு
ஆட்டிவைக்கிறாயே,ஆஹா!

பெருமானால்
போற்றப்  பெற்றவனே!
தியாகராசனால்
தொழப் பெற்றவனே!

எமக்கென்ன கவலை,
மாறனை ஈன்ற மன்னவா!

आपके साये हैं

कभी मत सोचना कि हम पराये हैं
हम हमेशा आप की  जान के साये हैं

आप के जुबां का छटा बहुत पड़ा है
ज़ख्म हुआ है, पर मुस्कुराते आये हैं

यह मत सोचना कि वह लम्हें बेमतलब हैं
उल्फत के नाम पे बदनाम बहुत पाये हैं 

अँधेरी रात में आपकी मेहफ़ूज़ ज़रूरी है, तो
आपकी  गली में हमेशा दिया जलाते आये हैं 

Shaivism and Vaishnavism - Musically Yours

As we all perhaps know, the speciality of the Vedas is in the musical notes that accompany them. Recitation of the Vedas without the Swarams is as bad as chewing the sugarcane bagasse after the juice has been extracted!

The Taiitirya Upanishad devotes the first valli on Seeksha, ie, "Instruction , or education". Phonetics is mentioned in it, in such vivid detail, that I am stunned to realize that our Rishis has so much knowledge of the power of language and sound. To quote the Seekshavalli.

The innings opens, with these verses

ॐ शीक्षां व्याख्यास्या॒मः । वर्णः॒ स्वरः । मात्रा॒ बलम् । साम॑ सन्ता॒नः । इत्युक्तः
शीक्षाध्या॒यः ॥ १

Why should one be careful in reciting Vedas? There are mantras to be recited in a high pitched tone, short, long etc., and also there are differences in the intensity of effort, pronunciation of sound in the middle tone and conjunction of several sounds etc., on various mantras. These are variously called in sanskrit as: varnam, swaram, matra(i),bhalam, chandas etc.

As can be seen above, the power of the Vedas also comes from the Swaram. In order to get the best benefit of the Veda sounds, the rishis have deciphered them for us, and have provided them in a way that the vibrations of the entire cosmos is touched upon, including our own bodies.

After a racy Ekadasha Rudra parayanam, my body gets totally charged with energy. I can literally feel it in every sinew. This is not bhakthi (devotion) per se, but the science behind the swarams. I have realized something in this - with the tones constructed the way they are, I can go on auto-pilot mode. I do not have to think about the next word. the swarams bring them up for me, without the brain really having to think. So much so, that I can even browse through mails in my phone while I chant. Not necessarily the best thing to do, but it is an ode' to the beauty of the construct of the vedas, through the swarams.

The swarams, interesting , are treated differently by the Shaivites and the Vaishnavites.

In the Shaivaite way, the main notes that are used, belong to the Ragam Revathi ( or Bhairagi in Hindusthani). I have written about this separately. The Vairagyam ( determination to realize the Brahman) is duly facilitated by the use of appropriate swarams that calm the mind towards equanimity, that would pave the way for deeper introspection. In other words, The Shaivaite way of the Karma kaandam tries to veer the practitoner towards Gyana Kaandam, through the use of appropriate swarams. Psychologically, these swarams provide calmness and bring the stoic inside us. Read my earlier article on this, below

http://andhakudi.blogspot.com/2018/11/ragam-revathi-and-raag-bairagi.html

In the Vaishanvite way, though, emphasis, especially on the various mantrams, tends to veer more towards either Shankarabharam or Kalyani. Why? Because, Vishnu, or Perumal, Or Krishna, embodies happiness and celebration According to Krishna, life is a celebration. These two ragams represent the ultimate mood of joy within the musical notes. No point in bringing in a stoic Revathy for that. The Vaishnavite way of recitation takes the practitioner towards celebration of the divinity and this divine forms and splendor, more towards the Bhakthi kaandam ( which, in reality, is a branch of the Karma Kaandam), one of total surrender to the sheer all-pervading Vadudeva ( "Vishnu" , in Sanskrit, literally means Sarva Vyaapi, ie, one who is omnipotent and omnisicent).

Sample the Srinivasa Gadhyam, for a taste of the Vaishnavite tradition.

https://www.youtube.com/watch?v=HMBtjPlCRvE

Interesting difference, isn't it?

Shameless Politics

The ongoing Tom-and-Jerry skirmishes between the BJP and Shiv Sena , is both amusing and thought-provoking at the same time. It is perfectly understandable that for the Shiv Sena, the BJP has become an existential threat, eat into their Marathi manus Hindu vote bank, big time. So, the SS never misses a single opportunity to heap invectives on the BJP. The BJP's reaction to all this? They just laugh it off. To add insult to injury, the more the SS tries to shout from the rooftop, the more they get ingored. The same goes to the likes of "leaders' who are past their "use-by" dates - the likes of Shotgun Sinha, Yashwant Sinha, Shourie et al. Makes me wonder whether it is a tactical masterstroke by the BJP, or whether they are plain incapable of ever responding in any manner other than to look askance. The heart wails " உங்களுக்கு வெட்கமே இல்லயாடா?" ( Don't you guys have any shame at all?) .

But, hold on! If you ever thought that the congress is any better, look no further than Karnataka. Every second day, CM HK Kumarasamy never fails to do a Kapil Dev éncore - the boohoohoo  cry in front of TV cameras with boring regularity. He keeps accusing the Congress of using him like a puppet, and not allowing him to function like a CM. But, he dare not cross the Lakshman Rekha - neither will he resign and call for fresh elections on his own. After all, self-respect sells at massive premiums, doesn't it?  Nor will the Congress blink first. The same "laugh-it-away" strategy is on display in the Garden City by Pappu's clan. The heart wails , yet again - " உங்களுக்கு வெட்கமே இல்லயாடா?" ( Don't you guys have any shame at all?)

But, hold on! Does this appear to you, to be a tacit tactic?  " நீ அடிக்கிற மாதிரி ஆதி, நான் அழற மாதிரி அழறேன்" ( you act as if you are thulping me, and I act as if I am writhing in pain). In both cases above? To me, it certainly does. And reminds me of Cho's famous not-so-last words " யாருக்கும் வெட்கமில்லை"  ( No one has shame left).

முழுவொளி தோற்றம்

ஓடிப் படித்தேன் உலகியல் உணர
நீடித்திருக்கும் எனவே நினைத்தேன்
தேடிச் சுகமென கிட்டிய தெல்லாம்
வாடிப் போனது வழக்கில், கேளாய்.


பாடிய நான்மறை பலன்தர வில்லை
ஓடிய மனமோ ஓரிடத்தில் இல்லை 
நாடினேன் மௌனம் நாதா உன்னிட்டு
மூடிய விழிக்குள் முழுவொளி தோற்றம்!!     

हम उछल जाते हैं

तेरे ही याद में मेरे दिन खुल जाते हैं
सारे ग़म-ए-ज़िन्दग़ी यूँ ही फिसल जाते हैं||

दुआं हैं की तुम ज़्यादा ज़ख़्मी न हो जाओ
मेरे तीर-ए-यादें बेक़ाबू निकल जाते हैं||

साक़ी का जाम अब बेसूद हो गया है
तेरा स्वाद-ए-मेहँदी से हम उछल जाते हैं||

मेरी ख़्वाबों में अक़सर फिरता रहो सनम
मेरी तनहा रातें दिन में बदल जाते हैं||   

Dilip